Όσο πλησιάζεις, τόσο περισσότερο σκέφτεσαι ότι αυτό που μυρίζεις δεν είναι μόνο καμένα λάδια και λαμαρίνες…

Παγώνεις, το κορμί δυσκολεύεται να πιστέψει ότι είναι εκεί, μέσα σε όλη αυτή την καταστροφή, μέσα σε όλο αυτόν τον θάνατο.

Θες να μιλήσεις και η γλώσσα κολλάει στο στόμα.

Μένεις ακίνητος χωρίς να ξέρεις καν τι να σκεφτείς μπροστά σε αυτό που βλέπεις.

Σωπαίνεις.

Έξω από το νοσοκομείο ο ίδιος βουβός πόνος των ανθρώπων που περιμένουν για τους δικούς τους.

Δεν υπάρχει ήχος, αλλά νιώθεις ότι η πραγματική ένταση σε τσακίζει.

Βλέπεις τον γονιό που ψάχνει τα παιδιά του, τη νεαρή κοπέλα που ψάχνει την αδερφή της.

Δεν θες καν να σκεφτείς τι σημαίνει «αναγνώριση».

Αυτός ο τόπος είναι καταδικασμένος σχεδόν να μαθαίνει από τις τραγωδίες του.

Και δυστυχώς να τις βλέπει να επαναλαμβάνονται.

Και σήμερα τη γνωστή φράση για το πότε θα δούμε φως στο τούνελ δεν μπορεί κανείς να την πει χωρίς κόμπο στο στομάχι, γιατί το φως ήταν ένα τρένο που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση.

Το «γιατί» για μια τέτοια τραγωδία δεν μπορεί να είναι ένας σταθμάρχης που ξέχασε να αλλάξει ένα κλειδί.

Το «γιατί» είναι 15-20 χρόνια υποχρεωτικής «απελευθέρωσης» των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών, που σήμαινε όχι απλώς «ιδιωτικοποίηση», αλλά και απαξίωση και υποβάθμιση και ξεπούλημα.

Μόνο που κάποια αγαθά είναι δημόσια και δεν πρέπει να είναι προς εκποίηση, ούτε να μετριούνται με βάση το κέρδος. Και σε τελική ανάλυση μπορείς να έχεις κέρδος και από μια δημόσια επιχείρηση χωρίς να διαλύσεις μια δημόσια υποδομή.

Το πραγματικό «γιατί» που πρέπει να απαντηθεί ότι πώς γίνεται το 2023 που βάζουμε GPS για να μην χάνουμε τα κατοικίδιά μας, να μην μπορούμε να ξέρουμε ότι δύο τρένα οδεύουν προς μια απόλυτα καταστροφική σύγκρουση.

Άκουσα τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να λέει ότι τώρα είναι ώρα σιωπής.

Όμως, αυτό δεν αναιρεί ότι υπάρχουν ευθύνες.

Κάποιες αφορούν αυτή την κυβέρνηση.

Κάποιες αφορούν και την προηγούμενη κυβέρνηση.

Κάποιες αφορούν όλες τις κυβερνήσεις που εδώ και είκοσι χρόνια υπόσχονται εκσυγχρονισμένο και πάνω από όλα ασφαλές σιδηροδρομικό δίκτυο, για να καταλήξουμε στο να εξαρτιόμαστε από το εάν ένας άνθρωπος δεν θα ξεχάσει να αλλάξει μια γραμμή.

Και κάποιες ευθύνες αφορούν εταιρείες που διαχειρίζονται τους σιδηροδρόμους και δεν φρόντισαν, ώστε να υπάρχουν και να λειτουργούν στοιχειώδη συστήματα ασφαλείας, εταιρείες που πήραν εργολαβίες και δεν τις ολοκλήρωσαν εγκαίρως, εταιρείες που κυρίως προσπάθησαν να έχουν καλούς ισολογισμούς και όχι να κάνουν τη δουλειά τους.

Και όλα αυτά τα λάθη, οι παραλείψεις, τα ανολοκλήρωτα έργα, η αναβολή για το μέλλον, σωρεύονται και απλώς ανάμεναν μια στιγμή.

Όπως τόσο χρόνια μπαζωμάτων γύρω από τη Μάνδρα περίμεναν μία στιγμή για να πνιγούν άνθρωποι.

Όπως τόσα χρόνια απουσίας σχεδιασμού για το τι μπορεί να γίνει σε περίπτωση δασικής πυρκαγιάς, στο τέλος οδήγησαν στην τραγωδία στο Μάτι.

Όμως, δεν χρειάζεται να περιμένουμε μια τραγωδία για να μάθουμε.

Θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τους Βρετανούς να μας πουν με πόσο οδυνηρό τρόπο έμαθαν τι σημαίνει «ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων».

Όμως, όλα αυτά είναι εύκολο να τα γράφεις.

Αλλά πώς να τα πεις στο γονιό που είπε στο παιδί του «πάρε με τηλέφωνο, όταν φτάσεις» και αυτό το τηλεφώνημα δεν έγινε ποτέ.

Στον πατέρα που ψάχνει τα παιδιά του.

Στην κοπέλα που ψάχνει την αδελφή της.

Τι να τους πεις;

Εγώ πάντως ξέρω ότι δεν υπάρχει έγκλημα χωρίς ενόχους και τραγωδία χωρίς εξήγηση.

Και δεν εννοώ μια δίκη που θα ξεκινήσει, θα πάρει καιρό για να καταλήξει ότι έφταιγε ένας υπεύθυνος από την εταιρεία και ένας σταθμάρχης…

Σε κάθε περίπτωση, αυτή τη στιγμή το μόνο συνετό και αναγκαίο είναι να τραβηχτεί το φρένο σε όλα τα τρένα και να μην κινηθούν μέχρις ότου φτιάξουν όλες οι αναγκαίες υποδομές και υπάρχουν πραγματικές προδιαγραφές ασφάλειας.

Ακόμη και εάν αυτό σημαίνει να κρατικοποιηθούν οι σιδηρόδρομοι.

Headlines