Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, γραφτήκαμε, πεντέξι συμμαθητές, στο φροντιστήριο Μπελεζίνη, στα Εξάρχεια. Ο Ανδρέας Μπελεζίνης ήταν κορυφαίος προγυμναστής και διανοούμενος ολκής, ιδανικός για να μας προετοιμάσει για τις Πανελλαδικές. Αλλο όμως στάθηκε το δικό μας βασικό κίνητρο. Φοιτώντας σε σχολείο αρρένων, φλεγόμασταν να γνωρίσουμε κορίτσια. Να καθίσουμε στα ίδια θρανία, να μοιραστούμε τα διαλείμματα μαζί τους στο παραδίπλα τοστάδικο, να ξεδιπλώσουμε τις μαγνητικές μας προσωπικότητες – νισάφι πλέον να τις συναντάμε σε πάρτι και σε σχολικούς χορούς, όπου αν δεν ξεπατίκωνες τις φιγούρες του Τραβόλτα, δεν είχες γκομενέ ύφος, δεν φορούσες πέτσινο μπουφάν με καρφιά, καμιά τους δεν σε πρόσεχε! Ομοίως σκέφτηκαν κάμποσες αρσακειάδες και κοπελίτσες από το Αμερικανικό Κολλέγιο, θηλέων αμφότερα, «παρθεναγωγεία» όπως τα έλεγαν παλιά. Συγχρωτιστήκαμε στις τάξεις του Μπελεζίνη, αλληλογοητευτήκαμε και φυσικά τα φτιάξαμε. Χαράς ευαγγέλια!

Η δικιά μου έμενε στα Πατήσια. Μπαίναμε κάθε απομεσήμερο στο τρόλεϊ Κολιάτσου – Παγκράτι. Σαν «Λεωφορείον ο Πόθος» το βιώναμε. Ισως να ακροβατούσαμε στα όρια της δημόσιας αιδούς, ήμασταν όμως τόσο νέοι, γλυκαινόμασταν τόσο από τα φιλιά μας, που μόνο τη συμπάθεια θα μπορούσαμε να προκαλέσουμε. Ετσι νόμιζα. Κούνια που με κούναγε.

Η παλάμη τού έξω φρενών πενηντάρη έσκασε στο μάγουλό μου. Ακολούθησε οχετός ύβρεων, χυδαιολογία ακατάσχετη υποκρινόμενη την ηθικολογία. «Γονείς δεν έχεις, μωρή τσούλα;». Την έσφιξα στην αγκαλιά μου, δεν έβρισκα τα αντανακλαστικά – κι ας είχα φτάσει ήδη το ένα κι ενενήντα – να τιναχτώ επάνω και να τον αντιμετωπίσω. Περίμενα από τους συνεπιβάτες να μας συμπαρασταθούν. Τι έκπληξη – όλο το τρόλεϊ είχε πάρει το μέρος του!

Γριές μάς έβριζαν μέσα από τα δόντια τους. Εύσαρκες κυρίες με κουτσούβελα «έχουμε και ανήλικα!» ξεφυσούσαν αγανακτισμένες – «κι εμείς ανήλικα είμαστε» θα μπορούσα να τους απαντήσω. «Αφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι…», είπε ένας καλόγερος και σταυροκοπήθηκε τρις. Κατεβήκαμε στην επόμενη στάση καταντροπιασμένοι. Το κορίτσι έκλαιγε γοερά, της άναψα ένα Κάμελ άφιλτρο και σχεδόν της το έβαλα στο στόμα για παρηγοριά, τους λυγμούς απλώς διαδέχθηκε βήχας. Εγώ παρέμενα άναυδος. Δεν είχα αντιμετωπίσει ξανά τέτοια συλλογική κακότητα.

Θυμάμαι εκείνο το περιστατικό όποτε βλέπω την κοινή γνώμη να επιτίθεται σε ανθρώπους που απολαμβάνουν φανερά τον έρωτά τους. Δεν πάει να είναι η Δήμητρα Λιάνη και ο Ανδρέας Παπανδρέου; Μια ποπ τραγουδίστρια και ένας ηθοποιός; Οι φαρμακόγλωσσες δεν φείδονται δηλητηρίου. «Γεροντοκαψούρα, δηλαδή ξεμώραμα!». «Για τα λεφτά της τη θέλει, έχετε καμία αμφιβολία;». «Διαφημιστικό κόλπο – για να τραβήξουν τα φώτα – μπας και τους ξαναθυμηθούμε…».

Το ενδεχόμενο να λαχταρούν τόσο τρελά ο ένας τον άλλον ώστε να μην υπολογίζουν τίποτα και κανέναν δεν τους περνάει καν από το μυαλό. Πάντοτε κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα. Ενα συμφέρον, ένας υπολογισμός θα ελλοχεύει… Γιατί; Διότι ενώ τα σκοτάδια του έρωτα – η εγκατάλειψη, ο καημός, η μοναξιά – αγιοποιούνται εδώ και αιώνες, υμνούνται σε τραγούδια και ρομάντζα, η φωτεινή του όψη σκανδαλίζει. «Με ποιο δικαίωμα χαίρονται αυτοί οι δύο;», εξανίστανται οι ανέραστοι και οι υποταγμένοι σε πληκτικούς γάμους για χατίρι – δήθεν – των παιδιών τους. «Ας έδειχναν τουλάχιστον κάποια διακριτικότητα…».

Τα θλιβερότερα φρούτα; Ορισμένοι δήθεν προοδευτικοί, οι οποίοι κόπτονται υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ. Εάν δουν δυο κορίτσια, δυο αγόρια να φιλιούνται στον δρόμο, θα αγαλλιάσουν θεωρώντας το πράξη επαναστατική. Αλίμονο έτσι και υποπτευθούν πως πρόκειται για σκέτο πόθο, γούστο, καπρίτσιο ακόμα ακόμα, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο! Ο έρωτας συγχωρείται μόνο εάν είναι ιδεολογικοποιημένος.

Σε τρόλεϊ, σε μπουζούκια, σε παραλίες και σε συναυλίες, σε γιαπιά και ασανσέρ, ως και σε γηροκομεία, οι άνθρωποι θα βρίσκουν του κόσμου το νόημα ο ένας στα μάτια του άλλου. Κι έπειτα θα το χάνουν. Και θα το ξαναβρίσκουν αλλού, αλλιώς. Ωσπου να έρθει ο κύριος με τη μαύρη κουκούλα και την μπέρτα – ο θάνατος όπως τον εικονίζει ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Μέχρι τον τελευταίο ασπασμό.

Headlines