Κάτι από σινεμά στη χθεσινή Champions League βραδιά: Με τον Καρλίτο Αντσελότι να επιβεβαιώνει πως αποτελεί τον σύγχρονο εφιάλτη της Λίβερπουλ, αρπάζοντας σε κάθε ευκαιρία το αίμα του πίσω για το δράμα της Πόλης και τον θρυλικό τελικό του 2005. Και βέβαια με τη Νάπολι να υπενθυμίζει για πολλοστή φορά πως αν δεν είναι η καλύτερη ομάδα της σεζόν (που είναι) σίγουρα αποτελείτο πιο fun to watch ποδοσφαιρικό θέαμα στο υψηλότερο επίπεδο.

Αλήθεια θυμάστε εκείνο το βράδυ στην Τούμπα που ο Τζον Φαν Σιπ είχε διαλέξει τον Χάρη Μαυρία για man to man –εθνική- αποστολή στον Χβίτσα Κβαρατσχέλια… Πέντε γκολ η Ρεάλ στο Άνφιλντ σε μια παρτίδα που την ξεκίνησε με τη πλάτη στον τοίχο (2-0 οι Reds μόλις στο 14΄). Άνετα 2-0 στη Φρανκφούρτη οι Νότιοι του Λουτσιάνο Σπαλέτι σε μια νύχτα που το κοντέρ έγραψε 17 τελικές, χαμένο πέναλτι, δοκάρια κλπ.

Και κάπου στη μέση; Δύο περίφημοι Ιταλοί τεχνικοί της ίδιας γενιάς, με διαφορετική αφετηρία αλλά πιθανότατα τον ίδιο τερματισμό. Ο Καρλίτο Αντσελότι είναι ένας κοσμοπολίτης του ποδοσφαίρου. Περίφημος από την εποχή που φορούσε τα χρώματα της Μίλαν σε εκείνη την ομαδάρα του Φράνκο Μπαρέζι, του Μάρκο Βαν Μπάστεν, του Ρουντ Γκούλιτ κλπ που κατέκτησε δυο Πρωταθλητριών.

H καριέρα τους στους πάγκους πήρε σύντομα τον ίδιο δρόμο. Σήμερα στα 64 του είναι ο θρύλος που έχει κατακτήσει όλα τα μεγάλα τρόπαια του ποδοσφαίρου.

Τέσσερα Champions League και βέβαια ο μοναδικός που έχει κερδίσει όλα τα μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Premier League με την Τσέλσι (2010), La Liga (Ρεάλ Μαδρίτης 2022), Bundesliga (Μπάγερν Μονάχου 2017), Ligue 1 (Παρί Σεν Ζερμέν 2013), Serie A (Μίλαν 2004).

Το να δηλώνει χθες βράδυ «Είμαι Έβερτον οπότε για μένα πάντα είναι ντέρμπι με εκείνους» ήταν κάτι σαν την Penny Lane του. Τον μικρό δρόμο στο Λίβερπουλ που τερματίζουν τα λεωφορεία και που τον έμαθε ο κόσμος όλος από το μακρινό 1967όταν τον… τραγούδησαν οι Beattles.

Έμεινε ενάμιση χρόνο στη μπλε μεριά της πόλης ο Καρλίτο. Από τα τέλη Δεκέμβρη του 2019, ως το καλοκαίρι του 2021. Δεν κατάφερε κάτι σπουδαίο με την Έβερτον, δεν συνδέθηκε μαζί της όπως με όλες τις άλλες μεγάλες ομάδες(Γιουβέντους, Μίλαν, Τσέλσι, ΡεάλΧ2, Παρί κλπ) που του προσέφεραν τον πάγκο τους. Φαίνεται όμως πως έμαθε καλά πως μια καλή μέρα για τα «Ζαχαρωτά» είναι εκείνη που οι Reds…υποφέρουν.

Δεν νίκησε ποτέ την Λίβερπουλ στο ντέρμπι του Μερσεϊσάιντ. Δεν την αφήνει όμως σε χλωρό κλαρί γενικώς όπου την πετύχει από εκείνον τον τελικό της Πόλης, το 2005, όταν η Μίλαν του – με Πάολο Μαλντίνι, Αντρέι Σεφτσένκο, Ερνάν Κρέσπο, Αντρέα Πίρλο κλπ- έχασε το τρόπαιο του Champions League στα πέναλτι σε ματς που προηγήθηκε με 3-0 στο ημίχρονο.

Εκείνο ήταν το πρώτο του ματς με αντίπαλο την Λίβερπουλ. Ακολούθησε ο τελικός της Αθήνας (2007), ο περσινός στο Παρίσι (η Ρεάλ νίκησε με1-0 σε ματς που οι τελικές ήταν 3-23 σε βάρος της) και βέβαια ο χθεσινός βομβαρδισμός του Άνφιλντ: 5-2 είναι αυτό. Δίχως λόγια…

Συνολικά ο Αντσελότι απέναντι στους Redsμετρά10 νίκες και μόλις 3 ήττες σε 18 ματς με 29-17 γκολ. Είπαμε: κανονικός εφιάλτης. Ακριβώς 64 ετών είναι και ο Λουτσιάνο Σπαλέτι. Κάποιος που δεν έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο, κάποιος που για να φτάσει σήμερα να θεωρείται ένας από τους top προπονητές σε επίπεδο Champions League… έφτυσε αίμα.

Γυρολόγος σε club όπως η Ανκόνα, η Έμπολι, η Βενέτσια ως ότου η Ρόμα να του δώσει την πρώτη μεγάλη ευκαιρία του το 2005:Κέρδισε δύο κύπελλα με τη Λύκαινα στην Ιταλική πρωτεύουσα. Για τους συμπατριώτες του όμως ήταν και παραμένει «successful loser». Ένας επιτυχημένος… χαμένος.

Θα αλλάξει αυτό φέτος; Ο Σπαλέτι παρουσιάζει με τη Νάπολι το ποδόσφαιρο έργο της ζωής του. Πρώτη με 15 βαθμούς διαφορά στο πρωτάθλημα (ο Ζοσέ Μουρίνιο έσπευσε εδώ και εβδομάδες να τη συγχαρεί για την κατάκτηση του τίτλου), ασταμάτητη και στο Champions League όπου επί της ουσίας από χθες έχει ήδη μια θέση στους «8».

Η παρέα του Χβίτσα Κβαρατσχέλια, του Βίκτορ Όσιμεν, του «Τσάκι» Λοσάνο που αντικατέστησε την προηγούμενη (Λορένζο Ινσίνιε, Καλιντού Κουλιμπαλί, Ντρις Μέρτενς, Κώστας Μανωλάς κλπ) μέσα σε αντιδράσεις οργής είναι λόγος για να πληρώνεις εισιτήριο. Και για να ξυπνούν μνήμες από την εποχή που έξω από το κοιμητήριο της Νάπολι οι οπαδοί έγραφαν εκστασιασμένοι προς τους νεκρούς «δεν ξέρετε τι χάνεται».

Ναι, από τα χρόνια του Ντιέγκο Μαραντόνα… Όπως και να έχει; Η τάξη του ΄59 της μεγάλης των Ιταλών ποδοσφαιρικής σχολής έχει την τιμητική της. Χθες ήταν απλά η αφορμή…

Headlines