Οπερατέρ κλαίνε & συνθήκες παγετού: Πώς γυρίστηκε το «Ουδέν νεότερο από το δυτικό μέτωπο»

Ο Πολ Μπάουμερ και ο Στανισλάους «Κατ» Κατζίνσκι, ένας μαθητής και ένας τσαγκάρης που έγιναν στρατιώτες, βρίσκονται πάνω από ένα κοινόχρηστο αποχωρητήριο έξω από ένα γερμανικό στρατόπεδο. Ο Κατ είναι αναλφάβητος, οπότε ο Πολ του διαβάζει ένα γράμμα από τη γυναίκα του. Είναι γλυκό και θλιβερό και γεμάτο νοσταλγία.

Η συζήτηση στρέφεται στο μετά τον πόλεμο και στο πώς ο Πολ και ο Κατ θα μπορούσαν ποτέ να ελπίζουν ότι θα επιστρέψουν στη ζωή που γνώριζαν. «Θα περπατάμε σαν ταξιδιώτες σε ένα τοπίο από το παρελθόν» λέει ο Κατ. «Αναρωτιέμαι, μήπως θα προτιμούσα απλά να κάτσω γύρω από μια φωτιά μαζί σου;».

Είναι μια ευγενική αλλά καταστροφική σκηνή καθώς περιστρέφεται γύρω από ένα ερώτημα που κανείς από τους δύο δεν θα ζήσει αρκετά για να μάθει την απάντηση. Είναι επίσης η αγαπημένη σκηνή του σκηνοθέτη στην ταινία, αν και δεν υπήρχε αρχικά στο σενάριο.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας που σάρωσε στα BAFTA 2023

Βασισμένο σε πραγματικές ζωές

Ένα σημείωμα του στούντιο έστειλε τον σκηνοθέτη και τον συν-σεναριογράφο να αναζητήσουν υλικό για να συμπληρώσουν τις ιστορίες των χαρακτήρων τους. Ο Μπέργκερ στράφηκε σε ένα διαδικτυακό αρχείο που περιέχει χιλιάδες επιστολές που στάλθηκαν από και προς τα πεδία των μαχών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ένα από αυτά ξεχώρισε. «Η γλώσσα ήταν πανέμορφη». Περιείχε λεπτομέρειες σχετικά με το τι είχε στείλει μια σύζυγος στον σύζυγό της στο Μέτωπο, τα χρήματα που είχε στείλει εκείνος πίσω, τους ανθρώπους που γνώριζαν στην πατρίδα – στοιχεία που ο Μπέργκερ θα επαναχρησιμοποιούσε στην αφήγησή του, συμπεριλαμβανομένου ενός πακέτου φροντίδας που περιείχε λουκάνικο, λάχανο τουρσί και σος χινγκφόνγκ (που λαμβάνεται για τα νεύρα). «Μην πέσετε κάτω» σχολιάζεται στη νέα εκδοχή της ταινίας.

Επί τέσσερις ώρες στο τσουχτερό κρύο σε μια τοποθεσία έξω από την Πράγα, ο Φέλιξ Κράμερ ως Πολ και ο Άρμπερτ Σουτς ως Κατ έπαιξαν τη σκηνή με τα παντελόνια κατεβασμένα, γύρω από τους αστραγάλους τους. «Κρατάμε το πλάνο με αυτούς τους δύο να κάθονται στην τουαλέτα για δυόμισι λεπτά» δήλωσε ο Μπέργκερ.

«Ο Φέλιξ διαβάζει αυτό το γράμμα σαν να το έβλεπε για πρώτη φορά … και ο Άλμπερτ, ο τρόπος που ακούει… έχει τέτοια χαρά. Αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο, αυτά τα συναισθήματα και αυτή τη λαχτάρα για την πατρίδα. Αλλά από την άλλη πλευρά σκέφτεται ότι το έχει χάσει, δεν μπορεί να επιστρέψει ποτέ».

Στο πάνελ των μεγάλων αντιπολεμικών ταινιών

Το πεδίο της μάχης ως Ρουβίκωνας πραγματώνεται βάναυσα στην ταινία του Μπέργκερ. Διαθέτει παρατεταμένη βία – σωματική και ψυχολογική – που δικαιολογεί τη σύγκριση με τη σοβιετική αντιπολεμική ταινία του Έλεμ Κλίμοφ «Έλα να δεις» (1985) και τη «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» (1998) του Σπίλμπεργκ, ενώ η κριτική που ασκεί στα ανώτατα στρατιωτικά κλιμάκια θυμίζει τα «Μονοπάτια της δόξας» (1957) του Κιούμπρικ.

Αλλά ενώ η δημιουργία εικόνας μπορεί να μοιάζει με άλλο κινηματογράφο, το συναίσθημα πίσω από την πρώτη γερμανική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ρεμάρκ είναι φρέσκο, επιμένει ο Μπέργκερ. «Ο κύριος λόγος που μας ώθησε να το κάνουμε ήταν η ανάγκη να πούμε την ιστορία μας» λέει ο σκηνοθέτης, αναφερόμενος στους Γερμανούς συνεργάτες του και στον εαυτό του. «Να βάλουμε όλα τα συναισθήματα του πώς μεγαλώσαμε σε αυτή την ταινία: Την ντροπή, την ενοχή, την ευθύνη απέναντι στην ιστορία που έφερε η Γερμανία στον κόσμο».

