Επειτα από πολλά χρόνια μαζικά ο κόσμος συγκεντρώνεται και διαδηλώνει με ένταση για κάτι που ξεπερνά κλαδικό, εργασιακό, οικονομικό ή αμιγώς άλλο αίτημα. Το νέο κίνημα κυρίως νέων δημογραφικά, εκφράζει μια διαμαρτυρία για την ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη αλλά δεν μένει στην επιφάνεια ενός «απολιτίκ» ρεύματος που ρηχά θα καταλόγιζε στο όλον πολιτικό σύστημα το τρομερό δυστύχημα.

Φαίνεται πως πέραν του συλλογικού συναισθήματος – πάντα εκκίνηση αυτό είναι -, πέραν του συλλογικού πένθους, εδώ και μία εβδομάδα και πέραν του σοκ, έχει αθόρυβα ξεκινήσει μια συζήτηση για το τι είδους κράτος και ζωή θέλουμε. Η όλη αναρώτηση δεν είναι γραμμική. Ξεκινάει από την απόλυτη απελπισία και την ενθάρρυνση του brain drain για τους νέους και φτάνει στην κουβέντα άλλων κοινωνικών οργανώσεων με επίκεντρο μια πολιτική που θέλει τους στρατηγικούς τομείς της Οικονομίας στο Δημόσιο.

Εδώ βασική δύναμη είναι η νεολαία που με τη σειρά της δεν συνιστά μια καθολική υλική ή ταξική έννοια αλλά τώρα ενοποιείται στον θυμό και την απόγνωση. Δεν είναι μόνον πως το τρένο είναι το μέσο της. Είναι η αίσθηση επισφάλειας που γενικεύεται και που ξεκινά απ’ τις ελαστικές μορφές εργασίας, τη μη δυνατότητα να νοικιάσει ένα σπίτι, την όλο και πιο ξένη πόλη, τη σταθερή καταστολή. Είναι ένα αίσθημα παραπόνου ή ματαίωσης που για κάποιον που είναι είκοσι ετών σήμερα, άρα γεννημένος-η το 2003, δεν έχει γνωρίσει μια κάποιου είδους ολοκληρωμένη μεταπολιτευτική ευμάρεια μα μόνον συνθήκες κρίσης.

Αυτές τις ημέρες στα Τέμπη δεν έχουν απλώς οδηγηθεί στον θάνατο συνάνθρωποί μας – κάτι όχι αμελητέο προφανώς αλλά τραγικό για όλους μας –  και έχουν μπει στον εφιάλτη οι συγγενείς τους αμετάκλητα. Εχει μπει και σε αναθεώρηση όλο το παρόν και καθόλου τυχαία όλες οι εξελισσόμενες μετρήσεις των εταιρειών αποτυπώνουν μια δυσφορία προφανώς κυρίως κατά των κυβερνώντων.

Ερχεται πάντα μια στιγμή που το πολιτικό σύστημα – και κυρίως όσοι έχουν τη μερίδα του λέοντος στη διαχείριση του κράτους από το 1974 και μετά – τίθεται σε αμφισβήτηση και αυτό είναι συγκερασμός της υποεκπροσώπησης του κοινού και της αδυναμίας της εκάστοτε κυβέρνησης να αντιστοιχηθεί με τις ανάγκες του κόσμου.

Σήμερα φαίνεται πως απελευθερώνεται μια νέα δυναμική που προφανώς ακόμη δεν ενοποιείται πολιτικά αλλά αργόσυρτα θα διαδραματίσει ρόλο στον νέο συσχετισμό των δυνάμεων. Η νέα δυσαρέσκεια ακόμη δεν θα παροχετευθεί σε κοίτη του πολιτικού συστήματος αλλά θα ρευστοποιεί τις δυνάμεις.

Η κυβέρνηση σήμερα έχει υποστεί ένα τεράστιο πλήγμα στον ρόλο του εγγυητή μιας (όποιας) κανονικότητας. Στον βαθμό που δεν ενισχύει την κοινωνική κινητικότητα, την εξωστρέφεια, την ενθάρρυνση της νεολαίας για δουλειά, σπίτι, σπουδές, δημόσιο χώρο, ασφάλεια, θα γίνεται όλο και πιο συνώνυμη του παλιού. Στον βαθμό που η κυβέρνηση παραμένει ξεκομμένη από κάθε τάση της νεολαίας, θα απομειώνεται η δυναμική της στον δρόμο για τις κάλπες. Θα είναι μια αναλογική πολιτική δύναμη σε ψηφιακή εποχή. Ακόμη και η πρόσκαιρη συγκράτηση των δυνάμεων και των τάσεων στο παρόν πλαίσιο δεν θα είναι επαρκής.

Στον δρόμο σήμερα, στις συγκεντρώσεις ανά την Ελλάδα διαμορφώνεται όρος ενός νέου πολιτικού υποκειμένου που αναπόφευκτα θα πάρει τον χώρο του και τον ρόλο του.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ

Headlines