Κρίσεις και ευκαιρίες

Το βασικό ερώτημα στο κυβερνητικό στερέωμα παραμένει η ημερομηνία των εκλογών. Υπουργοί, βουλευτές, πολιτευτές και ενδιαφερόμενοι για ένταξη στα γαλάζια ψηφοδέλτια προετοιμάζονται άπαντες για την Κυριακή των Βαΐων. Οι προσωπικές καμπάνιες βρίσκονται σχεδόν όλες σε πλήρη εξέλιξη – με τη συνδρομή και της πρωτοχρονιάτικης πίτας που θα κόβεται φέτος μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα. Αλλά, πρωτίστως στον πυρήνα του Μαξίμου, φροντίζουν σχεδόν όλοι να αφήσουν κι ένα «παράθυρο» ανοικτό για μια αλλαγή χρονοδιαγράμματος πέραν της 9ης Απριλίου. Η «εκλογική άνοιξη», άλλωστε, του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν διαγράφει τον Μάιο, ούτε αντικρούει την παραδοχή ότι η πολιτική σκηνή, συνακόλουθα και η χώρα, βρίσκονται ήδη σε μια «οιονεί προεκλογική περίοδο». Μια παράταση θα έχει την προσωπική σφραγίδα του Πρωθυπουργού, ανεξάρτητα από εισηγήσεις και προτροπές, η σύντμηση του εκλογικού ορίζοντα έχει να κάνει περισσότερο με τις αντοχές των υποψηφίων που, ουσιαστικά, από την τελευταία ΔΕΘ αποδύονται στο κυνήγι του σταυρού.

Σε αυτό το σκηνικό, ο απολογισμός για όσα έγιναν από το καλοκαίρι του 2019 έχει ξεκινήσει από καιρό. Δύο μεγάλες κρίσεις που διαχειρίστηκε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μαζί με τη διεθνή κοινότητα – η πανδημία του κορονοϊού και η πληθωριστική και ενεργειακή πίεση που ενέτεινε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία – προφανώς και θα αξιολογηθούν από το σώμα των ψηφοφόρων. Το ζητούμενο δεν ήταν μόνον να βγει η χώρα από τη διπλή κρίση «με την κοινωνία όρθια», αλλά οι κρίσεις να γίνουν ευκαιρίες και να αποτελέσουν μια νέα αφετηρία. Οι δημοσκοπήσεις από τον Μάρτιο του 2020 επιβεβαιώνουν χωρίς εξαίρεση ότι οι πολίτες βάζουν υψηλό βαθμό στα κυβερνητικά πεπραγμένα. Οπως πάνω από τον πήχη έχει περάσει η κυβέρνηση και στη διαχείριση μιας παρατεταμένης κρίσης στα ελληνοτουρκικά.       Ισως αυτό το τρίπτυχο να εξηγεί και τη σχεδόν αλώβητη κυβερνητική εικόνα από τις υποκλοπές – μαζί με την αδυναμία της αντιπολίτευσης να προβάλλει ως αξιόπιστη εναλλακτική. Οι μετρήσεις δεν αναδεικνύουν μια ανάγκη για πολιτική αλλαγή.

Δίπλα στις κρίσεις, το μεγαλύτερο χαρτί της κυβέρνησης Μητσοτάκη κρύβεται για τους περισσότερους πίσω από τον τίτλο «ψηφιακή Ελλάδα». Η εκδήλωση της περασμένης Τρίτης στο Μέγαρο Μουσικής δεν άφησε αμφιβολία ότι ο Πρωθυπουργός θα τη χρησιμοποιήσει ως υπερόπλο μπροστά στην κάλπη – με τη βεβαιότητα ότι μπορεί να προσεγγίσει κάθε γενιά. Από τον συνταξιούχο που κερδίζει χρόνο από την άυλη συνταγογράφηση έως τους νέους ψηφοφόρους που αποτελούν πάντοτε ένα δύσκολο κοινό. Το κινητό έτσι κι αλλιώς είναι πια ένα πολυεργαλείο. Σε αυτή τη βάση έχουν γίνει εγκαίρως και οι βασικές επιλογές των κεντρικών πρωταγωνιστών, όπως εκείνη του Κυριάκου Πιερρακάκη να ξεκινήσει τώρα τη δική του διαδρομή στην Α’ Αθήνας, αντί μιας θέσης στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας που θα συνοδευόταν από μια προεκλογική μετακόμιση στο πόστο του κυβερνητικού εκπροσώπου. Ηταν μια παράκληση που έγινε αποδεκτή από τον Πρωθυπουργό και αναδεικνύει, βέβαια, φιλοδοξίες για μια υποψηφιότητα μακράς πνοής στις ποικιλόμορφες γειτονιές της πρωτεύουσας. Οπως έχει αναγνωρίσει και ο Αλέξης Τσίπρας, ο Πιερρακάκης αποδείχθηκε τελικώς το κατάλληλο πρόσωπο στην κατάλληλη θέση. Αυτό, άλλωστε, εξαργύρωσε χθες το βράδυ ο 40χρονος υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης μιλώντας για την ελληνική ψηφιακή μετάβαση στο μεγάλο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, το αρχαιότερο γερμανικό πανεπιστήμιο. Και με τον ίδιο στόχο θα βρεθεί την επόμενη εβδομάδα στη Βοστώνη και το αμφιθέατρο του Χάρβαρντ.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Κυριάκος Πιερρακάκης κινείται στον Κολωνό, τα Πατήσια, το Παγκράτι και το Κολωνάκι και με τον κεντροαριστερό αέρα της αφετηρίας του. Το μεγαλύτερο ακροατήριο προσφέρεται για μεγαλύτερες προσδοκίες και από κυβερνητικής πλευράς. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που η πρώτη κάλπη και οι δικοί της αριθμοί οδηγήσουν σε νέα βάση την προοπτική των συνεργασιών. Με 1.514 διαδικασίες για να ολοκληρωθεί η ψηφιακή λειτουργία  του Δημοσίου κι ένα χρονοδιάγραμμα που έχει ορίζοντα έως το 2027, ο Πιερρακάκης ίσως να μην κληθεί να αλλάξει υπουργείο και μετά τις κάλπες…