Τέμπη: Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι συγκάλυψη και συμψηφισμός

Η τραγωδία στα Τέμπη ήταν ένα προαναγγελθέν έγκλημα με πλήθος ενόχους.

Αποτύπωσε διαχρονικές ανεπάρκειες, ελλείψεις, αδυναμίες.

Προϋπέθεσε αλυσίδα εγκληματικών ανθρώπινων λαθών, στο σαθρό έδαφος προβλημάτων με αποτέλεσμα να αποβούν μοιραία.

Όλα αυτά απαιτούν διερεύνηση και απόδοση ευθυνών.

Σε όλους εκείνους που ευθύνονται.

Χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς συγκάλυψη, χωρίς συμψηφισμούς.

Αυτό σημαίνει να αποδοθούν οι ευθύνες για τα ανθρώπινα λάθη, αλλά αυτό να μην σημαίνει συγχωροχάρτι για όσους ευθύνονται που δεν υπήρχε καμία ασφαλιστική δικλείδα, με όρους υποδομών και διαδικασιών, ώστε αυτά τα λάθη να γίνουν μοιραία.

Και αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να ακουστεί ξανά η φράση «κυρίως ανθρώπινο λάθος», γιατί στις υποδομές ποτέ δεν υπάρχει «κυρίως ανθρώπινο λάθος», πάντα υπάρχει μια προβληματική συνθήκη που επιτρέπει στο ανθρώπινο λάθος να οδηγήσει σε τραγωδίες.

Αυτό με τη σειρά του σημαίνει συστηματική διερεύνηση για τις διαχρονικές ευθύνες για το ότι ακόμη και σήμερα εξακολουθούμε να μην έχουμε βασικά (ούτε «προηγμένα») συστήματα ασφάλειας σε μέρος του δικτύου.

Και αυτό σημαίνει ευθύνες κυβερνήσεων, διοικήσεων οργανισμών (και κυβερνήσεων που τις διόρισαν), αλλά και ιδιωτών εργολάβων και κατασκευαστών.

Μόνο που αυτό δεν σημαίνει συμψηφισμό.

Δηλαδή, δεν σημαίνει «τα ανοίγουμε όλα, ώστε ακριβώς επειδή θα βρεθούμε όλοι στο στόχαστρο, ας μην τα ψάξουμε πολύ».

Ούτε σημαίνει «πάμε πίσω στον χρόνο», ώστε να ξεχαστεί κάπως η ευθύνη μιας κυβέρνησης που κυβερνά εδώ και τέσσερα χρόνια.

Σημαίνει έρευνα για την απόδοση ευθύνης σε ΟΛΕΣ τις κυβέρνησης που διαχειρίστηκαν τους σιδηροδρόμους τις τελευταίες δεκαετίες που υποτίθεται ότι αναβαθμίζονται και εκσυγχρονίζονται.

Και το ζήτημα δεν είναι ο επιμερισμός του πολιτικού κόστους.

Ούτε καν απλώς της ευθύνης.

Δεν είναι καν ο εντοπισμός των ενόχων σε βάθος χρόνου.

Το ζήτημα είναι αυτή τη φορά από μια τραγωδία να βγάλουμε διδάγματα.

Γιατί είναι προφανές ότι εδώ είχαμε και μια ιδιαίτερα προβληματική ιδιωτικοποίηση, αλλά και προβληματική μεθοδολογία στη διαχείριση ενός τεράστιου έργου.

Εάν θέλουμε να μην δούμε να επαναλαμβάνονται τραγωδίες – και δεν μιλώ μόνο για τους σιδηροδρόμους – χρειάζεται να καταλάβουμε τι δεν πήγαινε καλά με αυτή τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια.

Αυτό είναι πραγματική διερεύνηση του πώς φτάσαμε στην τραγωδία στα Τέμπη.

Όλα τα άλλα είναι απλή διαχείριση, απρονοησία για το μέλλον και προσβολή στα θύματα.