ΕΠΟΜΕΑ: Τέσσερις διασώστριες εξηγούν γιατί το κάνουν – «Μπορείς να είσαι το χέρι ή η φωνή που θα βοηθήσει έναν άνθρωπο»

Η Επίλεκτη Ομάδα Ειδικών Αποστολών Ελλάδος (ΕΠΟΜΕΑ) επιχείρησε τον τελευταίο καιρό τόσο μετά τους φονικούς σεισμούς στην Τουρκία, όσο και μετά από την τραγωδία στα Τέμπη.

Η ανάρτηση της ΕΠΟΜΕΑ για τα Τέμπη

Τέσσερις διασώστριες της ΕΠΟΜΕΑ Αιγάλεω μίλησαν στο Marie Claire για τις συγκλονιστικές εμπειρίες που έζησαν στην Τουρκία μετά το χτύπημα του Εγκέλαδου.

Η Μαρία Κοκοσάλη, εθελόντρια υπεύθυνη Δ/Σ στην ΕΠΟΜΕΑ Αιγάλεω και Ελλάδος, ανάμεσα σε άλλα, είπε: «Η ΕΠΟΜΕΑ έχει 21 ομάδες σε όλη τη χώρα, που φέρουν ονόματα δήμων (π.χ., Αιγάλεω, Χανιά, Ικαρία). Είναι ιδρυτικό μέλος του ευρωπαϊκού οργανισμού Evolsar, όπου συμμετέχουμε 13 χώρες.

Είμαστε εθελοντές διασώστες σε πλημμύρες, σεισμούς και άλλες καταστροφές. Για παράδειγμα στα χιόνια στην Αττική Οδό απεγκλωβίσαμε περίπου 800 αυτοκίνητα ή όταν πλημμύρισε το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού αδειάσαμε το κτίριο».

Το ποσοστό των γυναικών είναι αρκετά μεγάλο

Η ίδια πρόσθεσε ότι: «Ενεργά είμαστε περίπου 200 άτομα. Το ποσοστό των γυναικών είναι αρκετά μεγάλο, 40%, και στον τομέα της διοίκησης ακόμα μεγαλύτερο. Είμαστε νοικοκυρές, μαμάδες, φοιτητές, υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, αλλά και συνταξιούχοι, όπως ο κύριος Δημοσθένης, ο φροντιστής της Σούγκαρ, της διασώστριας σκυλίτσας της ΕΠΟΜΕΑ Αθήνας».

Τέλος, πρότεινε: «Θα έλεγα σε κάποιον να έρθει στην ομάδα για την εκπαίδευση, που είναι εντελώς δωρεάν και γίνεται από πιστοποιημένους εκπαιδευτές. Είναι ένα πεντάμηνο σχολείο και από εκεί και πέρα όσοι περάσουν τις εξετάσεις επιλέγουν ειδικότητα – για παράδειγμα, υγρό στοιχείο, ορεινή διάσωση ή φυσικές καταστροφές με χρήση μηχανημάτων. Κυρίως όμως θα έλεγα σε κάποιον να έρθει επειδή είμαστε μια μεγάλη οικογένεια…».

Για τις επιχειρήσεις διάσωσης στην Τουρκία

Η Αναστασία Τάντη, εθελόντρια βοηθός νοσηλευτή στην ΕΠΟΜΕΑ Αιγάλεω, έδωσε την εικόνα από τις επιχειρήσεις της ΕΠΟΜΕΑ στην Τουρκία.

«Τριάντα χιλιόμετρα πριν από την Καχραμάνμαρας, βλέπαμε σπίτια γκρεμισμένα και σκηνές στις όποιες έμεναν οικογένειες με παιδάκια. Βλέπαμε στύλους να έχουν γείρει ή να έχουν πέσει κάτω και στην ουσία δεν είχαμε μπει καν ακόμα στο κέντρο.

