Ντίνος Δημόπουλος: Ο ακούραστος εργάτης του σινεμά

Ο Ντίνος Δημόπουλος γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου του 1921, στην Αιτωλοακαρνανία, σε ένα χωριό την Πάλαιρο. Η οικογένεια του φτωχή και φιλοβασιλική. Μετακόμισαν στην Δραπετσώνα, όπου ζει τα εφηβικά του χρόνια, ενώ το μικρόβιο για τις τέχνες και ειδικά για το θέατρο δεν αργεί να τον ακουμπήσει. Συμμετέχει δυναμικά στις σχολικές παραστάσεις και ξεκινά στενή φιλία με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Δίνει εξετάσεις στο Εθνικό, δεν καταφέρνει να περάσει και τελικά σπουδάζει στη Δραματική Σχολή του Γιαννούλη Σαραντίδη.

Παράλληλα, εντάσσεται στο ΕΑΜ και στην «Πανσπουδαστική». Μια βραδιά, που με την ομάδα του έγραφε συνθήματα στους τοίχους του Μεταξουργείου, συνελήφθη, βασανίστηκε, αλλά τελικά αφέθηκε ελεύθερος, με τη μεσολάβηση ενός αστυνομικού, τον οποίο είχε βοηθήσει όταν ήταν μαθητής. Λόγω της πείνας, έπαθε φυματίωση, και από το 1942 έως το 1944 νοσηλευόταν σε σανατόριο, όπου με άλλους ΕΑΜίτες φρόντιζε για την τροφοδοσία του ΕΛΑΣ.

Τα πρώτα χρόνια και η αγάπη στο σινεμά

Ο Ντίνος Δημόπουλος άρχισε την καλλιτεχνική πορεία του ως ηθοποιός το 1946, στο θέατρο «Κοτοπούλη», στο έργο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», που έγινε και ταινία το 1947, με τον Βασίλη Λογοθετίδη. Δουλεύει σαν ηθοποιός στα χρόνια του Εμφυλίου. Του φάνηκαν «χρόνια ατέλειωτα», καθώς «πάνω στα βουνά παίζονταν οι τελευταίες σκηνές από το μεγάλο δράμα», καθώς «κορφολογήθηκε ο ανθός από τα όμορφα, σεμνά νιάτα» της γενιάς του.

Ο ίδιος τι ένιωθε; Το εξομολογήθηκε, με ειλικρίνεια, στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του: «Με τον εαυτό μου τα είχα, που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, να βοηθήσω. Που διάβαζα για τις δίκες, άκουγα για τις εκτελέσεις, μάθαινα για τις εξορίες κι έσκυβα το κεφάλι. Κι ένιωθα ντροπή. Ωρες – ώρες μου ‘ρχόταν να πάω να παρουσιαστώ και να πω: «Είμαι κι εγώ μ’ αυτουνούς… Πιάστε με!». Μα, κι η σκέψη μονάχα μιας τέτοιας ανώφελης ομολογίας μ’ έκανε να αδρανώ. Κι έτσι έφτιαξα το «άλλοθί» μου. Τη φυγή. Ανάστησα μέσα μου τον παλιό μύθο της παιδικής μου ηλικίας. Την αναπόδραστη ανάγκη των ταξιδιών».

Λίγο αργότερα θα γίνει βοηθός του Αλέξη Μινωτή.Το 1953 θα σκηνοθετήσει για πρώτη φορά, μετά την επιμονή του Φίνου, το φιλμ «Οι Ουρανοί είναι Δικοί μας». Τον επόμενο χρόνο θα γυρίσει την κομεντί «Χαρούμενο Ξεκίνημα», το πρώτο μιούζικαλ ελληνικής παραγωγής, με Ντίνο Ηλιόπουλο και Νίκο Ρίζο.

Μια μεγάλη κινηματογραφική διαδρομή

Και εκεί ξεκινά η μεγάλη διαδρομή του στον ελληνικό κινηματογράφο. Πολλές από τις 52 ταινίες του θα γίνουν και τεράστιες εισπρακτικές επιτυχίες.

