Η τυραννία των φράσεων

Πενήντα εφτά νεκροί νέοι-ες και εργαζόμενοι στο δρομολόγιο του θανάτου για την επιστροφή τους στο σπίτι, έξω από τα Τέμπη.

Δεν είναι η κακή στιγμή. Δεν είναι θεομηνία. Δεν είναι κάρμα. Δεν είναι μοίρα.

Είναι πολιτική!

Πολιτική δεν είναι οι αποστηθίσεις και απαγγελίες κειμένων από ημιμαθείς κουστουμάτους σε στημένα πάνελ σε κανάλια εφοπλιστών-μαφιόζων, δεν είναι οι κοκορομαχίες ημιάγριων κρετίνων και κακών ηθοποιών στα έδρανα της Βουλής, δεν είναι οι δημοσκοπήσεις και τα debates, δεν είναι τα δελτία ειδήσεων, δεν είναι οι διαγραφές, οι μεταγραφές κι οι επιστροφές κομματαρχών, δεν είναι το μοίρασμα των υπουργείων, δεν είναι οι μετακλητοί, δεν είναι καν τα σκάνδαλα κι η διαφθορά, δεν είναι οι πολυσέλιδες εξαγγελίες, τα γραφειοκρατικά νομοθετήματα που οριοθετούν την φτώχεια και τα pass/επιδόματα που την περιπαίζουν και την ξεγελούν.

Πολιτική είναι ο πατέρας σου που έχασες στο νοσοκομείο γιατί δεν βρέθηκε κρεβάτι, με σκοπό να ξεχαρβαλωθεί και να ιδιωτικοποιηθεί η Υγεία.

Πολιτική είναι τα καμένα δάση κι οι νεκροί άνθρωποι, τα νεκρά ζώα γιατί δεν περισσεύουν λεφτά για πρόληψη και δασοπυρόσβεση.

Πολιτική είναι εκείνη η μάνα που αυτοκτόνησε μαζί με το αυτιστικό παιδί της γιατί ήξερε ότι δεν υπάρχει ουσιαστική μέριμνα για τους διαφορετικούς.

Πολιτική είναι τα κομμένα φάρμακα στους ηλικιωμένους και τους καρκινοπαθείς.

Πολιτική είναι το μέσο που δεν έχεις για να πας στη δουλειά, η σοκολάτα και το παιχνίδι που έκοψες από το παιδί σου, οι διακοπές που έχεις 5 χρόνια να πας, οι προσβολές του αφεντικού σου, η κόρη σου που αποχαιρετάς στο αεροδρόμιο, η εισβολή στο σπίτι σου για να σου το πάρουν, οι σπασμένες ράμπες, τα βουλωμένα φρεάτια, τα δάκρυα του Ζακ, ο άστεγος, το καλοριφέρ που δεν υπάρχει πετρέλαιο για να δουλέψει, τα παιδιά με το μπουφάν μέσα στην σχολική αίθουσα, οι φαβέλες στον Πειραιά, η Πείνα, ο φόβος της εξαθλίωσης.

[…]

Με αυτά και με τα άλλα, οι καταγγελίες των εργαζόμενων για το μέγα θέμα της ασφάλειας θα κρυφτούν από τα ΜΜΕ, οι απεργίες τους θα βγουν παράνομες με τον νόμο Χατζηδάκη και κάπως έτσι, θα ξημερώσει μια από τις πιο μαύρες μέρες στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, μια μέρα θρήνου, πόνου, φρίκης και βαθύτατου πένθους. «Δεν λειτουργεί τίποτα», δήλωσε ξεκάθαρα ο εκπρόσωπος των μηχανοδηγών!

Κι όμως, οι νεκροί κι οι τραυματίες για αυτούς είναι μερικά ασήμαντα side effects των υπερκερδών μιας επιτυχημένης επιχειρηματικής κίνησης. Μια ακόμα στατιστική. Τα χέρια τους είναι βαμμένα με αίμα. Ελπίζουν ότι κι αυτό το έγκλημα θα ξεχαστεί, όπως τόσα άλλα. Για τις σύγχρονες μαφίες, είτε λέγονται funds, είτε λέγονται πολυεθνικές, είτε ιδιωτικές κλινικές και πανεπιστήμια είτε όπως αλλιώς, αυτός είναι ο κόσμος. Γι’ αυτούς, οι ζωές μας αξίζουν όσο ένα εισιτήριο, μια χούφτα νομίσματα.

Πρώτα φυσικοποίησαν και μετά νομιμοποίησαν τα εγκλήματά τους και μας βάζουν με το έτσι θέλω για πάντα στη θέση του θύματος, στη θέση του εκμεταλλευόμενου, στη θέση του καταπιεσμένου, στη θέση των «απωλειών» για τις μπίζνες τους.

Πετάνε λάδι στην φωτιά του ταξικού πολέμου με πρωτόγνωρη αλαζονεία κι ειρωνεία.

