Στο βιβλίο με τις στρατηγικές γκάφες του Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν χωρεί αμφιβολία ότι το χειρότερο αυτογκόλ του αφορούσε το ΝΑΤΟ.

Την 30μελή στρατιωτική συμμαχία από την εποχή του Ψυχρού Πολέμο, την οποία ο Εμανουέλ Μακρόν χαρακτήρισε δύο φορές «εγκεφαλικά νεκρή», και που σήμερα ζει ένδοξες μέρες ξανά εξαιτίας του Ρώσου προέδρου.

Όπως υπενθυμίζει ο Guardian, πριν την προσάρτηση της Κριμαίας από τον Πούτιν το 2014, οι στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ που βρίσκονταν στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, που προέκυψαν μετά τη σοβιετική κατάρρευση ήταν ολιγομελείς.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία μετέτρεψε αυτή τη σταγόνα σε χείμαρρο.

Το γάντι… έπεσε

Ο δύστροπος Πούτιν είχε πια προκαλέσει τη μεγαλύτερη, καλύτερα οπλισμένη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο, να «στήσει» στρατόπεδο στο κατώφλι της Ρωσίας.

Η ρωσική εισβολή στα ουκρανικά εδάφη έδωσε στο ΝΑΤΟ ανάσα ζωής, ενισχύοντας το αίσθημα αμοιβαίας υποστήριξης μεταξύ των μελών του, ισχυροποιώντας τον δεσμό ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ, αυξάνοντας τους αμυντικούς προϋπολογισμούς τους και παρακινώντας την ουδέτερη Σουηδία και τη Φινλανδία να ενταχθούν στις τάξεις του.

Ωστόσο, όπως σημειώνει το ίδιο βρετανικό δημοσίευμα, τα παραπάνω δεν αλλάζουν το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ βρίσκεται και πάλι εγκλωβισμένο σε μια επικίνδυνη αντιπαράθεση με τη Ρωσία, η οποία πιθανότατα θα διαρκέσει περισσότερο από τον ίδιο τον πόλεμο.

Αυτό, σαφώς, και δεν ήταν ποτέ το σχέδιο. Τα κράτη του ΝΑΤΟ το δίχως άλλο θα συγχαρούν τους εαυτούς τους στην ετήσια σύνοδο κορυφής τους τον Ιούλιο παρουσιάζοντας ένα ενιαίο μέτωπο.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι η ρωσική εισβολή προκάλεσε και τη χειρότερη οπισθοδρόμηση στην ιστορία της Συμμαχίας.

Η αρχή του κακού

Μια καταστροφική αποτυχία αποτροπής -ο παραδοσιακός λόγος raison d’ etre του ΝΑΤΟ– έκανε τον Πούτιν να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να καταλάβει μια ευρωπαϊκή χώρα και να μην… ανοίξει ρουθούνι.

Και η αλήθεια είναι ότι μάλλον ακόμα πιστεύει ότι μπορεί να το καταφέρει.

Το ΝΑΤΟ με τους 40.000 στρατιώτες, τα σημαντικά αεροπορικά και ναυτικά μέσα, και τους εκατοντάδες χιλιάδες εφέδρους δείχνουν την ανικανότητα του Ρώσου προέδρου να τελειώσει τη δουλειά που άνοιξε.

Για να διασφαλίσουν μάλιστα την αποτυχία του έχουν οκτώ πολυεθνικές ομάδες μάχης, στη Βουλγαρία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Σλοβακία, την Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία και την Πολωνία, οι οποίες φρουρούν το σκληρό σύνορο της Συμμαχίας με τη Μόσχα, καθώς η χώρα του εκτείνεται από τη Βαλτική έως τη Μαύρη Θάλασσα.

Η θέση του Ρώσου προέδρου

Ο Ρώσος υποστηρίζει ότι η σημερινή αντιπαράθεση δεν προκλήθηκε από τα δικά του δολοφονικά του λάθη.

Ισχυρίζεται συγκεκριμένα ότι είναι το αποτέλεσμα μιας από καιρό σχεδιασμένης στρατηγικής του ΝΑΤΟ για περιορισμό, απομόνωση και καταστροφή της Ρωσίας, η οποία χρονολογείται από την εποχή της αθετημένης υπόσχεση της Δύσης του 1990 να μην επεκταθεί η Συμμαχία προς τα ανατολικά.

