Οι «αιώνιοι» φοιτητές και το «ν+2»

Εδώ και τρία χρόνια έχει ψηφισθεί το ν+2, ο νόμος δηλαδή που εισάγει την διαγραφή των φοιτητών από τις σχολές τους, όταν έχουν υπερβεί ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα σπουδών, ανεξαρτήτως τις μέχρι τότε φοιτητικής τους πορείας, αν δηλαδή σε αυτό το χρονικό διάστημα έχουν εξετασθεί επιτυχώς σχεδόν σε όλα, σε κάποια ή σε κανένα μάθημα. Ουδείς ασχολείται μέχρις στιγμής μαζί του επειδή λόγω των μεταβατικών διατάξεων δεν έχει ακόμα εφαρμοσθεί. Επειδή όμως η ώρα της εφαρμογής του πλησιάζει και επειδή είναι προτιμότερο το προλαμβάνειν από το θεραπεύειν, ας δούμε μερικές σκέψεις σχετικά.

Πρόκειται για μία προσπάθεια θεραπείας του πραγματικού και διαχρονικού προβλήματος των αιωνίων φοιτητών με έναν «σκληρό» και αδόκιμο τρόπο,  με ένα μέτρο «εντυπωσιασμού», το οποίο δημιουργεί πολλά περισσότερα προβλήματα από αυτά που προσπαθεί να επιλύσει. Συγκεκριμένα:

• Δεν λαμβάνει υπόψη την ιδιαιτερότητα του συστήματος εισαγωγής των φοιτητών στα ελληνικά ΑΕΙ. Ένα σύστημα πολυδάπανο, εξοντωτικό και δυσλειτουργικό που οδηγεί χιλιάδες νέες και νέους, μετά από βασανιστικά έξοδα για τις οικογένειες τους, στο να φοιτούν σε σχολές που δεν τους ενδιαφέρουν.
• Δεν λαμβάνει υπόψη του την ακαδημαϊκή ιδιαιτερότητα του κάθε φοιτητή, το πόσα δηλαδή μαθήματα έχει περάσει και με τι βαθμό καθώς και πιθανά προσωπικά θέματα.
• Δεν λαμβάνει υπόψη του την γραφειοκρατική επιβάρυνση, καθότι όλοι οι υποψήφιοι προς διαγραφή φοιτητές θα πρέπει να ειδοποιούνται σχετικά.
• Δεν προβλέπει την δυνατότητα αλλαγής σχολής με αναγνώριση μαθημάτων, δηλαδή π.χ. κάποιος που δεν μπορεί να σπουδάσει φαρμακευτική αλλά θα ήθελε να δοκιμάσει στο χημικό να μπορεί να κάνει αυτή την μεταφορά.
• Δεν αντιμετωπίζει το πραγματικό εκπαιδευτικό θέμα των πανεπιστημίων που είναι η έλλειψη προσαρμογής και η αδιαφορία των πρωτοετών φοιτητών. Συνήθως οι νέοι φοιτητές περνάνε το πρώτο έτος «εν αδεία», ξεκουραζόμενοι από τις ψυχοφθόρες εισαγωγικές εξετάσεις.

Τέλος, το πιο σημαντικό από όλα είναι η σημαντική υποβάθμιση των σπουδών που θα γίνει αθόρυβα και η μετατροπή των πανεπιστημίων σε εξεταστικά κέντρα. Επειδή οι καθηγητές είναι άνθρωποι και όχι ρομπότ, κανείς δεν θα δεχθεί να απορρίψει και άρα να διαγράψει φοιτητή η φοιτήτρια που θα χρωστάει 2-3 ή και περισσότερα μαθήματα με αποτέλεσμα είτε οι εξετάσεις να γίνουν πάρα πολύ εύκολες ή να γίνονται συνεχώς εξετάσεις! Και τα δύο απλά υποβαθμίζουν την πανεπιστημιακή λειτουργία.

Τι έπρεπε να γίνει. Έπρεπε το βάρος να είχε δοθεί στους πρωτοετείς φοιτητές. Να οδηγηθούν δηλαδή στην επικέντρωση στις σπουδές τους και να μην τους επιτρέπεται να προχωρήσουν σε μεγαλύτερα έτη εάν δεν έχουν την δυνατότητα. Φυσικά, παρέχοντας τους την δυνατότητα αλλαγής Τμήματος μέσα στο γνωστικό πεδίο που έχουν διαλέξει. Αυτό το σύστημα θα ήταν πιο λειτουργικό και πιο δίκαιο.

Τι πρέπει να γίνει. Πέρα από την άμεση κατάργηση της συγκεκριμένης διάταξης στην παρούσα της μορφή, θα πρέπει να υπάρξουν τροποποιήσεις που θα λαμβάνουν υπόψη την ιδιαιτερότητα και την ακαδημαϊκή πορεία του κάθε φοιτητή. Οι συνελεύσεις των Τμημάτων θεωρώ ότι είναι οι πιο αρμόδιες να κρίνουν.

Πρόεδρος Τμήματος Οικονομικών Επιστημών – ΕΚΠΑ