Η πινακίδα του Χόλιγουντ: Πώς μια διαφήμιση στην πλαγιά του λόφου έγινε ένα αιώνιο μνημείο

Η πινακίδα του Χόλιγουντ, η οποία αρχικά κατασκευάστηκε ως διαφήμιση για την τοπική κτηματομεσιτική ανάπτυξη, κλείνει φέτος τα 100 χρόνια της. Έχει δεχτεί πολλαπλές ανακαινίσεις με μεγάλη δημοσιότητα μέσα στα χρόνια και η ομάδα δημοσίων σχέσεων (ναι, έχει ομάδα δημοσίων σχέσεων) προετοιμάζεται για μεγάλη κάλυψη, με προγραμματισμένες εκδηλώσεις για την εκατονταετηρίδα και μία αναζήτηση δωρεών που ξεκίνησε για την κατασκευή περισσότερων ανέσεων για τους τουρίστες.

Η πινακίδα του Χόλιγουντ μπορεί να είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα μέρη στη Γη, αλλά η διαδικασία για να την πλησιάσει κανείς μπορεί να είναι παράλογη και βασανιστική. Τα γράμματα βρίσκονται κοντά στην κορυφή ενός απότομου, άγονου λόφου, που φυλάσσεται από άγρια κογιότ και περιστασιακά από κροταλίες. Δεν μπορείτε να οδηγήσετε εκεί. Το GPS σας μπορεί να μη σας δώσει καν τις σωστές οδηγίες για περπάτημα.

Πώς φτάνει κανείς εκεί;

Κάποιοι επιλέγουν να περπατήσουν μέχρι την πινακίδα μέσω ενός από τα πολλά μονοπάτια χιλιομέτρων που διασχίζουν το Πάρκο Γκρίφιθ, μια ερημιά 4.000 στρεμμάτων στην οποία βρίσκεται η πινακίδα. Άλλοι επιλέγουν μια ημιπαράνομη παράκαμψη μέσω του Beachwood Canyon, μιας πλούσιας γειτονιάς στους λόφους κάτω από την πινακίδα, όπου δεν υπάρχουν πεζοδρόμια και απαγορεύεται η στάθμευση στον δρόμο.

Αν ρωτήσετε το Google Maps πώς να οδηγήσετε στην πινακίδα, θα σας στείλει σε ένα εντελώς διαφορετικό ορόσημο, το Αστεροσκοπείο Griffith, περίπου τρία μίλια μακριά. Από το Αστεροσκοπείο, όπου η στάθμευση κοστίζει 10 δολάρια την ώρα, μπορείτε να διασχίσετε με πεζοπορία τους καυτούς και σκονισμένους λόφους μέχρι να φτάσετε στην περιοχή της ίδιας της πινακίδας. Ακόμα και τότε, θα κοιτάζετε τα γράμματα μέσα από έναν τεράστιο συρμάτινο φράχτη, που επιτηρείται από την αστυνομία του Λος Άντζελες.

«Το κοινό δεν επιτρέπεται να περάσει τον φράχτη ασφαλείας, αλλά αν έχετε την ευκαιρία να περάσετε, όπως έκανα εγώ κατά τη διάρκεια μιας δημοσιογραφικής ξενάγησης για την εκατονταετηρίδα, η θέα είναι μαγική» γράφει η Λόις Μπέκετ, η οποία επισκέφθηκε το Λος Άντζελες για τη Βρετανική Guardian.

Και συνεχίζει:

Οι άνθρωποι που συναντούν αστέρες του κινηματογράφου συχνά λένε ότι είναι πραγματικά όμορφοι από κοντά, αν και πιο κοντοί, από ό,τι φαίνονται στην οθόνη. Η πινακίδα του Χόλιγουντ είναι κάπως έτσι, αλλά το αντίθετο: είναι πραγματικά πανέμορφη και συγκλονιστικά τεράστια.

Πίσω από τα γιγαντιαία ανάποδα γράμματα, το Λος Άντζελες λάμπει στο βάθος. Τα αυτοκίνητα κινούνται στους αυτοκινητόδρομους σε ρυάκια λάμψης, σαν κύτταρα αίματος που τρέχουν μέσα στις εκτεθειμένες φλέβες της πόλης.

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί, παρά τα εμπόδια, τουρίστες από όλο τον κόσμο συνεχίζουν να συρρέουν όσο πιο κοντά γίνεται στα γράμματα.

«Σε μια πόλη που δεν έχει κέντρο, αισθάνεται σαν ένα πραγματικό μέρος για να πας, σαν ένας στόχος» δήλωσε ο Τζέσε Χόλκομπ, ένας από τους εκπροσώπους δημοσίων σχέσεων της πινακίδας.

