Ερντογάν: Γιατί θα μας λείψει (εάν εν τέλει φύγει)

Οι εκλογές είναι πια μια ανάσα μακριά. Ομως η οργή ακόμα ξεχειλίζει στην Τουρκία, έπειτα από τους τρομερούς σεισμούς που σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, τους πιο πολλούς επειδή τα κτίρια όπου βρίσκονταν έπεσαν σαν χάρτινα λόγω εγκληματικών κατασκευών και άφησαν απροσμέτρητες συνέπειες σε πολλαπλάσιους που γλίτωσαν τον θάνατο, αλλά δεν έχουν πια ζωή, σε ένα κράτος που όταν έπρεπε δεν ήταν εκεί. Κι όμως παρ’ όλ’ αυτά, ο Ερντογάν δεν έκανε πίσω. Οχι απλώς στήνει τις κάλπες στην ώρα τους, αλλά και πιο νωρίς: στις 14 Μαΐου, αντί τον Ιούνιο όπως ήταν ο αρχικός προγραμματισμός, ενώ η (πραγματικά) ενωμένη πλέον αντιπολίτευση δείχνει, δημοσκοπικά, να τον συντρίβει. Ετσι, η ημέρα της κρίσεως πλησιάζει. Οπως και η ημέρα που θα δείξει και αν η Ελλάδα θα χάσει τον σημαντικότερο frenemy της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της. Αλλο που ο ίδιος ούτε το αντιλαμβάνεται, ούτε το ξέρει, ούτε, πολύ περισσότερο, θα το επιθυμούσε να βρίσκεται σε αυτόν τον ρόλο, του οποίου, όμως, συνιστά την επιτομή.

Frenemy είναι ο ταυτόχρονα φίλος και εχθρός. Ή, καλύτερα, φιλικός μαζί και εχθρικός. Ασφαλώς, σε πρώτη ματιά, ο χαρακτηρισμός κάθε άλλο παρά ταιριάζει στον Ερντογάν ως προς την Ελλάδα. Ομως, μια πιο προσεκτική εξέταση, αλλάζει εντελώς την εικόνα. Και αποκαλύπτει το πώς και το γιατί η Ελλάδα τού χρωστά πάρα πολλά. Τόσα, ώστε θα πρέπει, αν τελικά χάσει και αν, πράγμα που θα αποδειχθεί εντυπωσιακή ανατροπή, αποδεχθεί την ήττα του, να τον τιμήσει, λ.χ. θα μπορούσε δώσει το όνομά του σε έναν δρόμο.

Γιατί εκείνος είναι που έβαλε την ίδια στον μονόδρομο της σοβαρής γεωπολιτικής επανένταξης στη Δύση. Εκείνος είναι που οδήγησε την Ελλάδα εκεί όπου οι ηγεσίες της είτε δεν θέλησαν, είτε δεν μπόρεσαν πριν από αυτόν να την πάνε. Το κόστος, ασφαλώς, δεν ήταν μικρό.

Ομως, το όφελος, ήταν και, κυρίως, θα παραμείνει πολλαπλάσιο. Και εξελίσσεται καθημερινά με τη χώρα να γίνεται, κάθε μέρα που περνάει, όλο και περισσότερο το νέο πραγματικό ανατολικό σύνορο του δυτικού κόσμου. Δηλαδή, να αποκτά πολύ σημαντικό ρόλο στο στρατόπεδο των ελεύθερων δυτικών δημοκρατιών. Εναν ρόλο που η Τουρκία του Ερντογάν τον είχε και τον πέταξε στο πλαίσιο της νεοοθωμανικής μεγαλομανίας του ηγέτη της. Αυτό ήταν το μεγάλο δώρο του στην Ελλάδα.

Χρειάστηκαν χρόνια ατέλειωτης επιθετικότητας και αναξιοπιστίας έναντι των μεγάλων δυτικών δημοκρατιών, δηλαδή κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών, μέχρι οι τελευταίες να αποφασίσουν να εγκαταλείψουν τη στρατηγική τους σχέση με την Αγκυρα και να αδειάσουν τις μεγάλες εκεί στρατιωτικές υποδομές τους. Η γεωπολιτική επένδυση στην Ελλάδα ήταν η αυτονόητη λύση στο πρόβλημα που η Τουρκία είχε δημιουργήσει.

Αυτό είναι πλέον κάτι που έχει κριθεί και δεν αλλάζει. Δεν σημαίνει ότι οι Αμερικανοί θέλουν εχθρικές σχέσεις με την Αγκυρα. Σημαίνει όμως ότι η Ελλάδα είναι πλέον ο κρίσιμος σύμμαχος της Δύσης στην Ανατολική Μεσόγειο. Και το οφείλει αποκλειστικά στον Ερντογάν. Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα είχε μπορέσει να πετύχει μία τέτοιας στρατηγικής κλίμακας μεταβολή για τα συμφέροντα της χώρας. Και, ακόμα χειρότερα, καμία δεν θα την είχε επιχειρήσει καν, για τους γνωστούς εσωτερικούς λόγους. Ολα αυτά τα έκανε ο Ερντογάν για την Ελλάδα. Και, το πιο ωραίο;

Πιστεύοντας ότι τη βλάπτει. Ενώ την επανένταξε γεωπολιτικά και την οδήγησε να εκσυγχρονιστεί στρατιωτικά. Χωρίς να θέλει η ίδια πρωτογενώς ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Αν λοιπόν φύγει, ναι: θα μας λείψει. Οχι επειδή ο επόμενος θα είναι πιο λογικός, το αντίθετο. Αλλά, ασφαλώς, θα έχει μία ευκαιρία να διορθώσει κάποια από τα λάθη. Βέβαια και να χάσει, θα φύγει; Δύσκολα. Σε δύο μήνες θα ξέρουμε.