Κλέλια Ρένεση: Η απάντηση σε αυτούς που την κατέκριναν για την κόρη της

Η Κλέλια Ρένεση αποφάσισε να βρεθεί στη διαμαρτυρία για τα Τέμπη όχι μόνη της αλλά με την κόρη της. Πολλοί σχολίασαν αλλά και επέκριναν την απόφαση της λέγοντας πώς ήταν μια επικίνδυνη κίνηση από μέρους της εκθέτοντας το παιδί της σε επικινδυνότητα. Εκείνη απαντά με πολύ αιχμηρό τρόπο στους επικριτές της.

Όλα όσα έγραψε η Κλέλια Ρένεση

«Σε όλους όσοι «ανησυχούν» για το αν εξέθεσα το παιδί μου σε κίνδυνο, παίρνοντάς το μαζί στην διαμαρτυρία για το έγκλημα στα Τέμπη της Κυριακής, θα τους πρότεινα να κάνουν focus την ανησυχία τους στα εγκλήματα που γίνονται κάθε μέρα εις βάρος των δικών τους παιδιών, φίλων, συγγενών απ την εγκληματική αμέλεια των κυβερνήσεων. Εγώ μάχομαι για όλα τα παιδιά, δικά μου ή δικά σας δεν έχει σημασία. Η ασφάλεια του δικού μου παιδιού όταν εγώ είμαι παρούσα είναι δεδομένη. Κάντε μας τη χάρη ψυχοπονιάρηδες και κατεβείτε σε καμιά διαμαρτυρία για το κοινό καλό και αφήστε την υπερευαισθησία κ την υποκριτική τέχνη για κανα σανίδι. ΚΟΙΝΩΣ, ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ, ΚΑΡΦΩΝΕΣΤΕ, ΛΥΣΣΑΤΕ ΚΑΙ ΒΟΥΛΙΑΖΕΤΕ.

Υγ. Τα μικρά παιδιά τα είχαμε όλοι στην άκρη της συγκέντρωσης, με εύκολη διαφυγή, και μηδέν ρίσκο. Οι μεγάλοι πηγαινοερχόμασταν στα σημεία . Μόλις τα ΜΑΤ έξω απ τη βουλή , φόρεσαν τις μάσκες τους (πριν καν ακουστεί το πρώτο μπαμ, μιλάμε για μαντικές ικανότητες) ξέραμε από εμπειρία ότι θα αρχίσει το πατιρντι και πήραμε τα παιδιά από εκεί αμέσως. Παρεπιπτόντως , για τα παιδιά μας μαχόμαστε, αυτό νομίζω είναι αυτονόητο ακόμα και στον πιο λυσσασμένο κακιασμένο κόπρο.

Υγ2. Η «ασφάλεια» των παιδιών είναι υποκειμενική. Κάποιοι δεν τα βάζουν στη θάλασσα επειδή μπορεί να χει τσούχτρες, κάποιοι δεν τα αφήνουν στην κούνια μην πέσουν, κάποιοι δεν πάνε σε ακριτικά νησιά μην τύχει κάτι. Εγώ θεωρώ ότι ασφαλίζω το παιδί μου μαθαίνοντάς του τον τρ’οπο να ζει, να διαμαρτύρεται για τα υπόλοιπα παιδιά του κόσμου, να μαθαίνει να ζει χωρίς κινητά και οθόνες, να ξέρει πότε να φυτεύει την ντομάτα, να ξέρει να κοιτάει το φεγγάρι στο ολοσκόταδο. Είμαι πολύ επικίνδυνη μάνα τελικά…»