Λίφτινγκ του Χόλιγουντ

Όπως και ο Πύργος του Άιφελ, η πινακίδα του Χόλιγουντ υποτίθεται ότι ήταν αρχικά προσωρινή, κατασκευασμένη για να διαρκέσει 18 μήνες ως μια φανταχτερή διαφήμιση για την ανάπτυξη ακινήτων «Hollywoodland». Όμως η πινακίδα παρέμεινε, καλωσορίζοντας τον κάθε νεοφερμένο, και τώρα δεσπόζει πάνω από την ονειρική πόλη με την αξιοπρέπεια της Μέριλ Στριπ ή Τζούντι Ντεντς.

Η πορεία από την «φανταχτερή διαφήμιση» στη «μεγάλη κυρία» δεν ήταν εύκολη. Με την πάροδο των δεκαετιών, η πινακίδα του Χόλιγουντ έπρεπε να επιβιώσει από τραγωδίες, εγκατάλειψη, κακή δημοσιότητα και ευθείες εκκλήσεις για καταστροφή.

Όπως και με πολλούς συναδέλφους της στον κλάδο, η διαδικασία του να γίνει τελικά «star» απαιτούσε μερική αλλαγή ονόματος και, στα τελευταία χρόνια, τακτικές επεμβάσεις λίφτινγκ με τη μορφή στρώσεων «έξτρα λευκού» χρώματος – καθώς και παρακολούθηση από ειδικούς για τις επιπτώσεις της διάβρωσης.

Δεν υπάρχει ακριβές αρχείο για το πότε οι εργολάβοι τοποθέτησαν για πρώτη φορά τα γράμματα, τα οποία αρχικά έγραφαν «Hollywoodland», στο λόφο- οι διαφημίσεις κατοικιών σπάνια γίνονται είδηση, παρόλο που ένας από τους εργολάβους, ο Χάρι Τσάντλερ, ήταν επίσης εκδότης των Los Angeles Times.

Οι πρώτες περαστικές αναφορές των εφημερίδων στην «ηλεκτρική» πινακίδα, η οποία αρχικά ήταν καλυμμένη με φώτα που αναβόσβηναν τη νύχτα, έγιναν τον Δεκέμβριο του 1923- η ανάπτυξη που διαφήμιζε ξεκίνησε νωρίτερα εκείνη τη χρονιά.

Η αυτοκτονία και η Μεγάλη Ύφεση

Τα γράμματα έγιναν διαβόητα το 1932, όταν η Πεγκ Εντουίστλ, μια 24χρονη Βρετανίδα ηθοποιός και επίδοξη σταρ του κινηματογράφου, αυτοκτόνησε στην πινακίδα, η οποία έφτασε να συμβολίζει τόσο το δέλεαρ όσο και τον κίνδυνο της επιτυχίας της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, η ανάπτυξη που διαφήμιζε η πινακίδα ζορίστηκε και τελικά αφανίστηκε.

«Είναι ανόητο να λέμε ότι το Χόλιγουντ, ή οποιαδήποτε άλλη πόλη, είναι «εξωπραγματική»» έγραψε ο βρετανός συγγραφέας Christopher Isherwood κατά την άφιξή του το 1939, καθώς αναζητούσε διαμέρισμα στις καταπράσινες γειτονιές κάτω από την πινακίδα Hollywoodland. «Αλλά αυτό που βλέπει πρώτα ο ταξιδιώτης που φτάνει είναι απλώς διαφημίσεις για μια πόλη που δεν υπάρχει».

Μέχρι τη δεκαετία του 1940, τα γράμματα ήταν ετοιμόρροπα και ερειπωμένα και δόθηκαν επίσημα στην πόλη για να τα διαχειριστεί. «Μια πρόσφατη ανεμοθύελλα έκανε το Hollywoodland κοκτέιλ», παρατήρησαν οι Los Angeles Times το 1944, με την πινακίδα να γράφει πλέον «Ollywooland».

Το 1949, το Εμπορικό Επιμελητήριο του Χόλιγουντ έκανε τελικά μια συμφωνία για την αποκατάσταση της πινακίδας, αφαιρώντας όμως το «Land».

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970, με την πινακίδα να βρίσκεται και πάλι σε κατάσταση αποσύνθεσης, τα αρχικά γράμματα αντικαταστάθηκαν τελικά, αφού ο Χιου Χέφνερ, ιδρυτής του περιοδικού Playboy, ηγήθηκε μιας εκστρατείας για τη διάσωσή τους. Το μήκος και η περίμετρος της νέας πινακίδας έγινε θέμα υπερηφάνειας με συνολικό βάρος, σε ατσάλι και σκυρόδεμα, 480.000 λίβρες.

