Εγκλήματα πολέμου: Όταν οι υπόλογοι κρύβονται στα παρασκήνια

Όψιμη, άκαιρη και ανεπαρκώς τεκμηριωμένη θα κριθεί τελικά η ευαισθητοποίηση του εκ του συστάδην ετερόκλιτου πολιτικά και γεωστρατηγικά πολεμικού άξονα ΝΑΤΟ και μέρους κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να κλείσει συνοπτικά το κεφάλαιο της ρωσοουκρανικής πολεμικής ανάφλεξης, με τη σύλληψη και παραπομπή του Βλαντιμίρ Πούτιν για εγκλήματα πολέμου στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.

Ο πόλεμος αυτός θα μπορούσε να κλείσει ειρηνικά και αναίμακτα, εάν το δίδυμο του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και του διαλύτη της ευρωπαϊκής συνοχής γεν. γραμματέα του ΝΑΤΟ Γιενς Στόλτενμπεργκ δεν ναρκοθετούσαν τις διαπραγματευτικές αλλεπάλληλες και αναποτελεσματικές συναντήσεις των αντιπροσωπειών Ρωσίας-Ουκρανίας, με ολοένα και καινούργιες μεθόδους υποδαύλισης αυτού του σκοπίμως και χάριν των συμφερόντων της πολεμοκαπηλικής βιομηχανίας όπλων, ανόητου και ισοπεδωτικού πολέμου.

Περιστασιακοί, ακούσιοι ή και εθελοντικοί σύμμαχοι του ολέθριου πολεμοκαπηλικού αυτού μετώπου αποδείχτηκαν αρχικά μερικοί ευρωπαίοι ηγέτες, για ν’ αναδιπλωθούν τελικά και να ταχθούν υπέρ των συμφερόντων της πατρίδας τους με τη σταδιακή επιστροφή στην ομαλοποίηση των σχέσεων με την τροφοδότρια σε ενεργειακά αποθέματα και επισιτιστική επάρκεια Ρωσία.

Παρ’ όλες αυτές τις κατευναστικές προσπάθειες, οι οποίες νομοτελειακά θα οδηγούσαν στην ειρήνευση και τη σταδιακή επούλωση των ψυχοσωματικών τραυμάτων και την αναστήλωση των φρικιαστικών ερειπίων, η ομοούσια και αχώριστη πολεμοκαπηλική δυάδα Μπάιντεν-Στόλντεμπεργκ, με το αξιοθρήνητο πολιτικό εξαπτέρυγό τους, τον αυτόκλητο αντιρωσικό «στρατηλάτη» Βολοντιμίρ Ζελένσκι, θεώρησαν σκόπιμο να στήσουν ένα κάθε άλλο παρά πειστικό θέατρο για τη δημιουργία μιας νέας δίκης Νυρεμβέργης, με εγκαλούντες ξένους καλλιεργητές σε ευρωπαϊκά χωράφια, ή με πιο απλά λόγια, με εισαγγελείς τους πρωταγωνιστές ενός νεοαποικιακού ευρωπαϊκού φαρ ουέστ βρετανοαμερικανικής κοπής, με στόχο τη διάλυση και λεηλασία του ενεργειακώς πολύφερνου αραβικού έθνους.

Απτό παράδειγμα της προνομιούχου θέσης της γυναίκας στην κοινωνία της Λιβύης η φρουρά του Μοαμάρ Καντάφι.

Για ποιους χτυπάει η καμπάνα

Μετά από την παραπάνω, απαραιτήτως αναγκαία μακρηγορία μας για την επιεικώς απρόκλητη και απρόσκλητη διαλυτική διείσδυση του διδύμου Μπάιντεν-Στόλντεμπεργκ,  στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρέος είναι να υπενθυμίσουμε, ότι στο δικαιακό στόχαστρο για σύλληψη και δίκη του Βλαντιμίρ Πούτιν, για εγκλήματα πολέμου, στο ίδιο αυτό στόχαστρο οι επικριτές πρέπει, σύμφωνα με το δόγμα «και οι κρίνοντες κρίνονται» να θέσουν ακόμη και για αυτοπυροβολισμό τον ίδιο τον εαυτό τους!

Επανερχόμαστε για τον λόγο αυτό στη συνέχιση του κειμένου μας με τον τίτλο «Η διαταγή σύλληψης του Πούτιν δεν εξαγνίζει σειρά από ατιμώρητους ηγέτες, υπόλογους για απαράγραπτα εγκλήματα πολέμου» όπως δημοσιεύτηκε στις «Απόψεις» του in.gr της 19.03.23.

Μετά το αγγλοσαξωνικό αμερικανο-βρετανικό δίδυμο Τζωρτζ Μπους (τζούνιορ)-Τόνι Μπλερ, καλούνται, από το παρασκήνιο της προσχεδιασμένης λήθης, στο προσκήνιο της επικαιρότητας δύο πρώτης γραμμής πρόσωπα με επίσης αθεράπευτα νεο-ιμπεριαλιστικά αντιαραβικά χούγια. Ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας στην περίοδο 2007-2012 Νικολά Σαρκοζί και η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ στην ίδια περίπου περίοδο Χίλαρι Κλίντον 2009-2013.

Τόσο ο Σαρκοζί όσο  και η Κλίντον, σύμφωνα με το Διεθνές Ποινικό Δίκαιο, κρίνονται υπόλογοι για εγκλήματα πολέμου στη Λιβύη της περιόδου προεδρίας του Μοαμάρ Καντάφι. Ο Σαρκοζί διέταξε βομβαρδισμούς όχι μόνον εναντίον πολεμικών βάσεων αλλά και εναντίον αμάχων στη Λιβύη. Η δε πρώην «πρώτη κυρία των ΗΠΑ» (σύζυγος του προέδρου Κλίντον) βαρύνεται, για την καθοδήγηση των πολεμικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ στον ολέθριο κατακτητικό πόλεμο κατά της Λιβύης. Όχι βέβαια με το ανόητο πρόσχημα του … εκδημοκρατισμού της Λιβύης, αλλά για την ιδιοποίηση του πετρελαϊκού πλούτου της Λιβύης. Αυτό με δυο λόγια ερμηνεύεται ως απροσχημάτιστος, στυγνός νεοαποικισμός.

Στο επόμενο: Τα εφιαλτικά όνειρα των δολοφόνων του Καντάφι