Παρατηρώ τις διάφορες δηλώσεις επισήμων διεθνώς με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Με λύπη μου παρατηρώ ότι οι περισσότερες δηλώσεις υπογραμμίζουν ότι το βασικό είναι να «κερδηθεί ο πόλεμος».

Και αυτό το λένε τόσο οι δυτικές κυβερνήσεις όσο από τη δική της πλευρά και η Ρωσία που επίσης απλώς θέλει να συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι να «πετύχει τους στόχους της».

Μόνο που όλα αυτά σημαίνουν ότι το δράμα του πολέμου θα συνεχίζεται.

Θα συνεχίζονται οι συγκρούσεις και οι βομβαρδισμοί.

Θα συνεχίσουν να σκοτώνονται άνθρωποι.

Θα συνεχίσουν άνθρωποι να μένουν ανάπηροι.

Θα συνεχίσουν να καταστρέφονται σπίτια και υποδομές.

Και κανείς δεν σκέφτεται πώς μπορεί να μπει τέλος στην καταστροφή.

Δεν αμφισβητώ ότι αρκετοί από όσους υποστηρίζουν ότι το βασικό είναι να συνεχιστεί ο πόλεμος «μέχρι τη νίκη» το κάνουν γιατί θεωρούν εγκληματική την απόφαση της Ρωσίας και θέλουν να διορθωθεί η τεράστια αδικία που έγινε σε βάρος της Ουκρανίας και του λαού της.

Όμως, το ζήτημα δεν είναι απλώς να καταδικάσουμε την παράνομη και εγκληματική απόφαση της Ρωσίας να δοκιμάσει να λύσει το «Ουκρανικό ζήτημα» με ένοπλό τρόπο.

Το ζήτημα είναι με ποιον τρόπο θα μπορέσει να υπάρξει ξανά ειρήνη. Πώς θα σταματήσει η μηχανή του πολέμου. Πώς θα υπάρξει ανοικοδόμηση και προσπάθεια για ειρηνική επίλυση των υπαρκτών προβλημάτων.

Και βεβαίως πώς θα αποφύγουμε εκείνη την παράταση του πολέμου, που θα γεννά διαρκώς το ερώτημα της κλιμάκωσης και αυξάνει τον κίνδυνο ανεξέλεγκτης σύγκρουσης με ορίζοντα ακόμη και τη χρήση πυρηνικών όπλων.

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εξ ορισμού κανένας πόλεμος δεν φέρνει την ειρήνη, μόνο την καταστροφή.

Και έναν χρόνο μετά, ξέρουμε πολύ καλά πόση καταστροφή μπορεί να φέρει αυτός ο πόλεμος.

Ώρα λοιπόν να μιλήσουμε για ειρήνη.

Headlines