Παρίσι: Τα… σκουπίδια της οργής για το ασφαλιστικό

Το Παρίσι δεν είναι συνηθισμένο να έχει σωρούς σκουπιδιών. Άλλωστε, δύσκολα θα μπορούσε να τα συνδυάσει με ότι είναι μία από τις πόλεις με τη μεγαλύτερη τουριστική κίνηση παγκοσμίως και μάλιστα ακριβώς στη βάση της εικόνας μιας ιδιαίτερα κομψής πόλης.

Μόνο που τις τελευταίες μέρες η εικόνα στο Παρίσι είναι κάπως διαφορετική. Μεγάλοι σωροί σκουπιδιών βρίσκονται στα πεζοδρόμια, με τους κατοίκους να διαμαρτύρονται για την κατάσταση και τα απαραίτητα ρεπορτάζ για «τους κινδύνους για τη δημόσια υγεία να καταγράφονται».

Η αιτία βρίσκεται στο ότι από τις 6 Μαρτίου βρίσκονται σε κινητοποίηση οι εργάτες καθαριότητας της δημαρχίας του Παρισιού αλλά και των ιδιωτικών εταιρειών που έχουν εργολαβίες αποκομιδής απορριμμάτων, όπως και όπως και των τριών εργοστασίων επεξεργασίας (καύσης) αποβλήτων που εξυπηρετούν στο Παρίσι, τα οποία ούτως ή άλλως έχουν απεργιακές φρουρές.

Αυτό περιλαμβάνει και το εργοστάσιο αποτέφρωσης στο Ιβρύ-συρ-Σεν, το πιο μεγάλο στην Ευρώπη. Εκεί απεργεί ένα μέρος των υπαλλήλων του εργοστασίου, την ώρα που η είσοδός του είναι μπλοκαρισμένη από τους οδοκαθαριστές και τους οδηγούς του Δήμου του Παρισιού.

«Πεθαίνουμε νωρίτερα από τους υπολοίπους»

Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα και τη διαχείριση των σκουπιδιών υπογραμμίζουν ότι το επάγγελμά τους όντως πρέπει να συμπεριληφθεί στα βαρέα και ανθυγιεινά. Υποστηρίζουν ότι αντιμετωπίζουν περισσότερα προβλήματα υγείας από άλλους κλάδους και ότι πεθαίνουν νωρίτερα.

Οι ειδικοί δείχνουν να συμφωνούν μαζί τους, υπογραμμίζοντας ότι το ζήτημα δεν είναι απλώς πού θα φτάσει το γενικό όριο συνταξιοδότησης, μια που σε αυτόν τον κλάδο το πρόβλημα που καταγράφεται είναι της ανικανότητας προς εργασίας από ένα σημείο και μετά εξαιτίας συσσωρευμένων προβλημάτων υγείας.

Ο κλάδος έχει ξανακάνει μεγάλες κινητοποιήσεις. Η κατάληψη του εργοστασίου το 2010 κράτησε 21 μέρες και αφορούσε και πάλι μια μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού. Η απεργία δεν είναι εύκολο πράγμα, μια που δεν είναι ένας ιδιαίτερα καλοπληρωμένος κλάδος. Κάθε μέρα κοστίζει στους απεργούς περίπου 65 ευρώ, την ώρα που ο μηνιαίος μισθός τους είναι 1800-2000 ευρώ.

Τη Δευτέρα 13 Μαρτίου είχαν ήδη συγκεντρωθεί στους δρόμους του Παρισιού 5600 τόνοι σκουπιδιών. Με τα τρία εργοστάσια επεξεργασίας και αποτέφρωσης να περιβάλλονται από απεργιακές φρουρές, το μόνο που μένει είναι να συγκεντρωθούν κάποια σκουπίδια που απλώς μεταφέρονται στους σταθμούς μεταφόρτωσης.

Πάντως δείχνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις μέχρι τις 20 Μαρτίου τουλάχιστον με βάση την απόφαση της γενικής τους συνέλευσης.

Η κυβέρνηση από τη μεριά κατηγορεί τη δήμαρχο του Παρισιού Αν Ινταλγκό, που έχει δηλώσει αλληλέγγυα στο κίνημα, για απραξία.