Μάχη με τα στοιχεία της φύσης

Μέχρι πέρυσι, ο κόσμος είχε παρακολουθήσει το σημαντικό αντιπολεμικό μυθιστόρημα της Γερμανίας μόνο μέσα από ξένα μάτια. Η βραβευμένη με Όσκαρ ταινία του Λούις Μάιλστοουν το 1930 και η βραβευμένη με Emmy τηλεοπτική ταινία του Ντέλμπερτ Μαν το 1979 είχαν γυριστεί στα αγγλικά και πρωταγωνιστούσαν Αμερικανοί.

Ακόμα και η τελευταία ταινία ξεκίνησε ως σενάριο των Βρετανών συγγραφέων Λάσλι Πάτερσον και Ίαν Στόκελ, πριν ο Μπέργκερ συνδυάσει το σενάριό τους με περαιτέρω στοιχεία από το μυθιστόρημα για να ενισχύσει τη γερμανική της αξιοπιστία. (Τούτου λεχθέντος, ορισμένοι κριτικοί στη Γερμανία επέπληξαν την ταινία για την απόκλιση από το αγαπημένο κείμενο του Ρεμάρκ, συμπεριλαμβανομένης της προσθήκης μιας υποπλοκής διαπραγμάτευσης για την ανακωχή).

Τι συνέβη στα γυρίσματα

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Τσεχική Δημοκρατία («μια χώρα που δέχτηκε δύο εισβολές από τους Γερμανούς – ήταν τόσο ευγενικοί που μας φιλοξένησαν» δήλωσε ο Μπέργκερ), ήταν εξαντλητικά και αποτύπωσαν μερικές από τις συνθήκες που υπέφεραν τα στρατεύματα στο Δυτικό Μέτωπο.

Το έδαφος ήταν παγωμένο τον Ιανουάριο του 2021, όταν ο σχεδιαστής παραγωγής Κρίστιαν Γκόλντμπεκ έδωσε το πράσινο φως στους εκσκαφείς να αρχίσουν να ανοίγουν εκατοντάδες μέτρα τάφρων σε μια έκταση μεγέθους τεσσάρων γηπέδων ποδοσφαίρου. «Προσπαθήσαμε να δώσουμε στο κοινό την κλίμακα του όλου πράγματος, και αυτό ήταν αρκετά δύσκολο έργο».

«Έβρεχε, είχε κακοκαιρία, έκανε κρύο. Βυθιστήκαμε στη λάσπη μέχρι τους γοφούς μας και χρειάστηκε να μας σώσουν. Πιθανότατα έχασα πέντε λαστιχένιες μπότες κατά τη διάρκεια αυτής της ταινίας» θυμάται ο Μπέργκερ.

Ο μόχθος έφτασε στο αποκορύφωμά του γυρίζοντας την πιο ζοφερή σκηνή της ταινίας, στην οποία ο Πολ, μέσα σε έναν μεγάλο, πλημμυρισμένο κρατήρα, μαχαιρώνει επανειλημμένα έναν Γάλλο στρατιώτη και τον βλέπει να πεθαίνει. Τρομοκρατημένος από αυτό που έκανε, ο Πολ προσπαθεί στη συνέχεια να τον παρηγορήσει.

Αποτελεί μια μακρά και ανατριχιαστική άσκηση γνωστικής ασυμφωνίας, καθώς ο ανελέητος στρατιώτης και το τρομοκρατημένο αγόρι παλεύουν μέσα στον ίδιο άνθρωπο. «Θυμάμαι ότι ο Φέλιξ μου είπε ξαφνικά ότι άκουσε έναν θόρυβο» είπε ο σκηνοθέτης. «Συνειδητοποίησε ότι ο Βρετανός εικονολήπτης έκλαιγε ενώ τον κινηματογραφούσε».

«Νομίζω ότι η σκηνή του κρατήρα δεν είναι μόνο η καρδιά της ταινίας και η καρδιά του βιβλίου, αλλά έγινε και η καρδιά μας. Μας έφερε πραγματικά κοντά» πρόσθεσε ο Μπέργκερ. «Αυτή ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Δύσκολη, αλλά υπέροχη».

«Αν καταφέρουμε να κάνουμε μια ταινία που αφήνει το κοινό, όπως και τον πρωταγωνιστή της, άδειο, κουρασμένο και κατά κάποιον τρόπο να αμφισβητεί τα πάντα -για τουλάχιστον ένα λεπτό- θα έχουμε πετύχει πολλά. Τότε μπορούμε να καθίσουμε εδώ και να μιλήσουμε γι’ αυτό. Δεν πρόκειται να αλλάξει τον κόσμο … αλλά τουλάχιστον είναι μια συζήτηση που μπορούμε να κάνουμε. Γιατί προφανώς, πάντα ξεχνάμε» κατέληξε ο Μπέργκερ.

*Με στοιχεία από cnn.com