Φτάσαμε στον καταυλισμό των Ηνωμένων Εθνών. Η πρώτη ομάδα πήγε να επιχειρήσει από τις δέκα και μισή το βράδυ μέχρι τις τέσσερις και μισή με πέντε το πρωί. Μετά φύγαμε εμείς, η δεύτερη βάρδια.

Στην πόλη βλέπαμε κτίρια πεσμένα, δεξιά, αριστερά ή με το ένα επίπεδο πάνω στο άλλο. Τα όρθια κτίρια είχαν τεράστιες ρωγμές. Πραγματικά δεν ξέρω πώς θα συνεχίσει να υπάρχει αυτή η πόλη, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει», είπε, ανάμεσα σε άλλα.

«Οι Τούρκοι ήταν πάρα πολύ φιλόξενοι. Από τη στιγμή που φτάσαμε στο Αϊβαλί μέχρι να γυρίσουμε πίσω μας πρόσφεραν τσάι, καφέ, φαγητό. Γαρύφαλλα, στο βενζινάδικο όπου σταματήσαμε στην επιστροφή. Στην εθνική οδό μάς κόρναραν για να μας ευχαριστήσουν. Κρίμα που η Τουρκία παρουσιάζεται τόσο εχθρική από τα μίντια. Είναι καλό πρώτα να βλέπουμε με τα μάτια μας και μετά να κρίνουμε», πρόσθεσε.

«Δεν πρέπει να ξεπερνάμε τη γραφειοκρατία;»

Η Λεβάντα Παπαγεωργίου, εθελόντρια νοσηλεύτρια στην ΕΠΟΜΕΑ Αιγάλεω, είπε: «Όπως βλέπαμε την πόλη από μακριά, κάποια κτίρια είχαν μείνει όρθια και ανάμεσά τους υπήρχε ίσιωμα. Λέγαμε, αν αυτό είναι πεσμένα κτίρια, η καταστροφή είναι τεράστια. Και όντως, έτσι ήταν. Κάποιοι που ξέρουν μου είπαν, αυτό που είδες ήταν σαν εμπόλεμη ζώνη. Σίγουρα πολλοί κάτοικοι της Καχραμάνμαρας την είχαν εγκαταλείψει.

«Την Τρίτη που φεύγαμε ρώτησα έναν Τούρκο της Πολιτικής Προστασίας αν θα μπορούσα να μείνω, είχα ακόμα 10-15 μέρες περιθώριο. Να βοηθήσω σε ένα νοσοκομείο, να αλλάζω σεντόνια, να κάνω οτιδήποτε. Μου λέει, δεν υπάρχει τρόπος. Δυστυχώς, η γραφειοκρατία είναι πολλές φορές τροχοπέδη. Δεν θα έπρεπε σε τέτοιες περιπτώσεις να την ξεπερνάμε;», επισήμανε.

Η Χριστίνα Ρίτσου, εθελόντρια στην ορεινή αστική διάσωση στην ΕΠΟΜΕΑ Αιγάλεω, είπε: «Επέλεξα αυτή την ειδικότητα γιατί μου αρέσει, γενικά, η αίσθηση του ανοιχτού περιβάλλοντος, του αέρα, της φύσης, ακόμα και το να κρεμιέμαι στο κενό, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Και μετά με γοήτευσε το ότι θέλει πάρα πολύ μυαλό. Το παραμικρό λάθος σε έναν κόμπο, σε ένα καραμπίνερ που δεν έκλεισες, μπορεί να στοιχίσει τη ζωή του διασώστη».

Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Όταν ζητήθηκε να δηλώσουμε συμμετοχή για την αποστολή στην Τουρκία, απάντησα μέσα σε λιγότερα από πέντε λεπτά. Δεν έκατσα να αναλύσω τα ρίσκα, πώς θα πάμε, τι θα αντιμετωπίσουμε, όπως έκαναν φυσιολογικά οι φίλοι και οι συγγενείς μου, που ήταν έξω από αυτό».