Ο 79χρονος Robert Rice είχε ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο ίδιο σπίτι στο Running Springs. Μια κοινότητα στον Εθνικό Δρυμό του San Bernardino. Η έντονη χιονοθύελλα στη Νότια Καλιφόρνια απείλησε να τον εμποδίσει να δει τη γυναίκα της ζωής του τις τελευταίες μέρες της.

Αρχικά δεν είχε επηρεαστεί από τις προειδοποιήσεις για τα έντονα καιρικά φαινόμενα. Μετά, όμως, από την ανελέητη χιονόπτωση έγινε σαφές πως δεν μπορούσε να μετακινηθεί.

Ως βετεράνος του πολέμου του Βιετνάμ δεν ανησυχούσε για το αν θα μπορούσε να μείνει για λίγο παγιδευμένος. Είχε προμήθειες και μια γεννήτρια που θα του επέτρεπαν να είναι καλά μέχρι να βελτιωθούν οι συνθήκες και να μπορέσει να κυκλοφορήσει ξανά.

Ενώ όμως το χιόνι έπεφτε πυκνό, καλύπτοντας τα πάντα, ο Robert Rice θα λάμβανε δυσάρεστα νέα για τη σύζυγό του Ann Rice. Δυσκολευόταν πλέον να αναπνεύσει. Οι γιατροί τον ενημέρωσαν πως το τέλος της θα μπορούσε να είναι κοντά. Το κέντρο νοσηλείας όπου ζούσε βρισκόταν σε απόσταση 27 μιλίων μακριά.

Η Ann Rice δεχόταν καθημερινά επισκέψεις από τον σύζυγό της. Ήταν αχώριστοι τα τελευταία 54 χρόνια. Από την ημέρα που γνωρίστηκαν μέσω ενός πρωταθλήματος bowling στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια. Λίγο μόνο καιρό μετά τη γνωριμία τους θα παντρεύονταν στο Λας Βέγκας και θα μεγάλωναν μαζί τρία παιδιά.

Με τα πάντα να έχουν αποκλειστεί μετά τη σφοδρή χιονοθύελλα, ο Robert Rice φοβόταν πως δεν θα μπορούσε να την αποχαιρετήσει. Δεν θα ήταν σε θέση να πει το τελευταίο αντίο στη γυναίκα του Ann Rice. Μια από τις πολλές απελπιστικές ιστορίες που διαδραματίστηκαν στη σκιά μιας καταιγίδας – ρεκόρ στη Νότια Καλιφόρνια.

Η βροχή, που ξεκίνησε στα τέλη Φεβρουαρίου, μετατράπηκε σε μέρες αδιάκοπης χιονόπτωσης που παγίδευσε τους κατοίκους στα βουνά, σε μια περιοχή περίπου 85 μίλια ανατολικά του Λος Άντζελες. Η σφοδρή χιονόπτωση θα προκαλούσε την κατάρρευση στεγών, ενώ πολλοί θα έμεναν χωρίς ρεύμα ή πρόσβαση σε τρόφιμα ή βοήθεια.

Μια σφοδρή χιονοθύελλα που θα οδηγούσε σε 13 τουλάχιστον θανάτους. Ο Robert Rice πίστευε ότι θα κατάφερνε να κρατήσει καθαρό ένα τμήμα του δρόμου. «Χιόνιζε τόσο δυνατά που δεν είχε κανένα νόημα» θα σημειώσει χαρακτηριστικά στους New York Times. Είχε ενημερωθεί για την κατάσταση της γυναίκας του από την κόρη τους Shelley Renison.

Η Shelley και τα δύο της αδέλφια βρίσκονταν στο πλευρό της μητέρας τους. Δεν άντεχαν να τη βλέπουν να καταρρέει. Ο Robert Rice της είχε αγοράσει ένα τάμπλετ για να μπορούν να επικοινωνούν μέσω εφαρμογής μηνυμάτων. Όταν ξέσπασε η πανδημία του κορονοϊού, πήγαινε έξω από το παράθυρό της.

Τότε της έγραφε σε έναν πίνακα και του απαντούσε στον δικό της πίνακα η Ann Rice. Ήταν τους τελευταίους έξι μήνες που φαινόταν να χάνει την επίγνωση του περιβάλλοντός της. Δεν αναγνώριζε ποιος την επισκεπτόταν πάντα. Η οικογένειά της ζούσε για τις σπάνιες στιγμές που τα μάτια της ξαφνικά εστίαζαν ξαφνικά και χαμογελούσε ή έλεγε «σ’ αγαπώ».