Τα τελευταία χρόνια, η πινακίδα έγινε στόχος επανειλημμένων φαρσών, οι οποίες άλλαξαν τα γράμματα για να γράψουν «Hollyweed» και «Hollyboob». Έχει γίνει αγαπημένο σκηνικό για ταινίες καταστροφής, καθώς καταστράφηκε στην οθόνη τουλάχιστον οκτώ φορές.

Υπήρξαν ειδήσεις για κομμάτια της αυθεντικής πινακίδας του Χόλιγουντ που δημοπρατούνται στο διαδίκτυο και πωλούνται αποσπασματικά, σαν ένα είδος της κινηματογραφικής βιομηχανίας που ισοδυναμεί με τον τίμιο σταυρό, αν και δεν είναι σαφές αν αυτά τα ενθύμια είναι αληθινά. Λέγεται ότι τμήματα της αρχικής, τσίγκινης πινακίδας έχουν πωληθεί για παλιοσίδερα.

Δείτε ένα βίντεο με την ιστορία της πινακίδας του Χόλιγουντ 

Κοιτάξτε αλλά μην αγγίζετε

Σήμερα, η πινακίδα παραμένει πανταχού παρούσα και ταυτόχρονα περίεργα απομακρυσμένη. Οι κάτοικοι της Angelenos μπορούν να εντοπίσουν τα γράμματα στους καθρέφτες τους ή από τα μπαρ στις ταράτσες, αλλά πολλοί ζουν εδώ για χρόνια χωρίς να τα έχουν επισκεφθεί ποτέ.

Η πρόσβαση των τουριστών στην πινακίδα έχει προκαλέσει χρόνια σκληρών μαχών, οι οποίες έχουν διαδραματιστεί μέσω της πίεσης προς τις εταιρείες τεχνολογίας να αλλάξουν τις οδηγίες GPS προς την πινακίδα, καθώς και με αγωγές, συμπεριλαμβανομένης μιας που είχε ως αποτέλεσμα η πόλη να κλειδώσει ένα δημοφιλές σημείο πρόσβασης. Οι γειτονιές κάτω από τα γράμματα είναι γεμάτες αυστηρές προειδοποιήσεις: «Καμία πρόσβαση στην πινακίδα του Χόλιγουντ» και ορισμένοι από τους πλούσιους κατοίκους υποστηρίζουν ότι οι σταρ που φράζουν τους απότομους, ελικοειδείς δρόμους τους αποτελούν κίνδυνο για την ασφάλεια.

«Αν η Disneyland είχε τέτοιου είδους επιχείρηση, θα την έκλεινε σε 10 δευτερόλεπτα» δήλωσε ένας κάτοικος στον Guardian το 2015 για το χάος που έφερε ο τουρισμός στη γειτονιά.

Περίπατος στον λόφο

«Δεδομένης της διαμάχης, αποφάσισα να προσπαθήσω να περπατήσω η ίδια κάποιες από τις διαθέσιμες διαδρομές. Ξεκινώντας από το Αστεροσκοπείο Γκρίφιθ, γνωστό για τις εμφανίσεις του στις ταινίες Rebel without a Cause και La La Land, περπάτησα για χιλιόμετρα κατά μήκος ενός ταλαιπωρημένου, ασφαλτοστρωμένου δρόμου, με μόνη συντροφιά τη μακρινή γκρίνια ενός ελικοπτέρου της αστυνομίας του Λος Άντζελες. Άγρια κογιότ έτρεχαν δίπλα μου, κοιτάζοντάς με με δυσαρέσκεια που δεν ήμουν αρκετά μικρή για να με φάνε» γράφει η Λόις Μπέκετ στην Guardian.

Ακολουθώντας τις οδηγίες του Google Maps, αντί για τις αναρτημένες πινακίδες, βρέθηκα σε ένα στενό χωμάτινο μονοπάτι που με οδήγησε κατά μήκος ενός απότομου γκρεμού. Σκέφτηκα ότι πρέπει να είχα στρίψει λάθος, αλλά κάποιοι άλλοι πεζοπόροι μου είπαν ότι δεν είχα στρίψει.

«Αυτός είναι ο ευκολότερος δρόμος» με διαβεβαίωσε ένας άντρας με καπέλο των Dodgers, καθώς κατέβαινα από μερικούς βράχους.

Μια Ιρλανδή τουρίστρια που συνάντησα κοντά στην κορυφή της πινακίδας μου είπε ότι αυτή και οι φίλοι της είχαν ξεκινήσει το ταξίδι τους προς την πινακίδα περπατώντας μέσα από ένα χωράφι, μετά τους φώναξαν, πριν τελικά βρουν ένα μονοπάτι για την κορυφή.

