Εμανουέλ Μακρόν: Επίδειξη ισχύος από έναν πρόεδρο σε κίνδυνο

Η απόφαση του γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν να παρακάμψει την έγκριση της Εθνοσυνέλευσης για τη νομοθέτηση της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος της Γαλλίας, αποκαλύπτει την αδυναμία του, υποστηρίζει σε ανάλυσή του το Politico.

Το – διαβόητο πια – άρθρο 49.3 του γαλλικού συντάγματος δίνει στις κυβερνήσεις τη δυνατότητα να νομοθετήσουν ακόμη και αν τα νομοσχέδιά τους δεν έχουν την υποστήριξη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, και – παρά τις εβδομάδες lobbying και πιέσεων – ο Μακρόν δεν κατάφερε να πείσει ικανό αριθμό βουλευτών να αγνοήσουν τις διαμαρτυρίες εκατομμυρίων πολιτών, ώστε να είναι βέβαιος πως θα εξασφάλιζε τις απαραίτητες ψήφους. Αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο ήττας, ο Μακρόν δια μέσω της πρωθυπουργού του, Ελιζαμπέτ Μπορν, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει αυτή την αμφιλεγόμενη δυνατότητα.

Τι προβλέπει το νομοσχέδιο

Μια από τις κυριότερες μεταρρυθμίσεις που εισάγει ο Μακρόν, είναι η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη, ενώ ταυτόχρονα ο νέος νόμος προβλέπει παράταση και των ετών ασφαλιστικών εισφορών. Αρχικά, η κυβέρνηση στηριζόταν στις ψήφους των Ρεπουμπλικάνων για την ψήφισή του, όμως οι μαζικές διαδηλώσεις φαίνεται ότι έκαναν αρκετούς βουλευτές να διστάζουν να προσφέρουν την υποστήριξή τους. Ταυτόχρονα, η απόφαση Μακρόν να παρακάμψει την Εθνοσυνέλευση, οδήγησε σε έντονες αντιδράσεις τόσο από τα κόμματα της Αριστεράς όσο και από εκείνα της Ακροδεξιάς.

Η Ελιζαμπέτ Μπορν υπερασπίστηκε την απόφαση της κυβέρνησης λέγοντας: «Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε να πάνε χαμένες 175 ώρες κοινοβουλευτικών συζητήσεων». Η ισχυρότερη αντίπαλος του Μακρόν, η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, χαρακτήρισε την κίνηση ως «προσωπική αποτυχία» του προέδρου, ο οποίος «πρότεινε και υπερασπίστηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας» τη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση.

Μετά την ανακοίνωση της Μπορν, σε αρκετές πόλεις σε ολόκληρη τη Γαλλία ξέσπασαν αυθόρμητα διαδηλώσεις, οι οποίες στην περίπτωση του Παρισιού κατέληξαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία και σοβαρά επεισόδια. Τα εργατικά σωματεία ανακοίνωσαν νέες διαμαρτυρίες στις 23 Μαρτίου.

Επικίνδυνη κίνηση για τον Μακρόν

Όπως υπογραμμίζει το Politico, μπορεί μεν το γαλλικό σύνταγμα να έδινε στον Μακρόν τα περιθώρια για τον συγκεκριμένο ελιγμό, όμως μεγάλα κομμάτια του γαλλικού πληθυσμού αντιμετωπίζουν την απόφασή του ως αυταρχική, τη στιγμή που η Γαλλία ήδη βράζει εδώ και εβδομάδες από διαρκή συλλαλητήρια. Και συγχρόνως, αυτού του είδους η επίδειξη ισχύος στην πραγματικότητα αποτελεί απόδειξη αδυναμίας του γάλλου προέδρου, ο οποίος δεν έχει χάσει μόνο την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά – βάσει δημοσκοπήσεων – και την εμπιστοσύνη των πολιτών, τους οποίους δεν έχει κατορθώσει να πείσει για την τόσο κρίσιμη για τις ζωές τους μεταρρύθμιση.

Θα «επιβιώσει» ο γάλλος πρόεδρος;

Βραχυπρόθεσμα, όπως σημειώνει το πολιτικό δίκτυο, η κυβέρνηση θα πρέπει να επιβιώσει από τις αλλεπάλληλες προτάσεις δυσπιστίας που αναμένεται να κατατεθούν τη Δευτέρα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μακρόν θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη διαδικασία, όμως τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά.

«Ίσως είναι η πρώτη φορά που μια πρόταση δυσπιστίας θα μπορούσε να ρίξει την κυβέρνηση», δήλωσε μιλώντας σε δημοσιογράφους ο βουλευτής των Πράσινων Ζουλιέν Μπαγιού, προσθέτοντας ότι η κυβέρνηση «ετοιμάζεται να σπείρει το χάος» στην χώρα.

Μεσοπρόθεσμα, από την άλλη, η συγκεκριμένη απόφαση καταστρέφει τα σενάρια στενότερης συνεργασίας μεταξύ του κόμματος του Μακρόν και των συντηρητικών Ρεπουμπλικάνων. Αυτό απειλεί ευθέως τη δεύτερη θητεία του Μακρόν, καθώς στη διάρκεια των συζητήσεων για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού φάνηκε ότι η ηγεσία των Ρεπουμπλικάνων δεν μπορεί να συσπειρώσει τους βουλευτές της, παρά τις τροποποιήσεις που εξασφάλισε από την κυβέρνηση για αυτό το σκοπό.

Η ειρωνεία για τον Μακρόν, που δυσκολεύεται τώρα να βρει τους απαραίτητους συμμάχους, είναι, όπως υπογραμμίζει το Politico, ότι πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που τορπίλισε το μέχρι τότε πολιτικό τοπίο της Γαλλίας, συντρίβοντας τα παραδοσιακά αριστερά και δεξιά κόμματα το 2017.

Τώρα, ο γάλλος πρόεδρος θα πρέπει να λύσει τον γρίφο της διακυβέρνησης, επί τέσσερα ακόμη χρόνια, με σαφώς ενισχυμένη την αντιπολίτευση, σε ένα κοινοβούλιο όπου ήδη κυριαρχούσαν η Αριστερά και η Ακροδεξιά, και χωρίς να έχει στη διάθεσή του αξιόπιστους κοινοβουλευτικούς εταίρους.