Ευγενική υπενθύμιση: Η επαγγελματική διαιτησία είναι νόμος του κράτους!

Νόμοι υπάρχουν, αλλά δεν εφαρμόζονται. Πρέπει να είναι η χιλιοστή φορά που το γράφω, αλλά πλέον οι αντοχές μου έχουν αρχίσει να εξαντλούνται. Αντιλαμβάνομαι, μεγαλώνοντας, ότι αυτό είναι το κακό το ριζικό μας, αφού βρεθήκαμε στη λάθος (χ)ώρα. Πολλά δεινά θα είχαν αποτραπεί, αν οι ψηφισμένοι νόμοι εφαρμόζονταν. Όχι έτσι όπως τους διαβάζει εις έκαστος, αλλά ακριβώς με το γράμμα και το πνεύμα που τους δημιούργησε ο νομοθέτης.

Στην περίπτωση των σπορ, ο (καλός ή κακός, όπως τον αξιολογεί κανείς) Υπουργός (πάντως) Αθλητισμού έφερε στη βουλή διάταξη (και υπερψηφίστηκε) για επαγγελματική διαιτησία στο ποδόσφαιρο. Με τη γνωστή πρόφαση/καραμέλα περί αυτοδιοίκητου, η ΕΠΟ ανθίσταται σθεναρά και αφήνει τη μπάλα στο γήπεδό της με μπροστινούς (και ουχί μπροστάρηδες) Μπένετ και Μάνταλο. Τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά για το παρόν και το μέλλον των playoffs, όπως και για το μέλλον του ίδιου του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Για λόγους που αντιλαμβάνεται και ο μωρότερος των εμπλεκομένων με το ποδόσφαιρο, οι διάφοροι Νταμπάνοβιτς (εκούσια ή ακούσια) παίζουν το παιχνίδι της παρέας και η ζωή συνεχίζεται.

Εάν το πλάνο Μαρινάκη για επαγγελματική διαιτησία στους κόλπους της Λίγκας είχε εφαρμοστεί (δηλαδή αν είχε εφαρμοστεί ο νόμος του κράτους), σήμερα δεν θα διαβάζαμε επιστολές επί επιστολών, δεν θα ασχολούμασταν με τις γελοιότητες του «απειλούμενου» (και άρα υπό ομηρία) Μπαλτάκου, ούτε θα προσπαθούσαμε να παρακολουθήσουμε ένα θέατρο παραλόγου που υποτιμά τη νοημοσύνη μας και διαλύει την εναπομείνασα αισθητική μας. Η συνάντηση της Δευτέρας δεν θα προσφέρει απολύτως τίποτα, αν δεν τελειώσει ο Μπένετ κι αν δεν δώσει χείρα βοηθείας στην εξεύρεση ικανών ξένων διαιτητών η Λίγκα. Η ΚΕΔ είναι εκ φύσεως και εκ πεποιθήσεως ανεπαρκής να πράξει το αυτονόητο. Άρα; Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

Και στο μπάσκετ

Και στο μπάσκετ, όμως, η Ομοσπονδία πρέπει να απεμπλακεί από την διαιτησία στο επαγγελματικό (ο Θεός να το κάνει με τα χάλια που έχει εδώ και πολλά χρόνια) πρωτάθλημα. Αν ποτέ υπάρξει σοβαρός ΕΣΑΚΕ, οι ομάδες πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Και τότε ουδείς θα δικαιούται να βρίσκει δικαιολογίες για την κατάσταση της ομάδας του σε ένα, δυο, τρία φαλτσοσφυρίγματα. Σε διαφορετική περίπτωση, θα συνεχίσουμε να μιλάμε για ένα (όντως) φάουλ στον Παπαγιάννη, αντί να ασχολούμαστε με το διαστημικό μπάσκετ που παίζει ο Ολυμπιακός.

Δεν υπάρχει λόγος οι Ομοσπονδίες να ασχολούνται με τη διαιτησία στις επαγγελματικές Λίγκες. Δεν δικαιούνται ,αδελφέ, να παίζουν με τα εκατομμύρια επενδυτών ανάλογα με τις διαθέσεις του ενός που κάθε φορά θα επικρατεί στο μοίρασμα των Ενώσεων. Ας αναγκαστούν να τα βρουν μεταξύ τους οι ιδιοκτήτες (ποδοσφαίρου και μπάσκετ), ας συγκροτήσουν μια ανθρώπινη επιτροπή διαιτησίας με κανονικούς ανθρώπους αποφασισμένους να δουλέψουν και όχι να γυρίζουν από ταβέρνα σε ταβέρνα, και ας αναλάβει μετά ο καθένας τις ευθύνες του. Οι «ομοσπονδιάρχες» ας ασχοληθούν με τις μικρότερες κατηγορίες, τις εθνικές ομάδες και κυρίως με την ανάπτυξη. Θα μου πείτε ότι το παιχνίδι εξουσίας δεν παίζεται εκεί. Πράγματι! Αλλά δεν βλέπω λόγο να ασκούν οποιασδήποτε μορφής εξουσία στα εκατομμύρια ισχυρών επενδυτών οι διάφοροι «φυτεμένοι» στις αθλητικές ομοσπονδίες.

Και σε τελική ανάλυση, ο Μαρινάκης, ο Αλαφούζος, ο Σαββίδης, ο Μελισσανίδης ή οι Αγγελόπουλοι και ο Γιαννακόπουλος δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα να επιδίδονται σε πόλεμο χαρακωμάτων για μια επιτροπή διαιτησίας για την οποία οι ίδιοι θα συνομολογήσουν ότι είναι η καταλληλότερη. Τότε ίσως ασχοληθούμε με τα ίδια τα σπορ. Έτσι, ίσως υπάρξει τύχη να πάρουμε πίσω τα Σάββατα και τις Κυριακές μας, τις Τρίτες, τις Τετάρτες και τις Πέμπτες μας. Όχι φτιάχνοντας χαλιφάτα, όχι με μαύρες γραβάτες, όχι με ισαποστακισμό εμπλεκομένων. Γιατί πρέπει και οι ιδιοκτήτες (όλοι οι ιδιοκτήτες) να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Όχι να «σκούζουν» μόνο όταν οι ίδιοι σφαγιάζονται στο γόνατο…