Η παράσταση που παρουσιάστηκε στον Τεχνοχώρο Cartel για 4 σεζόν και σε περισσότερες από τριάντα πόλεις και Φεστιβάλ, στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Ζυρίχη, επιστρέφει στο θέατρο OLVIO στην Αθήνα για 15 μόνο παραστάσεις. Ο Τάσος Σωτηράκης δηλώνει πώς αν σήμερα είχε την τύχη να συναντήσει τον Άρη Βελουχιώτη θα ένιωθε τόσο δέος που θα ήθελε να τον βομβαρδίσει με ερωτήσεις και θα τον παρακολουθούσε «όπως τα μικρά παιδιά ακούνε παραμύθια από τους παππούδες τους.»
Ποιος ήταν ο λόγος που αποφασίσατε να ξανά ανεβάσετε το συγκεκριμένο έργο; Θεωρείτε δεν έκλεισε ο κύκλος του;
Νιώθω μέσα μου πως δεν έχει τελειώσει ακόμα ο κύκλος του. Έχω ακόμα τη δύναμη και την όρεξη να παίξω και να ξαναπαίξω αυτόν τον ρόλο. Κάθε φορά που ανεβαίνω στην σκηνή ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο. Περπατάω σε έναν ατελείωτο δρόμο δημιουργίας και αναζήτησης μέσα από τον Άρη. Με ρωτάνε συχνά πως και δεν έχω βαρεθεί να κάνω για τόσο καιρό το ίδιο και το ίδιο.
Δεν είναι όμως έτσι, αφενώς γιατί σε καμία περίπτωση δεν έχω φτάσει να βαρεθώ αυτό που κάνω, γιατί δεν είναι ποτέ ίδιο από παράσταση σε παράσταση και αφετέρου γιατί μέσα από την επανάληψη οδηγώ τον εαυτό μου κάθε φορά στο να διευρύνει τα όρια του ρόλου, αλλά και τα δικά μου. Από μια άλλη ματιά, οι εξελίξεις της κοινωνικοπολιτικής ζωής μας πιστεύω ακράδαντα ότι ζητάνε ξανά και ξανά το ανέβασμα αυτής της παράστασης. Ο Άρης είναι πιο επίκαιρος από ποτέ.
Τι θυμάστε από τη συνεργασία σας με τη Σοφία Αδαμίδου;
Τι να πρωτοθυμηθώ; Η Σοφία υπήρξε μια πολύ κοντινή μου φίλη. Από τη μέρα που γνωριστήκαμε το 2010 μέχρι και τη μέρα που έφυγε, ως φυσική παρουσία από κοντά μας. Γιατί την νιώθω ακόμα εδώ κοντά μας. Για να ξαναγυρίσω στην προηγούμενη ερώτηση, η Σοφία είναι ένας ακόμα λόγος για τον οποίο θέλω να συνεχίσω αυτήν την παράσταση. Το έργο αυτό το αποκαλούσε το αγαπημένο της παιδί και της το χρωστάω.
Ήταν ένας από τους πιο δοτικούς και καλόκαρδους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ήταν δώρο να είσαι φίλος/η με την Σοφία είτε μιλάμε για την κοινωνική μας ζωή είτε για την επαγγελματική μας. Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για το Σοφάκι.Το μόνο που θα σας πω, γιατί όλα τα άλλα προτιμώ να τα κρατήσω για μένα είναι ότι, μου έχει λείψει το τηλεφώνημα της μετά το τέλος κάθε παράστασης. Ακόμα κοιτάζω το τηλέφωνο μου λες και θα χτυπήσει. Μου τηλεφωνούσε μετά το τέλος κάθε παράστασης και μου έλεγε “έλα αγοράκι μου, πως πήγαμε απόψε;” ήθελε να μάθει τα πάντα και όταν της έλεγα τι είχε πει ο κόσμος για το έργο της και την παράσταση, έκλαιγε. Αυτό έχει ριζώσει μέσα μου και μου λείπει πραγματικά.
