Ο… Γκουαρντιόλα του μπάσκετ

Το απόγευμα της Κυριακής ο σύνδεσμος Ελλήνων προπονητών μπάσκετ (ΣΕΠΚ) βράβευσε τον Γιώργο Μπαρτζώκα.

Πρόκειται για τον κορυφαίο κόουτς της σεζόν και θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η τιμή υπήρξε αναμενόμενη.

Το πλέον ενδιαφέρον ήταν  πως το βραβείο δόθηκε από τον εμβληματικό Παναγιώτη Γιαννάκη, μέντορα του Μπαρτζώκα από τα παλιά έτη στο Μαρούσι. Τα χρόνια, ωστόσο, περνάνε. Οι καιροί αλλάζουν και ο τότε ταλαντούχος προπονητής έγινε ο καλύτερος όλων (και) στην Ευρώπη.

Γιατί κατέκτησε αυτή την πρωτιά ο ερυθρόλευκος κόουτς; Θα υποστηρίξει κάποιος ότι αυτό συνέβη ένεκα του νταμπλ με τον Ολυμπιακό την περασμένη αγωνιστική σεζόν. ‘Η ακόμη ακόμη επειδή βγήκε καλύτερος στην Ευρωλίγκα.  Ισως πάλι για το ρεκόρ νικών επί των Πρασίνων. Σωστά όλα αυτά, αλλά δεν πρόκειται μόνο για αυτά. Ούτε τα συγκεκριμένα αποτελούν τα μόνα επιτεύγματα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Μάλλον, ο Ελληνας προπονητής τείνει να γίνει …Γκουαρντιόλα.

Απορία; Ιδού η εξήγηση: ο Πεπ Γκουαρντιόλα από τη θητεία του στη Μπαρτσελόνα προ πολλών ετών έως και τις ημέρες στο Μάντσεστερ με τη Σίτι, δεν ξεχωρίζει μόνο για τους τίτλους που φέρνει, αλλά κυρίως για το πώς συμβάλλει στην εξέλιξη του αθλήματος.

Τις καινοτόμες ιδέες του. Τα …ψευτοεννιάρια, το συνεχές παιχνίδι με γρήγορες εναλλαγές, την ανάπτυξη με όλους τους παίκτες και με μίνιμουμ 15 πάσες προκειμένου να αποδιοργανωθεί ο αντίπαλος, το πασίγνωστο πλέον «τίκι τάκα» και τόσα άλλα. Κάπως έτσι, κατ’ αντιστοιχία με τα πεπραγμένα του Καταλανού αν προτιμάτε, έφτασε στο ζενίθ της καριέρας του και ο Μπαρτζώκας.

Εχοντας ένα μαγικό ραβδάκι, αλλάζει το μπάσκετ σε σημείο που ορισμένοι να μην το αντιλαμβάνονται πλήρως την εποχή που ζούμε, πλην όμως αργότερα θα μιλούν όλοι για «τα στοιχεία που έβαλε ο προπονητής του Ολυμπιακού στο άθλημα». Ένα εντυπωσιακό σχετίζεται με το γεγονός πως φεύγουν παίκτες-ηγέτες ή κομβικοί στην ομάδα και το σύνολο συνεχίζει να προχωρά χωρίς (πολλούς) τριγμούς. Πρώτα ήταν η αποχώρηση του Βασίλη Σπανούλη. Του απόλυτα δεμένου παίκτη με το κοινό και ακρογωνιαίου λίθου στην ομάδα.

Αργότερα είχαμε την περίπτωση με το «αντίο» του Γιώργου Πρίντεζη. Αμφότεροι οι Ελληνες παίκτες με επιρροή μεγάλη στα αποδυτήρια. Μετά, τη φυγή του Τάιλερ Ντόρσεϊ, ενός μπόμπερ ολκής. Οσοι όμως φεύγουν αναπληρώνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο- όχι κατ’ ανάγκη με άλλους παίκτες, ασφαλώς όμως με τη συνολική δουλειά που γίνεται. Αυτό είναι το μυστικό.

Αλλάζουν τα πρόσωπα και μένει ίδιος ο κορμός, η βάση του Ολυμπιακού. Χωρίς να το καταλαβαίνουν πολλοί, όλοι μιλούν για την «καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη», συζητούν για τις συνεχείς πάσες (όπως οι 15 του Πεπ…) στην ανάπτυξη των Κόκκινων και τις αποστάσεις μεταξύ των παικτών, τις ατέλειωτες ασίστ και τα εύστοχα σουτ που έρχονται πολύ απλά επειδή οι συνθήκες για να γίνουν μοιάζουν ιδανικές. Το μπάσκετ πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω. Με τη σφραγίδα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Του κόουτς με το απίστευτο come back, του ανθρώπου που δημιούργησε μια άκρως ελκυστική στο μάτι ομάδα.