«Το Αμαξάκι» (1957), «Αστέρω» (1959), «Μανταλένα» (1960), που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, προτάθηκε για τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών -τελικά κέρδισε ο Λουίς Μπουνιουέλ με την «Βιριδιάνα», η «Λόλα» (1964), «Οι Κυρίες της Αυλής» (1966), «Κοινωνία ώρα μηδέν» (1966), «Κοντσέρτο για πολυβόλα» (1967), «Πυρετός στην Άσφαλτο» (1967), βραβευμένη στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, «Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη» (1968), «Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μαλλιά» (1969) κ.α.

Πρωταγωνίστρια του η Αλίκη Βουγιουκλάκη, με την οποία γυρίζει  τις ταινίες: «Η Νεράιδα και το Παλικάρι», «Η Δασκάλα με τα Ξανθά Μαλλιά», «Η Κόρη του Ήλιου», «Η Αρχόντισσα και ο Αλήτης». Μια από τις αγαπημένες του ίδιου «Μια τρελή τρελή οικογένεια» με εξαιρετικό καστ ηθοποιών τους Τζένη Καρέζη, Αλέκο Αλεξανδράκη, Μαίρη Αρώνη και Διονύση Παπαγιαννόπουλο.

Η αμφιλεγόμενη ταινία «Αμοκ» και η εισπρακτική αποτυχία

Μια ταινία ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη για την εποχή του 1963, όπου γυρίστηκε. Εννιά κορίτσια που έχουν δραπετεύσει από ένα αναμορφωτήριο καταφεύγουν σε ένα ερημονήσι. Εκεί όμως βρίσκεται μια ομάδα ανδρών με αρχηγό τους ένα πρώην ναζί αξιωματικό που έχει πάρει μαζί του και το γιο του. Όλοι αυτοί ψάχνουν ένα θησαυρό και τις χρησιμοποιούν για σκλάβες του. Μεταξύ των κοριτσιών είναι και μια Εβραία που οι Γερμανοί είχαν σκοτώσει τους γονείς της. Τελικά κατορθώνουν να ξεφύγουν.

«Μ’ όλη του την ωμότητα και τη βιαιότητα που απαιτούσε ένα ρεαλιστικό γύρισμα”, όπως γράφει ο ίδιος ο Δημόπουλος στο βιβλίο του «Ένας σκηνοθέτης θυμάται»(1998). Αυτή δεν είναι μια ταινία που παρουσιάζει τις γυναίκες αβοήθητες και αδύναμες, όπως έχουμε συνηθίσει στον ελληνικό -και όχι μόνο- κινηματογράφο. Οι πρωταγωνίστριες του Δημόπουλου ήταν άγριες, δυναμικές και στο τέλος κατάφεραν να κατατροπώσουν τους βιαστές τους.

Παράλληλα, τρεις ηθοποιοί της ταινίας, η Ζέτα Αποστόλου, η Φλωρέττα Ζάννα και η Νίκη Τριανταφυλλίδη, δέχτηκαν άκρως επικριτικά και εξευτελιστικά σχόλια, λόγω της συμμετοχής τους σε μία ταινία που περιλάμβανε γυμνές σκηνές. Οι αντιδράσεις ήταν πολλές και τελικά η ταινία αποτέλεσε εισπρακτική αποτυχία. Παρ’ όλα αυτά, παίχτηκε στους κινηματογράφους της Νέας Υόρκης επί 14 εβδομάδες, ενώ στην Ιαπωνία επί 2 χρόνια.

To ήσυχο τέλος

Η τελευταία του ταινία ήταν το 1993, «Τα Δελφινάκια του Αμβρακικού», η πιο πολυβραβευμένη του ταινία. Διακρίθηκε σε πολλές διοργανώσεις, όπως το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βιέννης και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Καΐρου. Για τα επόμενα 10 χρόνια αποσύρεται από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, ζει διακριτικά.

Εφυγε αθόρυβα τα ξημερώματα της Παρασκευής στα 82 του χρόνια, από καρδιακή ανακοπή και κηδεύτηκε το Σάββατο από το νεκροταφείο της Ραφήνας, πριν καλά- καλά προλάβει να το μάθει κανείς.

Έκανε δύο γάμους με τις ηθοποιούς Βεατρίκη Δεληγιάννη και Φλωρέτα Ζάννα. Γιος του είναι ο παρουσιαστής Χρήστος Δημόπουλος.