Τι ανακαλύψατε στη μελέτη που κάνατε για τον Άρη Βελουχιώτη;
Το πόσο σημαντικό είναι να πιστεύεις πραγματικά και ολοκληρωτικά σε μια ιδέα, σε ιδανικά και να παλεύεις με όλο σου το είναι για αυτό. Να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις τα πάντα, ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό για τα πιστέυω σου. Στο βιβλίο του Πάνου Λαγδά «Άρης Βελουχιώτης ο Πρώτος του αγώνα» πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις το βιβλίο υπάρχει κάτι που είχε πει ο Δημήτρης Γληνός «Ο μόνος τρόπος για να ζήσει και να πεθάνει κανείς σαν άνθρωπος είναι να ζήσει και να πεθάνει για ένα ιδανικό». Ό,τι και να έχω διαβάσει για τον Άρη και όσο και να τον έχω μελετήσει γυρίζω σε αυτό. Ήταν από τα πρώτα που διάβασα και τελικά κατέληξα σε αυτό που ήταν από την αρχή μπροστά στα μάτια μου.
Πόσο δύσκολα ερμηνευτικά είναι η απόδοση μιας τέτοιας προσωπικότητας;
Τον Άρη τον αντιμετώπισα όπως θα αντιμετώπιζα τον οποιοδήποτε ρόλο. Το μεγαλείο του Άρη είναι ορισμένο από τον ίδιο. Αυτό που με ενδιέφερε από την αρχή ήταν να δείξω το ανθρώπινο πρόσωπο μιας προσωπικότητας που οι αστικοί μύθοι τον κάνουν να φαίνεται εξωπραγματικός. Ο Θανάσης Κλάρας ήταν ένας από εμάς. Ενας άνθρωπος σαν κι εμάς. Με τα πάθη του, με τα καλά του και τα άσχημά του. Πονούσε, χαιρόταν λυπόταν, νευρίαζε όπως όλοι μας. Αυτό είναι που πρέπει να ιντριγκάρει έναν ηθοποίο. Τι αισθανόταν; Πώς το ζούσε; Ποια ήταν η σχέση του με τους συντρόφους του και με την οικογένειά του; Ποια η σχέση του με τους εχθρούς του; Πάντα σε ανθρώπινο επίπεδο. Όλα αυτά βέβαια μέσα από τον Τάσο. Γιατί ο Άρης δεμας άφησε κανένα ημερολόγιο για να ξέρουμε περισσότερα για αυτόν. Δεν ξέρουμε καν τη φωνή του. Ξέρουμε και δεν ξέρουμε.
Όσο σκάλιζα τον Άρη, άλλο τόσο σκάλιζα και τον Τάσο. Όσο μάθαινα τον Άρη άλλο τόσο μάθαινα και τον εαυτό μου. Υπήρχαν και υπάρχουν στιγμές στις παραστάσεις που γίνεται βαθειά βιωματικό. Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν είναι δύσκολο. Φυσικά και είναι δύσκολο. Δεν παύει να είναι ένα πραγματικό πρόσωπο και αυτό από μόνο του είναι δύσκολο. Δηλαδή να ανεβάσεις στην σκηνή ένα πρόσωπο που έχει υπάρξει αναμεσά μας. Δεν υπάρχει όμως γκρίζα ζώνη. Είναι ένα σκωτσέζικο ντους από την αρχή μέχρι το τέλος. Δε θαμπορούσε λοιπόν να είναι μια απλή αφήγηση. Αυτό θα μείωνε το μεγαλείο του ήρωα. Ενός ήρωα που ήξερε να δρα.