Υπάρχει μια πιο σύντομη διαδρομή προς την πινακίδα, αν δεν σας πειράζει να ρισκάρετε την οργή των πλούσιων ιδιοκτητών. Πάνω στις στροφές της Deronda Drive στο Beachwood Canyon, μια πύλη για πεζούς που οδηγεί στο πάρκο συνήθως περιβάλλεται από ένα συνωστισμό διπλοπαρκαρισμένων αυτοκινήτων και οδηγών που φτάνουν σε αδιέξοδο και προσπαθούν απεγνωσμένα να στρίψουν.

Περπάτησα προς τα εκεί, αποφεύγοντας τα αυτοκίνητα Tesla μέσα από τους καταπράσινους, χωρίς πεζοδρόμια δρόμους του Beachwood Canyon, και σκεφτόμουν την ημερολογιακή καταχώρηση του Μπέρτολτ Μπρεχτ από το 1941, στην οποία παρομοίαζε το Λος Άντζελες με την «Ταϊτή με τη μορφή μιας μεγάλης πόλης» και παραπονιόταν ότι «ένα αδιάκοπο, λαμπρά φωτισμένο ρεύμα αυτοκινήτων βροντά μέσα στη φύση». Η πλούσια φύση του Λος Άντζελες ήταν η ίδια μια ψευδαίσθηση, πρόσθεσε: «Σταματήστε να πληρώνετε τους λογαριασμούς του νερού και όλα σταματούν να ανθίζουν».

Το σκηνικό θα αλλάξει

Αναγνωρίζοντας τα συνεχιζόμενα προβλήματα του τουρισμού, το Hollywood Sign Trust, το οποίο διαχειρίζεται το μνημείο, ανακοίνωσε ότι θα χρησιμοποιήσει την εκατονταετηρίδα της πινακίδας για να συγκεντρώσει κεφάλαια για ένα επίσημο κέντρο επισκεπτών, με αίθουσες διαλέξεων, κινηματογράφο, μουσείο, κατάστημα δώρων και, προφανώς, τουαλέτες, κάτι που έλειπε για χρόνια από τους επισκέπτες της πινακίδας.

«Ο κόσμος το ζήτησε, οι τουρίστες το ζήτησαν, η κοινότητα γενικότερα το ζήτησε, οπότε το κάνουμε» ανακοίνωσε τον Ιανουάριο ο Τζεφ Ζάριναμ, ο πρόεδρος της εταιρίας, καθώς στεκόταν κάτω από τα γράμματα, φορώντας μια μικρογραφία της πινακίδας στο πέτο του.

Αυτό ακούγεται σαν μια εξαιρετική λύση, αν και οι τρέχουσες επιλογές τοποθεσίας για το κέντρο επισκεπτών μπορεί να μην φέρουν τους τουρίστες πολύ πιο κοντά. Οι προτεινόμενες τοποθεσίες περιλαμβάνουν τους παλιούς στάβλους πόνι στο πάρκο Γκρίφιθ, περίπου πέντε μίλια μακριά, «κάτω στη λεωφόρο Χόλιγουντ», περίπου δύο μίλια μακριά, ή ακόμη και «πίσω από την πινακίδα του Χόλιγουντ, στην άλλη πλευρά του βουνού».

Το σημερινό δυσπρόσιτο της πινακίδας έχει και ένα θετικό. Η περιοχή γύρω από τα γιγαντιαία γράμματα έχει παραμείνει ένα μικρό κομμάτι άγριας γης, ένα καταφύγιο για ελάφια, αλεπούδες, κογιότ, ακόμη και για τα διάσημα λιοντάρια της πόλης. Στην απότομη χωμάτινη πλαγιά γύρω από την πινακίδα, είναι τόσο ήσυχα που είναι σχεδόν δυνατόν να ακούσει κανείς το τίναγμα των φτερών από τα πουλιά πάνω από το κεφάλι.

«Για κάποιο λόγο, τα κοράκια και τα γεράκια κάνουν πάντα κύκλους γύρω από τα γράμματα» λέει ο Χόλκομπ, ο εκπρόσωπος δημοσίων σχέσεων. «Οι ριπές του ανέμου πρέπει να είναι διασκεδαστικές».

«Ο Χόλκομπ με άφησε να περπατήσω μερικά μέτρα μέσα στον τεράστιο φράχτη γύρω από την πινακίδα, αλλά είπε ότι δεν είχαμε λάβει άδεια από την ασφάλεια για να πλησιάσουμε περισσότερο. Το να σκύψω στο χώμα, ανάμεσα σε συστάδες αγριολούλουδων, ήταν ό,τι πιο κοντινό μπορούσα να πλησιάσω στην πινακίδα. Και ναι, το ζήτησα αλλά δεν με άφησαν να την αγγίξω» καταλήγει η Λόις Μπέκετ στο άρθρο της στην Guardian.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην theguardian.com