Τώρα σιωπή

Τον θάνατο, τον θρήνο, την αγωνία πρέπει να μάθουμε να τα σεβόμαστε. Να σκύβουμε μπροστά τους το κεφάλι, ειδικά όταν ψάχνουν ακόμη νεκρούς ανθρώπους με την ελπίδα να είναι ζωντανοί. Όταν χαροπαλεύουν άνθρωποι στα νοσοκομεία.

Ποτέ δεν θα ξεπεράσει η χώρα την τραγωδία στα Τέμπη. Δεν ξέρω πόσες και πόσοι καταφέραμε να κοιμηθούμε τα ξημερώματα της πρώτης του Μάρτη ή αν διαβάζαμε ειδήσεις διαρκώς, αν επικοινωνούσαμε με δικούς μας ανθρώπους, αν ραγίζαμε και σπάζαμε από την τραγωδία για τους πόνους ανθρώπων αγνώστων, που όμως νιώθαμε δικούς μας. Έτσι συμβαίνει όταν στις φλέβες σου τρέχει αίμα. Συμπονάς.

Στα Τέμπη συντελέστηκε ένα έγκλημα. Οι ευθύνες θα αποδοθούν, όταν πλέον ολοκληρωθούν οι επιχειρήσεις διάσωσης. Όταν θα έχουμε πενθήσει, θα έχουμε οργιστεί, θα έχουμε θυμώσει, όλα τα φυσιολογικά πράγματα που δικαιούνται οι άνθρωποι μπροστά στο δέος της φθαρτότητας και των γυρισμάτων της τύχης.

Έχουμε δικαίωμα στον τρόμο και στο πένθος. Κυρίως και πάνω από όλους οι συγγενείς κι οι φίλοι των θυμάτων, μα, αν τελικά το καλοσκεφτούμε, η χώρα ολόκληρη. Σου ξεριζώνεται κάτι από την θέση της καρδιάς μπροστά σε τέτοιες εικόνες. Το ένα βαγόνι είναι μια άμορφη μάζα και αμέσως μετά βλέπεις τα κλάματα αυτών που κρατούν στις αγκαλιές τους τους αγαπημένους τους που σώθηκαν.

Γι’ αυτό, λοιπόν, σιωπή. Ξεκίνησε ήδη -διαδικτυακά- μια προσπάθεια πολιτικής υπεραξίας από το τόσο δράμα, με τα πτώματα ακόμη ζεστά, με τους αγνοούμενους, τους τραυματίες…

Τους τυμβωρύχους δεν τους σεβάστηκε ποτέ κανένας στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Αλλά, εμείς δεν είμαστε τυμβωρύχοι. Ραγίζουμε και σπάμε. Περιμένουμε με την ανάσα κομμένη και την ψυχή έξω από το σώμα για ένα καλό νέο. Μπροστά στον πόνο οι άνθρωποι είτε θα ενωθούν, ειτε θα γίνουν τέρατα. Είτε θα σεβαστούν, είτε θα αμαυρώσουν.

Τώρα είναι η στιγμή να σιωπήσουμε στις κριτικές και στις πολιτικές αντεγκλήσεις, να πενθήσουμε – μας έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα στο πένθος, στα συναισθήματα, όλα μεταφράζονται σε τετράγωνη λογική. Να οργιστούμε, ναι. Να τρομάξουμε, σίγουρα.

Κυρίως, να αφήσουμε στην ησυχία τους, τους ανθρώπους που έχασαν δικούς τους ή που τους ψάχνουν. Να τους σεβαστούμε.

Μπροστά στον θάνατο και στην καταστροφή πρέπει να μάθουμε να μην κουνάμε ούτε το δάχτυλο, ούτε να υψώνουμε τη φωνή της κριτικής μας, μέχρι να ξεσπάσει όλη μαζί η καταιγίδα. Αυτό είναι το δικαίωμα στο πένθος: ο σεβασμός στον ξένο πόνο, ο σεβασμός και στον δικό μας, ο σεβασμός σε όσους χάθηκαν.

Αν έχουμε τώρα μια τεράστια υποχρέωση, αυτή είναι μία: να τρέξουμε να δώσουμε αίμα για τους νοσηλευόμενους. Ίσως και μια ακόμα: το δικαίωμα στο πένθος και στην οργή.