Αν ζούσε σήμερα ο Άρης Βελουχιώτης πως θεωρείτε θα αντιδρούσε στη σημερινή πολιτική κατάσταση;
Υπάρχει μια φράση μέσα στο έργο που λέει “Ποιος ξέρει τι θα γινόταν, εάν; Μόνο όταν κάτι γίνει μπορούμε να πούμε καλώς ή κακώς έγινε”. Η ουσία είναι ότι οι συνθήκες δημιουργούν τους Άρηδες. Για εκείνη την επόχή, τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες γεννήθηκε μέσα από τον Θανάση Κλάρα, ο Άρης Βελουχιώτης. Σήμερα, παρά το γεγονός ότι ξαναζούμε παρόμοιες συνθήκες, τα δεδομένα είναι άλλα.
Αυτό όμως δεν απαγουρεύει την γέννηση νέων Άρηδων που θα χαράξουν τη δική τους πορεία και θα βρουν τον τρόπο να σηκώσουν τον κόσμο από τον καναπέ. Ο Άρης γεννήθηκε, αγωνίστηκε, έδρασε και πέθανε εκείνη την περίοδο. Τώρα είναι κάτι άλλο. Ο καθένας από την δική του πλευρά δίνει έναν αγώνα, μικρό ή μεγάλο, πάντως δίνει. Τώρα πότε αυτός ο αγώνας θα πάρει χαρακτηριστικά φλόγας αυτό είναι θέμα συνθηκών. Όπως και θέμα συνθηκών είναι αν ξαναγεννηθεί ένα νέος Άρης.
Τι κρατάτε ως Τάσος Σωτηράκης από τον συγκεκριμένο ρόλο;
Κάθε ρόλος, κάθε παράσταση, κάθε συνεργασία αφήνει και κάτι μέσα σου. Είναι όπως όταν κάνεις έρωτα. Κάθε φορά κάτι παίρνεις και κάτι δίνεις. Αυτός ο ρόλος μέχρι στιγμής με έχει σημαδέψει πολύ περισσότερο από κάποιον άλλο ως άνθρωπο. Το πιο σημαντικό όμως εφόδιο με αυτόν τον ρόλο είναι ότι όταν πιστεύεις σε κάτι αξίζει πραγματικά να πάρεις το ρίσκο. Και το να ανέβει ο Άρης Βελουχιώτης στη σκηνή ήταν μεγάλο ρίσκο. Αυτό είναι που ουσιαστικά κρατάω.
Ο Βελουχιώτης κυνηγήθηκε, διαγράφηκε και αποκηρύχθηκε από το ΚΚΕ για τις ιδέες του. Εσείς μέχρι ποιο βαθμό μπορείτε να προασπίσετε τα δικά σας ιδανικά;
Θα μου επιτρέψετε μια διόρθωση. Ο Άρης διαγράφηκε από το ΚΚΕ για τη θέση που πήρε απέναντι στη συμφωνία της Βάρκιζας και όχι για τις ιδέες του. Επίσης, έστω και μετά από 70 και χρόνια, το ΚΚΕ και προς τιμήν του, αποκατέστησε και την πολιτική και την κομματική θέση του Άρη. Ο Τάσος Σωτηράκης θα προασπιζόταν μέχρι τέλους ό,τι αφορά την υπεράσπιση της οικογένειάς του, των ηθικών του αξιών, των ιδεολογικών του θέσεων και την υπεράσπιση του λαού του οποίου είναι μέρος.
Η παράσταση ταξίδεψε σε διάφορα θέατρα. Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κοινού;
Οι αντιδράσεις είναι ανάμεικτες. Άλλοι μου μιλάνε, άλλοι είναι σκεπτικοί, άλλοι απλώς σηκώνουν το χέρι ή χαμογελάνε με ευχαρίστηση σαν να έζησαν μια κάθαρση, άλλοι πάλι είναι αμίλητοι. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που έρχονται απλώς να με αγκαλιάσουν δακρυσμένοι και να φύγουν. Τα σχόλια του κόσμου σε συντριπτικό βαθμό και μη με παρεξηγήσετε είναι θετικά. Αυτό που εισπράττω εγώ είναι πως είναι μια παράσταση που δείχνει να αφορά τον κόσμο.