Η κοινωνική ασφάλιση «μητέρα όλων των μαχών»

Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα δεν είναι οι μόνοι στη Γαλλία που κινητοποιούνται. Ούτως ή άλλως το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης είναι για τη γαλλική κοινωνία ένα θέμα με ιδιαίτερη φόρτιση. Είναι αυτή η πλευρά της κρατικής λειτουργίας που συγκεφαλαιώνει αυτό που συνήθως περιγράφουμε ως «κοινωνικό κράτος».

Την ίδια στιγμή η εργασία στην καθαριότητα, στους σταθμούς μεταφόρτωσης, στα εργοστάσια επεξεργασίας έχει ιδιαίτερα καταπονητική για την υγεία. Γίνεται σε δύσκολες συνθήκες και περιλαμβάνει έκθεση σε τοξικές ουσίες, με τα εργοστάσια να θεωρούνται χώροι που υπόκεινται στην «Οδηγία Σεβέζο». Το Εθνικό Ινστιτούτο Έρευνας για την ασφάλεια και για την πρόληψη των εργατικών ατυχημάτων και των επαγγελματικών ασθενειών σε έρευνά τους είχε ήδη διαπιστώσει αυξημένη θνησιμότητα σε αυτή την επαγγελματική κατηγορία. Ωστόσο, αρκετοί προτιμούν τη σταθερότητα της απασχόλησης παρά τις σχετικά μικρές απολαβές και το ωράριο που αφήνει ελεύθερα τα απογεύματα.

Μια δύσκολη στιγμή για τον Μακρόν

Ούτως ή άλλως οι μεγάλες κινητοποιήσεις αποτελούν μια πραγματική δοκιμασία για τον Εμανουέλ Μακρόν. Το ασφαλιστικό δεν ήταν στις προτεραιότητές του. Μάλιστα, οι δημοσκόποι του είχαν επισημάνει προεκλογικά ότι οι ψηφοφόροι γενικά δεν επιθυμούσαν μια τέτοια μεταρρύθμιση. Άλλωστε, και τώρα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών παραμένει αντίθετη στη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού.

Ο ίδιος ο Μακρόν κατάφερε να περάσει τη δοκιμασία της Γερουσίας ως προς το νομοσχέδιο. Όμως, υπάρχει και η Βουλή και βέβαια πάντα υπάρχει το ερώτημα εάν ο Μακρόν θα θελήσει να κάνει χρήσει του άρθρου 49.3 του Συντάγματος που επιτρέπει ουσιαστικά στην κυβέρνηση να παρακάμψει την Εθνοσυνέλευση, για να περάσει ένα σημαντικό νομοθέτημα, κίνηση που πάντα θεωρείται ως κατεξοχήν επίδειξη αυταρχισμού.

Ωστόσο, αυτό δεν λύνει το πραγματικό πρόβλημα της ουσιαστικής νομιμοποίησης που έχει η γαλλική κυβέρνηση σε σχέση με το ασφαλιστικό στα μάτια της γαλλικής κοινωνίας. Ιδίως όταν δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον τρόπο που κέρδισε τις εκλογές ο Μακρόν: στον πρώτο γύρο πήρε ένα ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό για εν ενεργεία πρόεδρος και κέρδισε τον δεύτερο γύρο κατά βάση γιατί απέναντί του είχε την Μαρίν Λεπέν και άρα μπορούσε να εκβιάσει τους ψηφοφόρους με την απειλή επιστροφής της ακροδεξιάς. Στις βουλευτικές εκλογές το κόμμα του δεν πήγε ιδιαίτερα καλά, δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει μια καθαρή πλειοψηφία και ουσιαστικά σχηματίστηκε μια κυβέρνηση μειοψηφίας.

Όλα αυτά με τη σειρά τους δείχνουν και το πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή το γαλλικό πολιτικό σύστημα, που είναι ακριβώς μια κοινωνική έκρηξη με αρκετό βάρος, που λίγα χρόνια μετά το «κίτρινα γιλέκα» έρχεται να υπογραμμίσει ότι μεγάλο μέρος της κοινωνία αισθάνεται ότι διαλύονται κρίσιμες πλευρές του «κοινωνικού συμβολαίου» και αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη δυσπιστία την κυβέρνηση. Και αυτό σημαίνει ένα ρήγμα που δύσκολα μπορεί να κλείσει.