Ακούει κανείς τον δρόμο;

Η 8^η Μαρτίου θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις της πρόσφατης περιόδου.

Μεγάλες διαδηλώσεις στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, οργή, συγκρούσεις.

Σε πολλούς θύμισαν – και δικαιολογημένα – εποχές 2010 – 2012.

Θα ήταν λάθος να πούμε ότι όλα αυτά είναι απλώς μια «θυμική» αντίδραση στο δυστύχημα στα Τέμπη.

Μια περίπτωση όπου το πένθος εκφράζεται με μαζικό τρόπο.

Όχι γιατί δεν υπάρχει πένθος· αλλά γιατί το πένθος έρχεται να συναντηθεί με ρεύματα αγανάκτησης που υπήρχαν στην κοινωνία, έστω και εάν δεν εκδηλώνονταν.

Για να το πούμε απλά: οι άνθρωποι όντως μπορεί να δείχνουν ότι κάνουν υπομονή, ότι συμβιβάζονται, ότι κάνουν υπολογισμούς «κόστους-οφέλους» και αποδέχονται την επισφάλεια ή την ακρίβεια, στο βαθμό που δεν έχουν τον βραχνά της ανεργίας ή στο βαθμό που δεν φοβούνται ότι θα βρεθούν αύριο στο δρόμο.

Όμως, όλα αυτά έχουν όριο. Το πώς φτάνουν οι άνθρωποι στο όριο, στο «δεν πάει παρακάτω», δεν είναι εύκολο να το εκτιμήσει κανείς, ούτε είναι πάντα δεδομένο.

Όμως, υπάρχουν σημεία καμπής.

Στιγμές, δηλαδή, που οι άνθρωποι αισθάνονται ότι πλέον δεν πάει άλλο.

Ότι «έφτασε ο κόμπος στο χτένι».

Ότι πρέπει να πουν ένα «φτάνει πια!».

Ξαναλέω: το πότε και το πώς θα συμβεί δεν μπορείς να το προβλέψεις.

Μπορείς, όμως, με σχετική βεβαιότητα να εκτιμήσεις ότι κάποια στιγμή θα συμβεί όσο η συνθήκη γίνεται πιο πιεστική και πιο ανασφαλής για κρίσιμα κομμάτια της κοινωνίας.

Γιατί μετά το μόνο που απομένει είναι ακριβώς να συμβεί κάτι που θα λειτουργήσει σαν καταλύτης και όλες αυτές οι δυναμικές να έρθουν στην επιφάνεια.

Αυτό ακριβώς έγινε με το δυστύχημα στα Τέμπη.

Στο διαχρονικό κουβάρι ευθυνών για τον τρόπο που μεθοδεύτηκε η ιδιωτικοποίηση, για τη διασπάθιση πόρων σε δημόσια έργα και υποδομές που στο τέλος «απλώς δεν λειτουργούσαν», για την ανευθυνότητα και την έλλειψη ασφαλιστικών δικλείδων, πολλοί άνθρωποι είδαν το συνολικότερο «πρόβλημα της χώρας».

Και γι’ αυτό κατέβηκαν στον δρόμο.

Και γι’ αυτό είναι οργισμένοι με ένα βαθύτερο τρόπο.

Και γι’ αυτό δεν ζητούν απλώς να βρουν μια άλλη «παράταξη».

Αλλά να δουν πραγματικές και βαθιές αλλαγές στη χώρα.

Τους ακούει κανείς;