Είμαστε σε προεκλογική περίοδο: «οι άνθρωποι δεν είναι ηλίθιοι»

Κάθε πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει σε σημείο εμφανές (για να τη βλέπει πρώτα και κύρια ο ίδιος) μια ταμπέλα που να γράφει «οι άνθρωποι δεν είναι ηλίθιοι».

Δηλαδή, να μην ξεχνά ούτε στιγμή ότι οι ψηφοφόροι, ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος τους, σκέφτονται, υπολογίζουν, μετρούν, κρίνουν.

Γιατί βλέπω προεκλογικές εκστρατείες που στηρίζονται πολύ περισσότερο σε επικοινωνιακά τρικ, παρά στην ουσία.

Δεν υποτιμώ ότι πολλοί άνθρωποι χαζεύουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και άρα πρέπει οι πολιτικοί να έχουν παρουσία σε αυτά.

Όμως, επιμένω ότι οι άνθρωποι μπορεί να βλέπουν «χαζά» βιντεάκια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάνουν μόνο αυτό.

Οι πολιτικοί υποτιμούν πόσο πολύ σκέφτονται οι άνθρωποι.

Επειδή συχνά είναι αποκομμένοι από τη ζωή που περνάει π.χ. ένας απλός μισθωτός ή κάποιος αυτοαπασχολούμενος δεν μπορούν να καταλάβουν ότι οι ζωές αυτών των ανθρώπων είναι ένας διαρκής υπολογισμός, μια διαρκής σκέψη και στάθμιση.

Είτε αυτό αφορά το πώς θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα, είτε το πώς φαντάζονται το μέλλον τους, είτε το πώς κάνουν σχέδια, είτε το πώς νοιάζονται για τα παιδιά τους ή για τους γονείς τους. Για όλα αυτά οι άνθρωποι σκέφτονται.

Όπως και σκέφτονται το τι συμβαίνει στη χώρα και το πώς η μία ή η άλλη πολιτική τους επηρεάζει.

Και με τον τρόπο τους μπορούν και σταθμίζουν πολύ καλά ποια πολιτική εμπιστεύονται και ποια όχι.

Και δύσκολα εξαπατώνται.

Οι άνθρωποι αυτοί, ο πυρήνας του εκλογικού σώματος, περιμένουν από τα κόμματα να κάνουν μια πραγματική συζήτηση.

Να μιλήσουν τεκμηριωμένα για το τι πρόκειται να κάνουν με τη χώρα.

Να δώσουν απαντήσεις για το ποια μπορεί να είναι σήμερα μια πολιτική που να φέρνει την ανάπτυξη αλλά και την κοινωνική συνοχή. Για το πώς θα γίνει η Πράσινη Μετάβαση με το μεγαλύτερο περιβαλλοντικό όφελος και το μικρότερο κοινωνικό κόστος. Για το πώς θα υπάρξει κοινωνική πολιτική. Για το πώς η νεολαία δεν θα σκέφτεται τη μετανάστευση. Για το πώς θα αναβαθμιστεί η δημόσια παιδεία. Για το εάν μπορεί η χώρα μας να συμβάλει στο να ξεπεραστεί η σημερινή κρίση του «ευρωπαϊκού οράματος».

Και θέλουν αυτοί οι άνθρωποι να ακούσουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα που να μην είναι όμορφες διαφάνειες σε μια παρουσίαση, αλλά δεσμεύσεις που να μπορούν να εκτιμήσουν τι σημαίνουν για τη ζωή τους.

Αυτή τη συζήτηση χρειαζόμαστε και αυτή τη συζήτηση ακόμη δεν βλέπουμε.