Αν τον συναντούσατε από κοντά τι θα θέλατε να του απευθύνετε ή συζητήσετε μαζί του;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Θα ένιωθα τέτοιο δέος που δε θα ήξερα από που να αρχίσω. Θα ήθελα να τον βομβαρδίσω με ερωτήσεις. Θα ήθελα να μάθω από πρώτο χέρι τι έγινε εκείνα τα χρόνια. Νομίζω πως θα το παρακολουθούσα όπως τα μικρά παιδιά ακούνε παραμύθια από τους παππούδες τους.
Σας ενδιαφέρει η πολιτική; Θα κατεβαίνατε με κάποια παράταξη στις εκλογές;
Με ενδιαφέρει η πολιτική ως άνθρωπο που είμαι μέρος ενός κοινωνικού συνόλου. Από την άλλη τοθέατρο από μόνο του είναι πολιτικό και η κάθε παράσταση μια πολιτική πράξη. Με μεγάλη επιρροή και δύναμη. Είχα κατέβει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση Νίκαιας – Ρέντη στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές και αυτό γιατι θεώρησα μεγάλη μου τιμή το ότι μου ζήτησαν να μπώ στο ψηφοδέλτιο. Μεχρι εκεί όμως.
Ακόμα και να έπαιρνα τις ψήφους που θα με έκαναν δημοτικό σύμβουλο την επόμενη κιόλας στιγμή θα έδινα τη θέση μου στον αμέσως επόμενο. Ότι έχω να πω και για ότι έχω να αγωνιστώ είναι καθαρά μέσα από την τέχνη μου. Εκεί νιώθω δυνατός και σίγουρος και μέσα από αυτήν θα παλέψω.
Με ποιο κριτήριο επιλέγετε ένα έργο;
Κυριώς με το να αφορά στο σήμερα. Να έχει κάτι να πει. Είτε είναι σύγχρονο είτε παλιότερο. Να μπορώ να υποστηρίξω την αλήθεια μου μέσα από αυτό το έργο με γνώμονα την εποχή μου.
Επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια
Προς το παρόν τίποτα περισσότερο από τον Άρη και την συνέχεια των γυρισμάτων μου στην τηλεοπτική σειρά το “Κόκκινο Ποτάμι – η συνέχεια” σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη.
Πληροφορίες παράστασης
Συντελεστές:
Συγγραφέας:Σοφία Αδαμίδου
Ερμηνεία – Σκηνοθετική επιμέλεια: Τάσος Σωτηράκης
Ο ηθοποιός Θοδωρής Τσουανάτος και ο μικρός Πέτρος Φλωράκης «έδωσαν» τις φωνές τους.
Μουσική: Villagers of Ioannina City (VIC). Το τραγούδι «Άρη μου», σε στίχους Αγλαΐας Κλάρα, μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη. Το μουσικό κομμάτι της έναρξης και του τέλους είναι του Βασίλη Καραγιάννη.
Με το σενάριο του σαμποτάζ να παραμένει κυρίαρχο για την Φινλανδία και την Εσθονία, οι Φινλανδοί ισχυρίζονται πως υπάρχει σημάδι από σύρσιμο άγκυρας μήκους 100 χιλιομέτρων στη Βαλτική.
Οι συντάκτες του Independent δημοσίευσαν την λίστα με τους εξήντα καλύτερους ηθοποιούς του 21ου αιώνα, με τον Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν να βρίσκεται στην πρώτη θέση και την Έμα Στόουν να ακολουθεί.
Η συζήτηση γύρω από την τσάντα δεν είναι μόνο για το μοναδικό υλικό της, αλλά και για την ευχάριστη ειρωνεία που φέρνει στην τρέχουσα τάση της πολυτέλειας.
Εκείνη ισχυρίστηκε ότι το έκανε, ο Τζίμι Κάρτερ ισχυρίστηκε ότι δεν το έκανε. Τι πραγματικά συνέβη κατά τη διάρκεια εκείνου του δείπνου στο παλάτι του Μπάκιγχαμ τον Μάιο του 1977.
