Ντικ Φόσμπερι: Η παιδική τραυματική εμπειρία και η κοπιαστική πορεία προς τον θρίαμβο του 1968

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960 όλοι οι αθλητές του άλματος εις ύψος, προσπαθούσαν να περάσουν τον πήχη κατά μέτωπο. Στους Ολυμπιακούς του 1968 όμως ένας 21χρονος Αμερικανός έφερε επανάσταση στο άθλημα. Ο Ντικ Φόσμπερι επιχείρησε κάτι ρηξικέλευθο εκπλήσσοντας χιλιάδες κόσμο.

Μνήμες των Ολυμπιακών Αγώνων του Μεξικού το 1968 έφερε σε χιλιάδες θαυμαστές και φίλαθλους ο θάνατος του 76χρονου πλέον Ντικ Φόσμπερι, ο οποίος έκανε το τελευταίο «άλμα» της ζωής του, την Κυριακή 12 Μαρτίου, όπως ανακοίνωσε ο αντζέτης του Ρέι Σούλτε.

«Με βαριά καρδιά πρέπει να ανακοινώσω ότι ο μακροχρόνιος φίλος και πελάτης Ντικ Φόσμπερι πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του νωρίς το πρωί της Κυριακής μετά από μια σύντομη υποτροπή λεμφώματος», έγραψε ο Σούλτε στο Instagram για τον μεγάλο αθλητή ο οποίος, από το 2008 είχε διεγνωστεί με καρκίνο στη σπονδυλική στήλη.

Η ζωή και η πορεία του στο άθλημα είναι σαν παραμύθι.

Το παιδικό τραύμα

Ο Ντικ Φόσμπερι γεννήθηκε στο Πόρτλαντ στις 6 Μαρτίου 1947 και ως παιδί, ο στράφηκε στον αθλητισμό, καθώς εκεί βρήκε τη «συνταγή» για να αντιμετωπίσει την πιο δραματική εμπειρία της ζωής του.

Στην διάρκεια μιας βόλτας με τον μικρότερο αδελφό του Γκρέγκ, ένα διερχόμενο αυτοκίνητο που το οδηγούσε μεθυσμένος οδηγός χτύπησε τον αδελφό του και πέθανε.

Αγαπώντας, όμως, τον αθλητισμό, ο Φόσμπερι δεν συγκινήθηκε από άλλα αθλήματα -όπως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ- και έτσι δοκίμασε τον στίβο. Παρόλα αυτά όμως δυσκολεύτηκε από το στράντλ (straddle), το άλμα που προτιμούσαν τότε οι αθλητές. Ποτέ του δεν είχε καταφέρει να συναγωνιστεί τους συναθλητές του, οι οποίοι είχαν σχεδόν τελειοποιήσει το άλμα – ψαλίδι, και την τεχνική στραντλ.

Μέχρι τότε, οι άλτες σε ύψος έτρεχαν παράλληλα με τη μπάρα, και στη συνέχεια πηδούσαν κάνοντας ένα ψαλίδι με τα πόδια, με τα πρόσωπά τους στραμμένα προς τα κάτω. Οι περισσότεροι άλτες τοποθετούσαν το πόδι τους στο ίδιο σημείο ανεξάρτητα από το ύψος.

Με τη βοήθεια της φυσικής

Ο Φόσμπερι άρχισε λοιπόν να ασχολείται με μια νέα τεχνική στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ως έφηβος στο γυμνάσιο Medford στο Όρεγκον. Ανάμεσα στις ανακαλύψεις του όλα αυτά τα χρόνια ήταν η ανάγκη να μετακινήσει το σημείο απογείωσης πιο πίσω για υψηλότερα άλματα.

«Ήξερα ότι έπρεπε να αλλάξω τη θέση του σώματός μου, και αυτό ήταν που ξεκίνησε πρώτα την «επανάσταση», και τα επόμενα δύο χρόνια, ήρθε η εξέλιξη», είχε πει ο Φόσμπερι σε συνέντευξή του το 2014 στην The Corvallis Gazette-Times. «Συνέχισα με αυτή τη νέα τεχνική και σε κάθε διοργάνωση συνέχιζα να εξελίσσομαι ή να αλλάζω, αλλά βελτιωνόμουν. Τα επιδόσεις μου γίνονταν καλύτερες».

Οι σπουδές του στο τμήμα Φυσικής – Μηχανικής του πανεπιστημίου του Ορεγκον, τον βοήθησαν πολύ καθώς μελετώντας τους νόμους της φυσικής και τη μάζα, αντιλήφθηκε ότι αν ο άλτης έστρεφε το σώμα με την πλάτη προς τον πήχυ, κέρδιζε ύψος. Η τεχνική του πήρε λίγο χρόνο για να πιάσει.

Θριαμβευτική εφαρμογή στου Ολυμπιακούς Αγώνες

Τη ριζοσπαστική αυτή τακτική την εφάρμοσε στου Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968, στο Μεξικό, καταφέρνοντας να περάσει τον πήχυ με την πλάτη παίρνοντας την πρόκριση για τον τελικό με άλμα στα 2,14. Στον τελικό τα κατάφερε και πέρασε τα 2,24 και έκτοτε άλλαξαν όλα.

Μέχρι τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, 28 από τους 40 άλτες χρησιμοποιούσαν την τεχνική του Fosbury, η οποία πήρε το όνομα Fosbury Flop. Οι Αγώνες του Μόντρεαλ το 1976 ήταν οι τελευταίοι Ολυμπιακοί Αγώνες που ένας άλτης εις ύψος κέρδισε μετάλλιο χρησιμοποιώντας μια τεχνική διαφορετική από το Φόσμπερι Φλοπ.

Μετά τους Ολυμπιακούς στο Μεξικό, ο Φόσμπερι άφησε τον αθλητισμό και ασχολήθηκε με την επιστήμη του ενώ το 2016 απέτυχε να εκλεγεί όταν επιχείρησε να κατέβει στην πολιτική.

Ήταν παντρεμένος με τον Robin Tomasi και απέκτησαν έναν γιο, τον Erich, μαζί με τις κόρες του Robin, Stephanie και Kristin.

Ο Φόσμπερι θα αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τις επόμενες γενιές, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες και τα εμπόδια της ζωής και του αθλητισμού με προσπάθεια και επιμονή.