Τα πρώτα χρόνια που παιζόταν στη χώρα μας δεν είχα πάει να το δω, γιατί… δεν με άφηνε η μαμά μου. (Προδίδω κάπως την ηλικία μου, αλλά τι να κάνω, αυτή είναι η αλήθεια).
Αναφέρομαι στην παράσταση «Σεσουάρ για Δολοφόνους», η οποία παιζόταν στη χώρα μας από το 1999 μέχρι και το 2012 ασταμάτητα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά από τόσα συνεχόμενα χρόνια η παράσταση κούρασε το κοινό, με αποτέλεσμα να «κατέβει», προκειμένου να ξεκουραστεί. Αφού «αποτοξινωθήκαμε» για περίπου 10 χρόνια ο Νικορέστης Χανιωτάκης αποφάσισε να ανοίξει και πάλι το «Studio Antony», το κομμωτήριο που είχε χαρίσει τόσο γέλιο στους Έλληνες.
Η εν λόγω κίνηση αποτελούσε ένα πολύ μεγάλο ρίσκο για το θέατρο «Λαμπέτη», αφού μπορεί η παράσταση να αποτελούσε ένα αγαπημένο κονσεπτ στην Ελλάδα, το οποίο ωστόσο δεν είχε κάτι καινούργιο να προσφέρει και θα μπορούσε πολύ εύκολα να βυθιστεί στη μετριότητα και την επανάληψη.
Η παράσταση, για όσους δεν την έχουν δει έστω και μια φορά στη ζωή τους, διαδραματίζεται με φόντο ένα κομμωτήριο, όπου οι εργαζόμενοι και οι πελάτες είναι ύποπτοι για φόνο. Η αστυνομία κάνει «ντου» στο κομμωτήριο και… στη συνέχεια χαμός!
Το ατού του «Σεσουάρ για Δολοφόνους», είναι ότι από ένα σημείο και μετά μετατρέπεται σε μια διαδραστική παράσταση με διαφορετικό φινάλε κάθε βράδυ. Ποιος αποφασίζει το φινάλε; Το κοινό.
Είναι λοιπόν κατανοητό πως πως μια τέτοια παράσταση, δεν βασίζεται στην ιστορία, αλλά στις ερμηνείες των ηθοποιών.
Και σε αυτό ακριβώς πέτυχε «διάνα» ο Νικορέστης Χανιωτάκης: Βρήκε τους κατάλληλους ανθρώπους για τον κάθε ρόλο. Το αποτέλεσμα, είναι να δημιουργήσει μια πολύ καλή κωμωδία, η οποία πετυχαίνει τον σκοπό της: Να σε κάνει να γελάσεις. Στη συνέχεια ήρθε και η επιτυχία, με την παράσταση να παίζεται για 2η χρονιά στο θέατρο «Λαμπέτη».
Αν και κανένας από τους έξι ηθοποιούς της παράστασης δεν υστερεί, προσωπικά θα ξεχωρίσω τον Δημήτρη Μακαλιά και τον Χάρη Χιώτη στους ρόλους των αστυνομικών. Μπορεί οι ρόλοι από μόνοι τους να μην είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί (παίζουν τους… όχι και τόσο έξυπνους αστυνομικούς), η αλληλεπίδρασή τους (ειδικά του Δημήτρη Μακαλιά) με το κοινό είναι «όλα τα λεφτά».
Πολύ καλός είναι και ο Γιάννης Απέργης στον ρόλο του ιδιοκτήτη του κομμωτηρίου. Αν και σε κάποια σημεία θα μπορούσε να αποφύγει πολλά χοντροκομμένα και υπερβολικά αστεία για τους ομοφυλόφιλους (μπορεί βέβαια να αποτελούν σκηνοθετική εντολή), ο νεαρός ηθοποιός έχει μπει για τα καλά στον ρόλο του «Τόνυ».
Πολύ καλοί στους ρόλους τους και οι Ζήσης Ρούμπος (ο οποίος έχει αποδείξει πολλές φορές το ταλέντο του στην κωμωδία και στην αλληλεπίδραση με το κοινό), καθώς και οι Κωνσταντίνα Μιχαηλ και Αρετή Πασχάλη. (Οι δύο κυρίες μπήκαν φέτος στην παράσταση, αντικαθιστώντας την Τζένη Θεωνά και την Δανάη Μιχαλάκη αντίστοιχα).
Το πιο σημαντικό με το «Σεσουάρ για Δολοφόνους» είναι πως κάθε παράσταση είναι διαφορετική από την προηγουμένη, καθώς και από την επόμενη. Είδα την παράσταση πέρσι και φέτος. Γέλασα και τις δύο φορές με την καρδιά μου, ενώ υπήρξαν στιγμές που με πονούσαν τα νεφρά μου από το γέλιο, κάτι το οποίο δεν έχει συμβεί με άλλες κωμωδίες που παρακολούθησα δύο φορές και την δεύτερη φορά το ενδιαφέρον μου είχε μειωθεί αισθητά.
Εν κατακλείδι, αν αναζητάτε κάτι στο οποίο θα περάσετε δύο ώρες πολύ ευχάριστα και θα γελάσετε (πολύ) το «Σεσουάρ για Δολοφόνους» είναι η κατάλληλη επιλογή για εσάς. Αν πάλι αναζητάτε θέατρο επιπέδου «Καρόλου Κουν» καλύτερα να ψάξετε κάτι άλλο.
