Στη Βρετανία μπορεί να κυβερνούν οι Τόρις, αλλά όλοι μιλούν για τη δυναμική επάνοδο των Εργατικών.

Ο Κιρ Στάρμερ, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, θα διαδεχτεί τον Ρίσι Σούνακ στην πρωθυπουργία, ο Τόνι Μπλερ το επιβεβαιώνει δίνοντας του ανοιχτά συμβουλές και ο Γκόρντον Μπράουν γίνεται και πάλι σχετικός σε μια χώρα που έλαμψε ως υπουργός των Οικονομικών της, αλλά πάτωσε… ως το πρώτο βιολί της.

Τα παραπάνω αποδεικνύει η ανοιχτή δημόσια συζήτηση παντού, στην τηλεόραση, στα πανεπιστήμια, στους δρόμους της χώρας για τη μεγάλη αποτυχία του Brexit, αλλά και την πολύ πρόσφατη αποπομπή του Γκάρι Λίνεκερ από το BBC, επειδή έκανε σκληρή κριτική στην αντιμεταναστευτική πολιτική της συντηρητικής κυβέρνησης.

Εργατικό… momentum

Το momentum υπέρ των Εργατικών μοιάζει με ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω, αλλά όπως γράφει ο Guardian, πάντα υπάρχει ένας παράγοντας που δεν λαμβάνεται υπόψη και μπορεί να κόψει απότομα τη χαρά αυτών που την προσμένουν πως και πως.

Στη συγκεκριμένη εξίσωση, αυτή είναι η θλιβερή επέτειος των 20 χρόνων από το καταστροφικό πόλεμο στο Ιράκ στις 20 Μαρτίου, οπότε η Βρετανία αλυσοδέθηκε στο αμερικανικό άρμα, οδηγώντας τον κόσμο στην μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή από τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και μπορεί, όπως έγραψαν την περασμένη εβδομάδα  οι Financial Times «στον δυτικό κόσμο, ο πόλεμος στο Ιράκ να μην έχει αφήσει κανένα ιδιαίτερο σημάδι», ωστόσο για τη Μεγάλη Βρετανία το πλήγμα ήταν τεράστιο, αφού η απώλεια της αξιοπιστίας της στο εξωτερικό, έκανε τον λαό της να μην εμπιστεύεται την κυβέρνηση του από τότε μέχρι σήμερα.

«Κάτι περίεργο συνέβη σε μένα και στους φίλους μου – ξέρουμε πια ότι κάτι πηγαίνει πολύ λάθος στη χώρα μας. Κανείς δεν μας ρώτησε γι’ αυτόν τον πόλεμο», ήταν το νόημα των περισσοτέρων άρθρων εκείνης της εποχής.

Η αρχή του κακού

Η αλήθεια είναι ότι οι αμερικανικές δυναμεις με τη στήριξη των βρετανικών ξεκίνησαν  τον δεύτερο πόλεμο στον Κόλπο τα ξημερώματα της 20ης Μαρτίου και σε 8 μέρες είχαν πάρει τη Βαγδάτη.

Το δράμα ξεκίνησε μετά την κατάκτηση της ιρακινής πρωτεύουσας, αφού για την υποδούλωση της χώρας, που αποδείχτηκε τελικά δύσκολος στόχος, πέθαναν πολλές χιλιάδες άνθρωποι και από τις δύο πλευρές, ενώ τα επίπεδα της βίας που χρησιμοποιήθηκαν, όπως τα βασανιστήρια στην περιβόητη φυλακή Άμπου Γκράιμπ, 30χλμ μακριά από τη Βαγδάτη, σοκάραν όλο τον κόσμο.

Το 2005 ο Μπλερ, για το χάρισμα του οποίου πολλά είχαν ειπωθεί πριν τον πόλεμο, κέρδισε και πάλι οριακά τις εκλογές.

Τα ψέματα του για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ, που δεν βρέθηκαν ποτέ, και άλλα πολλά, κυριάρχησαν στις εκλογές της Σκωτίας το 2007, οι οποίες και θεωρήθηκαν η θρυαλλίδα για αποχώρηση του.

Το Brexit

Η οικονομική κρίση, που ακολούθησε, μπέρδεψε το μεγάλο νησί της Ευρώπης, όσον αφορά την πορεία του εντός της Ένωσης, με αποτέλεσμα από την προσπάθεια ενός άλλου πολιτικού να επανεκλεγεί, του Ντέιβιντ Κάμερον, η χώρα να οδηγηθεί σε ένα δημοψήφισμα με κατάληξη του Brexit, που οι μισοί θέλησαν και περίπου όλοι σήμερα μετανιώνουν.

Όπως γράφει ο Guardian, πολλοί θέλουν σήμερα η Βρετανία να γυρίσει στην παλιά της δόξα 20 χρόνια πίσω.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνούν ότι τότε, στην εποχή της ευημερίας, της υπεροχής και της σταθερότητας έγινε το πρώτο ολέθριο λάθος που οδήγησε σε όλα τα υπόλοιπα.

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, μπορεί να πάει μόνο μπροστά για τα καλύτερα ή τα χειρότερα…

Headlines