Ο βουλευτής Α’ Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τέως υπουργός Χριστόφορος Βερναρδάκης αναζητά τα αίτια όλης της  ανείπωτης τραγωδίας στα Τέμπη και δεν διστάζει να πει ότι «αδυναμίες και κενά μπορεί κανείς να βρει σε όλες τις κυβερνητικές περιόδους, προφανώς και στη δικιά μας».

Παράλληλα για εκείνον το σημερινό πολιτικό σκηνικό έχει νέα χαρακτηριστικά ενώ τα νέα δεδομένα οδηγούν σε απόσταση της κοινωνίας από την Πολιτική και δημιουργούν αυτήν την ώρα πολύ μεγάλη εκλογική ρευστότητα. Επίσης θέτει για εκείνον την αιχμή του σχεδίου που πρέπει για την χώρα και το κόμμα του- στο εν λόγω πεδίο της τρέχουσας επικαιρότητας- να υπάρξει: έναν καινούργιο ενιαίο Εθνικό Οργανισμό Σιδηροδρόμων, υπό την «ομπρέλα» μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Κύριε Βερναρδάκη, ας ξεκινήσουμε απ’ την τραγωδία στα Τέμπη. Πώς αλήθεια είναι πειστικό από μεριά σας πως δεν έχετε μερίδιο ευθύνης στην αποψίλωση του φορέα και εν γένει στις αδυναμίες και στα κενά του;

Μα δεν μιλάμε για ένα συνηθισμένο περιστατικό. Πράγματι, αδυναμίες και κενά μπορεί κανείς να βρει σε όλες τις κυβερνητικές περιόδους, προφανώς και στη δικιά μας. Εδώ όμως μιλάμε για το μεγαλύτερο ανθρωπογενές δυστύχημα που έχει ποτέ συμβεί στη χώρα. Με το πρωτοφανές για 21ο αιώνα γεγονός δύο τραίνα να κινούνται στην ίδια γραμμή και να συγκρούονται μετωπικά. Είναι ασέβεια προς την κοινωνία να το υποβιβάσουμε στο επίπεδο ενός τρέχοντος δυστυχήματος, τη στιγμή που οι ευθύνες για τις υποδομές, τον εκσυγχρονισμό τους, τη στελέχωση των οργανισμών, την εκπαίδευση προσωπικού και τον τρόπο που «εφαρμόζονται» δημόσιες συμβάσεις είναι πολύ συγκεκριμένες από το 2019 και μετά.

Φαίνεται πως η παρούσα πολιτική τάση, πλήττει όσους κυβέρνησαν, παρά την προφανώς μεγάλη φθορά πρώτα απ’ όλα της παρούσας κυβέρνησης. Πώς αλήθεια ως ΣΥΡΙΖΑ θα αντιστρέψετε αυτή την τάση;

Θα πρέπει να περιμένουμε αλυσίδα επιπτώσεων σε όλα τα πεδία, από την πολιτική συμπεριφορά έως την καθημερινή διαχείριση των ατομικών και κοινωνικών σχέσεων. Το δυστύχημα των Τεμπών έχει πολύ μεγάλη επίδραση γιατί προκαλεί προσωποποιημένους συνειρμούς. Ολοι μας έχουμε κάνει το ταξίδι με τραίνο Αθήνα – Θεσσαλονίκη και μάλιστα άπειρες φορές. Συγγενείς, συνάδελφοι, φίλοι χρησιμοποιούν το τραίνο αυτό 2-3 φορές την εβδομάδα. Στο τραίνο των Τεμπών είμασταν όλοι μέσα. Η εγγύτητα αυτή δημιουργεί τεράστια ψυχική και συναισθηματική αναδιάταξη αυτές τις ώρες. Και είναι βέβαιον ότι μεγαλώνει το χάσμα αντιπροσώπευσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής. Αν κάποιος θέλει να μην γίνει μέρος αυτού του χάσματος πρέπει να εξηγήσει στην κοινωνία πώς και με ποιόν τρόπο το κράτος θα εγγυηθεί ξανά τη δημόσια ασφάλεια στις Μεταφορές. Με ποιόν τρόπο και πώς μπορεί να θωρακίσει την κοινωνία σεβόμενο δημόσια αγαθά και κοινά δικαιώματα και βάζοντας ένα τέλος στις πολιτικές που θέλουν τα πάντα να γίνονται «προϊόντα». Αυτό πρέπει να κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, και θα έλεγα πρώτος απ’ όλους ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα που θέλει να βρίσκει τους πνευματικούς του πόρους στην κοινωνία και όχι στη «διακυβέρνηση».

