Ο προπονητής, οι βιασμοί και οι θεματοφύλακες της οικογένειας

Είναι λογικό να συγκλονίζει το πανελλήνιο η νέα υπόθεση κακοποίησης ανήλικων ψυχών από έναν «προπονητή» ο θεός να τον κάνει.

Διότι ο προπονητής (όπως και ο δάσκαλος στο σχολείο στα πρώτα αθώα χρόνια κάθε παιδιού) έχει το ρόλο του παιδαγωγού, τον ρόλο του οδηγού για τη ζωή κάθε νέου ανθρώπου.

Ουσιαστικά είναι ο δεύτερος «πατέρας» και «μάνα» για κάθε παιδί που θα πρέπει να του μεταλαμπαδεύει τις αρχές που (θεωρητικά) του δίνει και η οικογένειά του.

Ηθικές αρχές, που θα ακολουθούν και θα καθοδηγούν τον νέο άνθρωπο σε όλη του τη ζωή και θα τον καθορίζουν ουσιαστικά σε μεγάλο βαθμό.

Όταν λοιπόν υπάρχουν τέτοια τέρατα -χωρίς εισαγωγικά- που πατώντας πάνω σε αυτό το ρόλο του παιδαγωγού (προπονητή ή δασκάλου) εκμεταλλεύονται και κακοποιούν τόσες ανήλικες ψυχές αντί να ζητήσουν άμεσα ιατρική βοήθεια για  την ασθένεια τους (την οποία δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται) το πρόβλημα είναι εξαιρετικά σοβαρό.

«Αγανάκτηση και θυμός. Αυτά ήταν τα πρώτα μας συναισθήματα, ως Πανελλήνια Ένωση Προπονητών Ταεκβοντό, στο άκουσμα της είδησης ότι ένας προπονητής, είχε κακοποιήσει σεξουαλικά ανήλικες αθλήτριες του σωματείου του. Και μπορεί ο συγκεκριμένος να μην υπήρξε ποτέ μέλος της Ένωσής μας, ωστόσο η ορολογία «προπονητής» που χρησιμοποιούν τα κανάλια για να αναδείξουν ένα τόσο σημαντικό θέμα, είναι αυτό που μας πονάει και μας κάνει να θέλουμε να πάρουμε θέση σχετικά με το μείζον αυτό ζήτημα.

Η ασέλγεια σε βάρος παιδιών είναι από τα πιο ειδεχθή αδικήματα. Είναι έγκλημα απέναντι σε ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα. Ένα έγκλημα που σμπαραλιάζει τη ψυχολογία του παιδιού για πάντα. Παιδιά που αισθάνονται ντροπή και ενοχή μέσα τους για χρόνια, χωρίς να την αποκαλύψουν» μας θυμίζει πολύ σωστά στην ανακοίνωσή της η Πανελλήνια Ένωση Προπονητών Ταεκβοντό, και προσθέτει:

«Καλούμε αυτά τα παιδιά να μιλήσουν. Να μη φοβούνται. Γιατί μόνο αυτά μπορούν να ξεσκεπάσουν ανήθικες συμπεριφορές κάποιων παραβατικών στοιχείων που υπάρχουν συνολικά στην κοινωνία μας και όχι μόνο στον αθλητισμό.

Όπως καλούμε και τους γονείς να είναι σε διαρκή εγρήγορση. Να απευθύνονται στα αρμόδια όργανα μόλις αντιληφθούν το παραμικρό. Να μαθαίνουν το προφίλ των προπονητή-δασκάλου που εμπιστεύονται τα παιδιά τους. Το προφίλ του συλλόγου. Στοιχεία σημαντικά για την ανάπτυξη μιας ιδιαίτερης σχέσης και εμπιστοσύνης ανάμεσα σε αθλητές-γονείς-προπονητές.

Μοναδικός δεσμός

Η σχέση προπονητή-δασκάλου με τον μαθητή και τη μαθήτρια είναι μοναδική. Όπως και ο δεσμός που δημιουργείται στη μεταξύ τους συνεργασία. Κι αυτό δεν πρέπει να αλλάξει. Όπως και δεν πρέπει να υπάρξει θέμα στη συνεργασία γονέα-δασκάλου. Εμείς είμαστε εδώ για να μας εμπιστευτείτε τα παιδιά σας. Εμείς λειτουργούμε με γνώμονα το καλό των παιδιών σας. Κι αυτό το έχουμε κερδίσει με δουλειά ετών. Και θέλουμε να παραμείνει ζωντανή η μεταξύ μας σχέση.

Μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους η ενέργεια της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ταεκβοντό να ζητήσει από τον Υφυπουργό Αθλητισμού την αφαίρεση της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος από τον συγκεκριμένο προπονητή. Έπραξε το αυτονόητο. Όπως αυτονόητη θα ήταν και η καταδίκη του συγκεκριμένου, εφόσον αποδειχθεί ότι είχε την παραβατική συμπεριφορά για την οποία κατηγορείται. Καμία ανοχή, από κανένα όργανο για πρωταγωνιστές τέτοιων ανήθικων πράξεων».

Κρατάμε δύο προτάσεις από την ανακοίνωση, αυτό που αναφέραμε και στον πρόλογο για το πόσο σημαντική είναι η σχέση του προπονητή-δασκάλου με το παιδί-μαθητή αλλά κυρίως την παράγραφο που αναφέρεται στους γονείς και το πως θα πρέπει να είναι σε διαρκή εγρήγορση.

Σε μια εποχή φάστ φούντ που όλα «τρέχουν» και ο άνθρωπος πολλές φορές κυνηγάει… την ουρά του χωρίς φυσικά να μπορεί να την πιάσει, οι γονείς (πρέπει να) είναι εκ των πραγμάτων οι θεματοφύλακες των παιδιών τους και των οικογενειών τους.

Είναι οι πλέον αρμόδιοι (εφόσον βέβαια τηρούν κάποιους βασικούς κανόνες) για να «διαβάσουν» την ψυχή και κυρίως τα μάτια των παιδιών τους.

Τα μάτια ενός παιδιού είναι βιβλίο ανοιχτό αρκεί ο γονιός να έχει ενεργοποιημένες τις αισθήσεις τους και τις…κεραίες του να πιάνει τα μηνύματα που πέφτουν πολλές φορές σαν βροχή.

Η καθημερινότητα και τα προβλήματα που πολλές φορές επιφέρει στις περισσότερες οικογένειες δυστυχώς αποπροσανατολίζει τους γονείς από τον πραγματικό τους ρόλο και ασχολούνται με δευτερεύοντα πράγματα και δεν αναφερόμαστε μόνο στη μάχη της επιβίωσης.

Έστω και λίγος χρόνος καθημερινά, η προσοχή σε ξεκάθαρα σημάδια (είπαμε τα μάτια «μιλάνε» περισσότερο από το στόμα σε αυτές τις τρυφερές ηλικίες) όπως μια μελαγχολία, μια αγωνία, ένα φόβο πριν το παιδί πάει σχολείο ή προπόνηση μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά.

Οι γονείς είναι οι βασικοί πυλώνες που μπορούν να εγγυηθούν (ακόμα και μέσω της ίδιας τους της συμπεριφοράς) μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους και δεν αναφερόμαστε τόσο σε βιοτικό επίπεδο αλλά όσο στο να βγάλουν καλύτερους ανθρώπους στην κοινωνία.