Εκλογές παροχών και φρικτών αναμνήσεων

Τίτλοι ιδιοκτησίας στα καταπατημένα που διεκδικούσε το Δημόσιο σχεδόν τζάμπα, δηλαδή με έκπτωση… 80% και με δόσεις, επίσης τζάμπα, πλήθος δόσεις στα χρέη στο Δημόσιο, «δώρα» σε συνταξιούχους, ειδικά για τον Μάρτιο με έξτρα επιδόματα και εφάπαξ ενισχύσεις, έκτακτα «μπόνους» σε μακροχρόνια ανέργους, οριζόντιες στηρίξεις κατά της ακρίβειας, κλήσεις που ήρθε κατά σύμπτωση ακριβώς τώρα η στιγμή της διαγραφής τους, κάθε διαδήλωση και κονδύλι, επιστροφές σε ήδη εισπραχθέντα φορολογικά έσοδα, καθυστερήσεις για πλήθος βεβαιωμένες φορολογικές οφειλές και πάει λέγοντας: από την εποχή του «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα», δεν έχει ξαναγίνει. Οχι, δεν γίναμε Κατάρ. Απλώς έχουμε εκλογές. Και, προδήλως, η κυβέρνηση τις τρέμει.

Ο πρωτοφανής αυτός καταιγισμός χρήματος στο τέλος φυσικά θα κάνει γκέλα. Δεν λέει κανείς ότι ο ξαφνικός μετασχηματισμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην πιο… σοσιαλιστική των τελευταίων δεκαετιών δεν συνιστά μια σοβαρή βοήθεια προς τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό, ιδίως δε ως προς τα τιμολόγια της ενέργειας, για ένα διάστημα. Δεν είναι ότι τα λεφτά αυτά πάνε για πέταμα, ούτε ότι δίνονται άκριτα και άχρηστα. Κάθε άλλο. Ωστόσο, την ίδια ώρα, αρχίζουν να θυμίζουν πλέον ένα κοινωνικό κράτος επιπέδου Σκανδιναβίας, στις καλές εποχές. Είμαστε τέτοιο;

Αυτό το μεγάλο δόσιμο θέτει ερωτήματα. Λ.χ., μέχρι πού θα φτάσει, πόσο τελικά θα κοστίσει, από πού θα πληρωθεί, αλλά και πόσο… πικρά θα τελειώσει. Σύμφωνα πάντως με τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού την προηγούμενη εβδομάδα, δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλες παροχές πριν από τις εκλογές – αυτές οι δηλώσεις πάντως έχουν τριπλό νόημα: αφενός, θέτουν ένα φρένο, αφετέρου, πιστοποιούν του λόγου το αληθές περί όλων των παραπάνω, αν και όχι ότι κάτι τέτοιο ήταν αναγκαίο δηλαδή… Η τρίτη διάσταση του νοήματός τους όμως είναι η πιο ουσιαστική: λογικά, αφού τελειώνουν οι παροχές, η ανακοίνωση των εκλογών πρέπει να είναι μια ανάσα μακριά.

Τώρα, το τι θα αποδώσουν όλα αυτά στην κυβέρνηση σε ψήφους και ποσοστά είναι δύσκολο να μετρηθεί. Πάντως η ιδέα ότι «όσα δίνεις παίρνεις» είναι υπεραπλουστευτική και λανθασμένη. Πρώτον, μιλάμε για ένα εκλογικό σώμα με μεγάλη παράδοση σε τέτοιες συναλλαγές. Πράγμα που σημαίνει ότι κοστολογεί… ακριβά την ψήφο του. Παράλληλα, ουδείς είναι τόσο αφελής ώστε να τον πάρουν τα ζουμιά από την αγάπη που δείχνει ξαφνικά η (όποια) κυβέρνηση λίγο πριν από τις εκλογές και να νιώσει το ηθικό χρέος να της το ανταποδώσει την Κυριακή των εκλογών. Τέλος, το κυριότερο, οι ανάγκες είναι τόσο πολλές που όσα και να δώσουν – και δίνουν ό,τι μπορούν και δεν μπορούν – πραγματικά είναι, δυστυχώς, σταγόνες στον ωκεανό. Δεν είναι σε θέση να κάνουν μια πραγματική διαφορά.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να κρατάει μικρό καλάθι για τις αποδόσεις των παροχών. Σίγουρα θα της αποφέρουν κάτι, αλλά μάλλον όχι και πολλά. Γιατί αν και η παροχολογία είναι μια φρικτή πολιτική συνήθεια, υπάρχουν και χειρότερες. Και ίσως θα πρέπει να περιμένει περισσότερα από τη στήριξη που αφειδώς της παρέχει ο… ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, για κάποιον λόγο που μόνο εκείνος γνωρίζει, όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές θυμάται όλο και πιο συχνά τον πραγματικό παλιό… καλό εαυτό του και διάφορα στελέχη του κάνουν ό,τι μπορούν για να ξυπνήσουν στους ψηφοφόρους τις χειρότερες μνήμες των χειρότερων ωρών της χειρότερης αριστεροφασίζουσας κυβέρνησης που είχαν στήσει με την Ακροδεξιά, με τον ίδιο τον Τσίπρα πάνω στο τρακτέρ να σηκώνει το λάβαρο των φρικτών, για τον «μεσαίο χώρο», αυτών αναμνήσεων… Οπως και να ‘χει, η ουσία είναι ότι οι εκλογές αυτές παραμένουν, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, λίαν ερεβώδεις. Και γι’ αυτό άλλωστε πέφτει ξαφνικά και τόσο χρήμα, σε πλήρη αντίθεση με κάθε ιδεολογική αρχή ή θέση του κόμματος που κυβερνά. Στους ψηφοφόρους και, βέβαια, όχι μόνο…