Νέα υπόθεση μαστροπείας με θύμα 14χρονη κοριτσάκι. Θύμισε την υπόθεση του Κολωνού, αφού τα ραντεβού με τους άθλιους βιαστές κλείνονταν μέσω διαδικτύου.

Πέσαμε ξανά από τα σύννεφα. Πολίτες, γείτονες, επίσημοι και ανεπίσημοι φορείς, το ίδιο το κράτος.

Πέσαμε από τα σύννεφα, αλλά δεν χτυπήσαμε καθόλου, δεν ξυπνήσαμε ποτέ.

Όπως δεν ξυπνήσαμε και με την υπόθεση Μίχου. Όπως δεν ξυπνάμε με κάθε τι τραγικό συμβαίνει στη χώρα αυτή.

Ασχολούμαστε 5,10, 20 μέρες και όταν αυτό χάνεται από την επικαιρότητα, συνεχίζουμε τη μακάρια ζωή μας.

Χωρίς τα ερωτήματα να απαντηθούν ποτέ, χωρίς να βρεθούν λύσεις, χωρίς καν να προστατέψουμε αθώες ψυχές, υποψήφια θύματα διεστραμμένων συμπολιτών μας.

«Ηταν δύσκολη δομή φιλοξενίας. Είχε περιπτώσεις εφήβων που περνούσαν δύσκολα στη ζωή τους, έφευγαν συνεχώς», μαθαίνουμε από επίσημα χείλη.

Το Χαμόγελο του Παιδιού μάς ενημέρωσε ότι σε τρία χρόνια το 14χρονο κορίτσι που αποκάλυψε τον εφιάλτη της μαστροπείας, είχε εξαφανιστεί 50 φορές!

Όχι, μία, πέντε ή δέκα. Πενήντα ολόκληρες φορές σε τρία χρόνια.

Δηλαδή μια επίσημη δομή στη Νέα Σμύρνη, που φιλοξενούσε αυτό το αθώο –παντελώς αθώο- παιδάκι, έβλεπε ότι εξαφανιζόταν από τα 11 του χρόνια, χανόταν επί μέρες, το Χαμόγελο του Παιδιού έκανε ανακοινώσεις, η Αστυνομία κατέγραφε το «γεγονός», και… πάμε παρακάτω.

Αυτή η… επίσημη δομή δεν έχει διοίκηση; Δεν είχε παιδοψυχολόγους; Δεν είναι κανέναν ρε γ@@@το να σκεφτεί ότι κάτι διαφορετικό πρέπει να γίνει για ένα 11χρονο που εξαφανίζεται 50 φορές μέχρι τα 14 του χρόνια;

Η Αστυνομία απλά καταγράφει το γεγονός; Δεν ενημερώνει παραπάνω; Δεν υπάρχουν διευθύνσεις για την προστασία ανηλίκων;

Το Χαμόγελο του Παιδιού απλά βγάζει ανακοινώσεις εξαφάνισης; Δεν κινητοποιεί τον κρατικό μηχανισμό; Δεν ουρλιάζει να σωθεί κάποια ψυχή; Κι αν το κάνει δεν ακούει κανείς;

Εκαναν τη δουλειά τους ΟΛΟΙ, δημόσιοι υπάλληλοι και μη και μετά πήγαν σπίτια τους, αγκάλιασαν τα προστατευμένα παιδιά τους και κοιμήθηκαν χωρίς ενοχές;

Πώς έχει πάει στο διάβολο η κοινωνία; Κανείς δεν αναρωτιέται όταν βλέπει ένα 14χρονο παιδί να κυκλοφορεί μόνο του, να το παίρνουν στα αυτοκίνητα άγνωστοι ενήλικες, να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται και κανείς να μην κάτι παραπάνω;

Που είναι οι δημοτικές αρχές να παρέμβουν, που είναι τα αρμόδια υπουργεία να διαπιστώσουν ότι κάτι δεν πάει καλά;

Φτάνει πια. Δεν είναι δυνατόν να πέφτουμε από τα σύννεφα συνεχώς, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με μικρά παιδιά που γίνονται έρμαια των διεστραμμένων εγκληματιών οι οποίοι ασελγούν πάνω τους.

Κάποιοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να κάνουν τη δουλειά τους. Αν δεν μπορούν να πάνε σπίτια τους.

Αλλά να μην έχουν καμιά εμπλοκή με τόσο ευαίσθητες δομές και τόσο σημαντικές δουλειές.

Ή μάλλον όχι δουλειές, δεν είναι δουλειά να προστατεύεις μικρά, ορφανά, κακοποιημένα παιδιά. Είναι λειτούργημα.

Οποιος δεν μπορεί να το κάνει ας πάει σε κανένα γραφείο να χτυπά σφραγίδες και μετά να κοιμάται ήσυχος.

Δυστυχώς, όσο κι αν οργιζόμαστε κάθε φορά που βγαίνει στο φως μια τέτοια φρίκη, τίποτε δεν αλλάζει.

Ούτε στις δομές του κράτους, ούτε στη νοοτροπία.

Βλέπουμε το τέρας στα μάτια τόσες πολλές φορές που συνηθίσαμε και γίναμε και οι ίδιοι τέρατα.

Και δυστυχώς… όσο δεν γλιτώσει το παιδί, δεν υπάρχει και ελπίδα.

Headlines