Η απώλεια που «πληγώνει» την ΑΕΚ

Αν κάποιος έλεγε προ μηνών πως στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν θα πόνταραν κατά την πλέον κρίσιμη στροφή του πρωταθλήματος στο δυνατότερό τους όπλο, σίγουρα άπαντες θα εύχονταν να μην συμβεί αυτό. Κι όμως, προέκυψε. Ένα σενάριο που το απεύχονταν οι περισσότερο και κυρίως ο Ματίας Αλμέιδα. Ο λόγος; Βλέπει ο προπονητής τη μεγάλη του έμπνευση να είναι αυτή που έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο φοβερό την ΑΕΚ και να μην μπορεί να έρθει σε επαφή με το γκολ. Ο Λιβάι Γκαρσία, είναι όντως μια απουσία που κάνει πολύ θόρυβο.

Ο Αργεντινός προπονητής μετά τους πρώτους μήνες της παρουσίας του στα Σπάτα, διαπίστωσε το εξής: πως ο Λιβάι Γκαρσία δεν έχει τη σούπερ τεχνική προκειμένου να παίζει στα άκρα και να δημιουργεί καταστάσεις ή να βγάζει σέντρες και σίγουρα στον συγκεκριμένο τομέα είναι υποδεέστερος του Ελίασον που τελικά κέρδισε στην πορεία τη θέση. Τι σκαρφίστηκε ο τεχνικός; Εχοντας αντιληφθεί τη δύναμη του Γκαρσία και το εντυπωσιακό του άλμα, είτε εν κινήσει είτε επιτόπιο, τον εμπιστεύθηκε σε ρόλο σέντερ φορ. Μάγος!  Οξυδερκής! Αυτό είπαν όλοι για τον Αλμέιδα, ο δε Γκαρσία εκτοξεύτηκε αγωνιστικά και έφτασε τα 11 γκολ στο πρωτάθλημα, σκοράροντας όχι ακριβώς κατά ριπάς, σίγουρα όμως με θαυμαστή συχνότητα και ενίοτε τρόπο υπέροχο. Κάπου εδώ, όμως, ήρθε το ραντεβού με την ατυχία.

Ο (νέος) κεντρικός κυνηγός της ομάδας μπήκε στα πιτς και το σύνολο απορρυθμίστηκε, αλλιώς βραχυκύκλωσε για τα καλά! Με τον Ολυμπιακό, ο Γκαρσία ήρθε από τον πάγκο και δεν μπορούσε να βοηθήσει όσο θα ήθελε και όσο ανέμεναν οι οπαδοί και τα στελέχη της ΑΕΚ. Ηττα 1-3 το τελικό σκορ. Κόντρα στον Παναθηναϊκό, μια από τα ίδια και το 0-0 φανερώνει πολλά για την αδυναμία των γηπεδούχων στο ντέρμπι να αξιοποιήσουν τις (έστω λίγες) ευκαιρίες που έκαναν. Ολο αυτό σημαίνει πέντε χαμένοι βαθμοί μέσα σε διάστημα μια εβδομάδας, από μια ομάδα που ήταν μαθημένη στη νέα έδρα της να παίρνει «παντού και πάντα» και «με τον ένα ή τον άλλο τρόπο» το τρίποντο.

Η κίνηση του Αλμέιδα να βαφτίσει και να καθιερώσει ως επιθετικό περιοχής των Λιβάι Γκαρσία μοιάζει ως ένα από τα αίτια της επιθετικής αφλογιστίας της ομάδας. Διότι εναλλακτικό πλάνο δεν υφίσταται, ούτε ο Αμραμπατ ή ο Τσούμπερ μπορούν να …μιλήσουν απέναντι στα δίχτυα. Ο δε Αλμέιδα, καλείται να βρει τρόπο αντίδρασης συντομότερα, όχι μόνο στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά να αναζητήσει λύσεις ή να ανοίξει το rotation όταν βλέπει να ξεφεύγει στο χορτάρι ο Αμραμπατ ή όταν πρέπει να ξεκουραστεί λίγο ο Ρότα και να μπει ο Σιντιμπέ.

Υ.Γ. Για τη διαιτησία έχουν ειπωθεί τόσα πολλά. Ο Νταμπάνοβιτς, εντελώς ανεπαρκής. Όπως ο προϊστάμενος της εγχώριας διαιτησίας που αδυνατεί να φέρει πρόσωπα υψηλών εμπειριών και παραστάσεων στα play offs. Τι κι αν το θέλουν οι ομάδες; Τι κι αν έχουν ξεκαθαρίσει πως καλύπτουν τα (επιπρόσθετα) έξοδα; Είναι θέμα (μη) διασυνδέσεων και επαφών. Και αυτό συνιστά μέγα πρόβλημα για τον κ. Μπένετ και των επικεφαλής της Ομοσπονδίας που χαραμίζουν ένα προϊόν που υποτίθεται θέλουν να βελτιώσουν.