Τέμπη: Η έκρηξη στις 23:21 που προκάλεσε ανακοπή στη χώρα – Συγκλονιστική η προσφορά αίματος για τους τραυματίες

Σκοτώθηκε η Ελλάδα που έπρεπε να ζήσει, όχι γιατί είχε περισσότερα δικαιώματα αλλά επειδή ανάβλυζε περισσότερη θέληση.

Μετά το τριήμερο, νέα παιδιά, πολλά δεν ήταν καν 20 χρονών, βρέθηκαν επιβάτες σε μία Ελλάδα που ποτέ δεν αξιώθηκε να γίνει σοβαρή χώρα, και που κανένας μηχανοδηγός δεν κατάφερε να την βάλει στις ράγες.

Στο τρένο μιας χώρας μεταπρατικής, που όλα πουλήθηκαν και ξεπουλήθηκαν επειδή κανείς δεν σήκωσε μανίκια, ένας μεγάλος αριθμός παιδιών, διαφορετικών παιδιών αλλά και μεγαλύτερων ανθρώπων, κράτησε μέσα του τις τελευταίες αναμνήσεις, και βράδυ καθώς ήταν ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής.

Ποιοι ήταν σε αυτό το τρένο; Σίγουρα όχι εκείνοι που στέκονταν έξω, κρατώντας ένα μάτσο κλειδιά που τους έδιναν το δικαίωμα να μπλέξουν τις σιδηροτροχιές με τη ζωή και το θάνατο.

Μεσάνυχτα

Πριν για την Ελλάδα σημάνουν καν μεσάνυχτα, ένα τρένο που μετέφερε ανθό της χώρας έγινε πυροτέχνημα.

Ενας σταθμάρχης, από τη διάθεση, την αντίληψη ή τις ικανότητες του οποίου, εξαρτιόταν τη δεδομένη μοιραία στιγμή οι ζωές περισσοτέρων των 350 ανθρώπων, κάνει λάθος και στέλνει δύο τρένα να συγκρουστούν στην κοιλάδα των Τεμπών.

Μεσάνυχτα για την χώρα της αρπαχτής, σήμαναν πολύ καιρό πριν, αλλά το βράδυ της Τρίτης, στις 23:21, o εκκωφαντικός ήχος από την έκρηξη που προκάλεσε η σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών, προκαλεί στη χώρα ανακοπή.

Οχι για το λάθος ενός ανθρώπου, μπορεί και ακατάλληλου για μία θέση ευθύνης, αλλά γιατί το ποτήρι που ξεχείλισε δεν είχε νερό αλλά αίμα.

Αποκαλύφθηκαν στοιχεία πανευρωπαϊκά για το μαύρο χάλι των ελληνικών σιδηροδρόμων, για τους νεκρούς που αναλογικά είναι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα από τις άλλες της Ευρώπης, για τα κακοσυντηρημένα δίκτυα.

Στοιχεία και καταγγελίες που είχαν ξαναγίνει σε προηγούμενα σιδηροδρομικά ατυχήματα αλλά όπως αποδείχτηκε από τα κορμιά που εκτοξεύτηκαν από τα τζάμια στο χώμα, δεν έθεσαν καμία πλαστουργό δύναμη σε κίνηση για να αλλάξει κάτι.

Έμπεδα κρηπιδώματα απέκτησε η νέα κανονικότητα στη Ελλάδα που ζητιανεύει επενδύσεις και δεν φροντίζει να αναδιοργανώσει τον παραγωγικό της ιστό.

Ατμομηχανή

Η ατμομηχανή δεν παίρνει μπρος για να σύρει τη γνώση και την έρευνα στα πανεπιστήμια, που θα οδηγήσει στην κατάρτιση ανθρώπων με όνειρα που δεν περιορίζονται στη θέση ενός γκαρσονιού σε συνοικιακή καφετέρια ή στον θηριοδαμαστή ακολούθων ενός καρναβαλικού τικ τόκερ ή γιου τιούμπερ.

Μία χώρα που δεν κοιτάζει να τα βγάλει πέρα μόνη της, που δεν διεγείρει ούτε υποστηρίζει τη μεταστοιχείωση μιας ιδέας σε βιομηχανία, παρά κοιτάζει ανά τρία ή τέσσερα χρόνια να προάγει ως αυτοσκοπό των κατοίκων της τα δικαιώματα αντί των υποχρεώσεων, αφήνοντας την ασυδοσία να καλπάζει σε βάρος των περισσοτέρων, τότε πραγματικά η έκρηξη θα είναι εκκωφαντική.

Ομως, που θα έσκαγε η βόμβα;

Σε λίγα δευτερόλεπτα, εκείνο το μοιραίο βράδυ, που δεν λειτούργησε κανένα πλέγμα προστασίας και ασφάλειας, υποδομής και οργάνωσης, τα δύο τρένα πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο, σε εκείνο το άλλο που μετέφερε ανθό με φτηνό εισιτήριο.

Η σύγκρουση τόσο σφοδρή που τα πρώτα βαγόνια του επιβατικού τρένου συνθλίβονται και φλέγονται και λιώνουν μέσα σε μία τεράστια φωτιά, παρασύροντας σε ακαριαίο θάνατο, δεκάδες παιδιά, τραυματίζοντας ακόμη περισσότερους, που κάθονταν πιο πίσω.

Ανθρωποι έγιναν ένα με τις πυρωμένες τσαλακωμένες λαμαρίνες, μεταμορφώθηκαν σε κάτι άγνωστο, που πρέπει να αναγνωριστεί με εξέταση DNA για να είναι σίγουρη η οικογένεια που περιμένει πίσω πως ό,τι βρέθηκε εκεί μετά από μέρες, ανήκε στον γιο ή την κόρη…

Και πάλι, όμως φθάνουν τα πούλμαν στον σταθμό του ΟΣΕ, φθάνουν σωροί ή υπολείμματα σορών σε μαύρες σακούλες στα νοσοκομεία, περιμένουν γονείς, φίλοι, και συγγενείς να ρωτήσουν όσους φθάνουν αν είδαν τον δικό τους άνθρωπο…

Που μπορεί να τον είδαν γιατί κάποιοι από τους επιβάτες, έσπασαν τα τζάμια και μπήκαν στα εκτροχιασμένα βαγόνια για να σώσουν τραυματίες, να τους βγάλουν έξω.

Μετά τις 3 το πρωί, όπως είπε, ο διευθυντής Ορθοπεδικής Κλινικής του νοσοκομείου Λάρισας, Κώστας Μπαργιώτας, δεν μας έφερναν τραυματίες, έφταναν σοροί.

Πριν συμπληρωθούν 24 ώρες από την Εθνική Τραγωδία, εκεί στην κεντρική Ελλάδα, σε αμέτρητα σημεία, αμέτρητος κόσμος, κάθε ηλικίας, πήγε να δώσει αίμα για τους τραυματίες.

Σε ξενοδοχεία της Λάρισας συγγενείς νεκρών και αγνοουμένων, δίνουν δείγμα DNA.

Tα χέρια τους κρέμονται άψυχα.

Εκείνων που δίνουν αίμα, σφίγγουν σε γροθιά. Το κενό, δεν είναι το μόνο που απεχθάνεται η Φύση.