Τα Τέμπη ανασυνθέτουν το πολιτικό σκηνικό ή απλώς παροδικά παροχετεύουν την δυσαρέσκεια στην γκρίζα ζώνη των αναποφάσιστων, κάτι που μέχρι τις κάλπες μπορεί να ανατραπεί εκ νέου;

Εξελίσσονται παράλληλα και οι δύο διαδικασίες. Προφανώς θα υπάρξουν αναδιατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, αλλά και στο εσωτερικό των κομμάτων. Είναι όμως, ταυτόχρονα, βέβαιον ότι η απόσταση της κοινωνίας από την Πολιτική δημιουργεί αυτήν την ώρα πολύ μεγάλη
εκλογική ρευστότητα, έτσι ώστε το αποτέλεσμα της κάλπης να εγκυμονεί εκπλήξεις για όλους. Η ρευστότητα που θα υπάρξει μέχρι την ημέρα των εκλογών – και ανεξαρτήτως του χρόνου που θα γίνουν – θα είναι πρωτοφανής στην ελληνική εκλογική ιστορία.

Γιατί αλήθεια επιμένετε ως κόμμα στην παραίτηση του κ. Ντογιάκου (αλήθεια, απ’ την υπόθεση ή συνολικά;). Αυτό δεν είναι συνώνυμο της καχυποψίας απέναντι στην Δικαιοσύνη;

Θα παραπέμψω στον Νίκο Αλιβιζάτο που είπε πρόσφατα ότι «η μεγάλη αποτυχία της γενιάς μας ως καθηγητών Πανεπιστημίου είναι ότι δεν φτιάξαμε καλούς δικαστές. Είναι πολύ λίγοι οι δικαστές που αντιλαμβάνονται σε τι κόσμο ζούμε». Πριν αναρωτηθεί η Δικαιοσύνη αν την εμπιστεύεται η κοινωνία ας αναρωτηθεί τι έχει κάνει η ίδια για την ελληνική κοινωνία. Η καχυποψία είναι αποτέλεσμα της δικής της διαχρονικής στάσης. Απομακρύνθηκε πάρα πολλές φορές από το κοινωνικό αγαθό της «δικαιοσύνης» και μετατράπηκε σε Μηχανισμό που είναι άμεσα συναρτημένος με τα συμφέροντα των ισχυρών. Δείτε, παραδείγματος χάριν, τη στάση της στο μείζον ζήτημα των υποκλοπών ή την απόφαση για τους πλειστηριασμούς και τα funds. Ο κ. Ντογιάκος αντιπροσωπεύει – ίσως άδικα για πολλούς άξιους δικαστές – αυτήν την τάση σήμερα.

Τι διαφορετικό θα κάνετε για τους σιδηροδρόμους αν είστε κυβέρνηση και πώς αλήθεια αυτό θα γίνει τώρα ενώ δεν έγινε κατά την διακυβέρνησή σας;

Ο Σιδηρόδρομος είναι βασικό εργαλείο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Κάθε χώρας. Επομένως, αυτό που είναι κατεπείγον σήμερα είναι να υπάρξει ένα Εθνικό Σχέδιο για την Παραγωγική Ανάπτυξη της χώρας. Και όπως κάθε Εθνικό Σχέδιο πρέπει
να προβλέπει διοικητικά εργαλεία, ανθρώπινο δυναμικό, χρηματοδότηση, διαδικασίες και έλεγχο εφαρμογής. Αυτό κάνουν όλες οι σοβαρές χώρες. Και αυτό πρέπει να γίνει και στην Ελλάδα. Το κάναμε εν μέρει κατά τη δική μας διακυβέρνηση με τα 14 περιφερειακά αναπτυξιακά συνέδρια. Σήμερα πρέπει να ανέβουμε σκαλοπάτια παραπάνω. Ένα τέτοιο Σχέδιο προφανώς απαιτεί έναν καινούργιο ενιαίο Εθνικό Οργανισμό Σιδηροδρόμων, με νέο οργανόγραμμα, με προσλήψεις επιστημονικού, ειδικού και τεχνικού προσωπικού, με πρόγραμμα άμεσων δημοσίων επενδύσεων για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών και των δικτύων σε κάθε γωνιά της χώρας, με κοινωνική ευθύνη. Ο Οργανισμός αυτός βρίσκεται στον αντίποδα του κατακερματισμού και της ιδιωτικοποίησης. Σιδηρόδρομος, παραγωγική ανάπτυξη και εθνικός σχεδιασμός είναι έννοιες ταυτισμένες.

Πάντως για επανακρατικοποίηση του ΟΣΕ ο κ. Τσίπρας δεν μίλησε στο Mega…

Δεν νομίζω καν ότι ρωτήθηκε για το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Αυτά τα θέματα δεν συζητούνται και πολύ στο δημόσιο διάλογο. Δυστυχώς.

Headlines