Κάτι που είχε να συμβεί για αρκετό καιρό. Η οικογένειά της είχε συμφωνήσει σε μια εντολή μη ανάνηψης. Και έτσι φαινόταν πως το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Φεβρουαρίου η Ann Rice θα πέθαινε έχοντας κοντά τα τρία της παιδιά, αλλά τον σύζυγό της μακριά.

«Απλώς αποδεχτήκαμε το γεγονός ότι δεν θα βρισκόταν εκεί. Προσπαθούσαμε να τον προετοιμάσουμε για αυτό. Ήταν σε άρνηση. Συνέχιζε να σκέφτεται ότι θα βρει έναν τρόπο να έρθει» σημείωσε η Shelley.

Στις 26 Φεβρουαρίου, ο Robert Rice αποφάσισε να σκάψει ένα μονοπάτι ώστε να μπορέσει να περπατήσει μέχρι τον δρόμο. Έδινε μάχη στο κρύο, με τα χέρια του να πονάνε. Παραδόθηκε εξαντλημένος από την προσπάθεια. Κοίταξε και κατάλαβε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρει.

Εκείνο το βράδυ τον ενημέρωναν οι γιατροί πως η γυναίκα του είχε καταφέρει να γίνει λίγο καλύτερο. Είχε κερδίσει λίγο χρόνο. Οι μέρες θα περνούσαν χωρίς να υπάρχει λύση για τους φραγμένους και αδιάβατους δρόμους. Όταν το χιόνι σταμάτησε, μια απόκοσμη ησυχία επικρατούσε στην περιοχή.

«Θεέ μου, θα πεθάνει πριν φτάσω»

Οι αναρτήσεις στα social media αποκάλυπταν τη σκληρή αλήθεια. Ήταν πολλοί στην περιοχή που είχαν αποκλειστεί στα σπίτια τους. Ο Robert Rice περνούσε τις μέρες του με σειρές που είχε κατεβάσει. Ευτυχώς είχε μείνει χωρίς ρεύμα μόνο για λίγο. Έτσι μπορούσε να τηλεφωνεί καθημερινά στο νοσηλευτικό ίδρυμα για να μαθαίνει νέα της συζύγου του.

Λίγες ημέρες αργότερα θα μάθαινε πως η σύζυγός του υποβαλλόταν σε μεταγγίσεις αίματος κάθε δεύτερη μέρα. Δεν βοηθούσε τίποτα. Ο Robert Rice θα μάθαινε ότι μπορεί η σύζυγός του να έχει ακόμα έξι μήνες ζωής. Το πιο πιθανό σενάριο να είχε μόνο λίγες εβδομάδες ζωής. «Θεέ μου, θα πεθάνει πριν φτάσω εκεί».

Άρχισε να κλαίει. Θα ακολουθούσε μια διαφορετική προσέγγιση. Άρχισε να γράφει στον φορητό υπολογιστή. Θα ενημέρωνε για το πρόβλημα που αντιμετώπιζε στην προσπάθειά του να καταφέρει να φτάσει στη σύζυγό του. Ανέβασε την έκκληση με τον προσωπικό του αριθμό στο Facebook.

«Ήλπιζα ότι δεν ακουγόμουν τετριμμένος. Υπήρχαν και άλλοι που πιθανώς χρειάζονταν τη βοήθεια περισσότερο από εμένα». Το τηλέφωνό του όμως δεν άργησε να χτυπήσει. Ξαφνιάστηκε με τις προσφορές. Ένας παλιός του γείτονας θα εμφανιζόταν με την απάντηση – λύση στο πρόβλημά του. Ένα μηχάνημα που μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο.

Μετά από τρεις ώρες, ένα μονοπάτι είχε χαραχθεί και το πρωί της Πέμπτης 9 Μαρτίου, ο Robert Rice κατάφερνε να βγει στον δρόμο. Ένιωθε ξανά ζωντανός καθώς κατευθυνόταν προς τη γυναίκα του. Δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν εκείνη ήξερε πως είχε φτάσει στο πλευρό της.

Όταν έφτασε κοντά της, άπλωσε το χέρι του και της έσφιξε το χέρι. Της χάιδεψε το πρόσωπο και τα μαλλιά. Της έλεγε πως είχε περάσει τις τελευταίες μέρες, πόσο του είχε λείψει, πόσο την αγαπούσε. Ήλπιζε ότι ήξερε πως δεν ήταν μόνη της. Θα πήγαινε να τη δει ξανά την επόμενη μέρα.

Headlines