Όπως είπε και στην πρόσφατη ομιλία του προς το έθνος, κατά την πρώτη θλιβερή επέτειο από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου του 2022, το ΝΑΤΟ επιδιώκει έναν συγκεκριμένο και ιστορικό στόχο: «να διαλύσει την πρώην Σοβιετική Ένωση και την βασική της οντότητα, τη Ρωσική Ομοσπονδία».

Θύτης vs. θύμα

Αυτός ο ισχυρισμός είναι ο πυρήνας του αφηγήματος του Ρώσου προέδρου, δηλαδή ότι αυτός και η χώρα του είναι το θύμα και όχι ο θύτης.

Και τροφοδοτεί μια ακόμη πιο βασική διαφωνία ανάμεσα στη Ρωσία και το ΝΑΤΟ, αν βρίσκονται… τα δυο τους πραγματικά σε πόλεμο.

Σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει στους Ρώσους μέσα στη χώρα του την αδυναμία επίτευξης νίκης σε σύντομο χρονικό διάστημα και τους ολοένα περισσότερους νεκρούς, ο Πούτιν επιμένει ότι δεν τον πολεμάει μια χώρα, αλλά η Δύση ολόκληρη.

Οι ηγέτες του ΝΑΤΟ ωστόσο είναι κατηγορηματικοί στο ότι δεν πολεμούν τη Ρωσία, απλά βοηθούν την Ουκρανία να αμυνθεί.

Από τη στιγμή όμως που ολοένα και πιο εξελιγμένα δυτικά όπλα και χρήματα φτάνουν στην Ουκρανία, αυτό το επιχείρημα γίνεται πιο δύσκολο να σταθεί, γράφει ο Guardian.

Το επίπεδο της στρατιωτικής υποστήριξης του ΝΑΤΟ προς τη χώρα του Βολοντιμίρ Ζελένσκι υπερβαίνει κατά πολύ αυτό που προβλεπόταν πριν από ένα χρόνο.

Περιπλεγμένη περιπλοκή

Το ΝΑΤΟ σαφώς και άργησε να πάρει τις σχετικές αποφάσεις και η τωρινή συζήτηση, για το αν πρέπει να υπάρξει ταβάνι στη βοήθεια του προς την Ουκρανία, αποδεικνύει ότι η Συμμαχία εξακολουθεί να μην έχει συγκεκριμένους στρατιωτικούς στόχους.

Επιδιώκει τελικά η Δύση την ήττα της Ρωσίας, που μεταφράζεται σε νίκη της δημοκρατίας πάνω στην απολυταρχία ή απλά θέλει την απελευθέρωση της Ουκρανίας;

Ο Τζο Μπάιντεν από τη Βαρσοβία παρουσιάστηκε ετοιμοπόλεμος, ο Όλαφ Σολτς όμως και ο Εμανουέλ Μακρόν είναι γνωστό τοις πάσι ότι «βλέπουν» στο τέρμα του τούνελ μια συμφωνία ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Αυτές οι διαφορές στη στάση βοηθούν τον Πούτιν, γράφει το ίδιο κείμενο, και σημειώνει ότι η αδυναμία στο να καταλήξουν οι χώρες του ΝΑΤΟ, αν τελικά θέλουν την Ουκρανία στην ομάδα τους, φοβούμενες τυχόν διεύρυνση του πολέμου και σε άλλες χώρες, κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Ποιο το μέλλον

Γιατί ο Πούτιν έχει αποδειχτεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι δεν χρειάζεται αφορμή για να επιτεθεί.

Και το ΝΑΤΟ επείγει τώρα να αποφασίσει, αν θα συνεχίσει να είναι μια αμυντική συμμαχία, ή μια ομάδα αποτελεσματικής αντιμετώπισης κρίσεων, με όποιον τρόπο χρειαστεί κάθε φορά…

Αυτός είναι ένας αγώνας που η Δύση δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει, αλλά δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα κερδίσει, όταν το ΝΑΤΟ σηκώνει τις γροθιές του στον αέρα, αλλά δεν κάνει ούτε… εκατοστό μπροστά, καταλήγει ο Guardian.

Headlines