Θα τους αφήσουμε;

Αλήθεια θα τους αφήσουμε;

Όμως η κοινωνία βλέπει, κρίνει και βράζει κυριολεκτικά:

Όταν ο πρωθυπουργός σε μια πρωτοφανή παράσταση επιχειρεί να βάλει τα κλάματα και πίσω από την κάμερα ακούγεται ο image maker να του φωνάζει «χαμηλά το κεφάλι, είπαμε το κεφάλι να είναι χαμηλά»!

Όταν αποστέλλεται στα ΜΜΕ το δελτίο τύπου παραίτησης που δακρύβρεχτος απήγγειλε ο υπουργός Μεταφορών και στο κάτω μέρος από αβλεψία περιλαμβάνονται τα εξής: «Αν γίνει οποιαδήποτε ερώτηση: Σας παρακαλώ πολύ θα μου επιτρέψετε να μην πούμε τίποτε άλλο σήμερα. Αν επιμείνουν: Σας παρακάλεσα να μείνουμε σε αυτά. Δεν είναι ώρα για λόγια. Ας σεβαστούμε τη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν»!

Όταν ακούμε μεγαλοδημοσιογράφους να δηλώνουν πως το έγκλημα στα Τέμπη είναι μια καλή ευκαιρία να εκσυγχρονιστούν οι υποδομές.

Όταν ο πρωθυπουργός προαναγγέλλει το αποτέλεσμα της έρευνας με το αφήγημα του «ανθρώπινου λάθους» τη στιγμή που όλοι ξέρουμε πως ανθρώπινο λάθος το έτος 2023 δεν υφίσταται στην ορολογία των μηχανικών τρένων.

Όταν η κυβέρνηση «τίμησε» τις τρείς ημέρες εθνικού πένθους με ΜΑΤ, ξύλο και δακρυγόνα απέναντι στους χιλιάδες διαδηλωτές σε όλη τη χώρα.

Όταν η αξιωματική αντιπολίτευση δηλώνει δια του αρχηγού της ότι δεν είναι η ώρα να μιλήσουμε για ευθύνες, μα πότε θα είναι άραγε αφού οι σιδηρόδρομοι ιδιωτικοποιήθηκαν επί της δικής τους κυβέρνησης.

Όταν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ. το κράτος και η ελίτ του πλούτου κάνουν ότι μπορούν για να επιβάλουν τη σιωπή, με την παραπληροφόρηση, τη μετάθεση ευθυνών, την καταστολή, την πλύση εγκεφάλου.

Τότε η μόνη απάντηση είναι να βγούμε όλοι και όλες στους δρόμους. Το οφείλουμε στα νεκρά παιδιά, στους γονείς τους. Το οφείλουμε στις ίδιες τις ζωές μας. Δεν είμαστε αναλώσιμες και αναλώσιμοι στο βωμό των κερδών τους. Το πολιτικό σύστημα, το κατεστημένο των ΜΜΕ και του πλούτου πρέπει να πληρώσουν ακριβά για τα εγκλήματά τους. Και ο μοναδικός τρόπος να πληρώσουν μπορεί να επιβληθεί από τον λαό ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ και όχι εάν και όταν ανοίξουν οι κάλπες. Δεν «θα λογαριαστούμε μετά». Τώρα θα λογαριαστούμε.

[…]

Γι’ αυτό κατεβαίνουμε μαζικά στον δρόμο – συμμετέχουμε μαζικά στην απεργία!

Τα ανωτέρω είναι εκτενή αποσπάσματα από την ανακοίνωση (κατά την πάγια συνήθειά μας, το κείμενο παρατίθεται όπως ακριβώς δημοσιοποιήθηκε μέσω του οικείου διαδικτυακού τόπου) που είχε εκδώσει χθες ο Α’ Σύλλογος Εκπαιδευτικών Αθήνας, καλώντας τα μέλη του να κατέβουν μαζικά στο δρόμο και να συμμετάσχουν μαζικά στη σημερινή απεργία.

Είναι οι θέσεις εν ενεργεία εκπαιδευτικών, επιστημόνων που είναι επιφορτισμένοι με τη βαρύτατη ευθύνη της διαπαιδαγώγησης των νέων μας, της διάπλασης του χαρακτήρα τους, της διαμόρφωσης του ηθικοπνευματικού κόσμου τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Αλήθεια, μπορεί κάτι τέτοιο να επιτευχθεί όταν στο μυαλό και στην ψυχή των παιδαγωγών κυριαρχούν το ταξικό μίσος, η εμπάθεια και ο φανατισμός;

Όταν ο λόγος τους βρίθει από φραστικές και νοητικές ακροβασίες, λαϊκιστικές κορόνες και ανυπόστατες κατηγορίες;

Όταν ενδίδουν στον πειρασμό της δημαγωγίας και τραυματίζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο τη δημοκρατία, το πολίτευμα του μέτρου και της μετριοπάθειας;

Όταν αδυνατούν να δουν μακρύτερα, να αντιμετωπίσουν νηφάλια, ορθολογικά και υπεύθυνα τα υπαρκτά και όντως πολύ σοβαρά προβλήματα;

Όταν αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η τυραννία των φράσεων, η προσωρινά βολική δημοκοπία, επιφέρει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερα δεινά ακόμα και από την πλέον αντιλαϊκή ή και ανάλγητη πολιτική;