Τρεις απανωτές συνεντεύξεις πολιτικών αρχηγών, με τη σειρά οι κ. Τσίπρας, Μητσοτάκης και Ανδρουλάκης, ήταν αρκετές για να αλλάξει η ατζέντα της επικαιρότητας.

Ξεχάστηκαν οι 57 νεκροί των Τεμπών, ξεχάστηκε το έγκλημα των τρένων, ξεχάστηκαν και οι ευθύνες που έχει συνολικά το πολιτικό σύστημα που επέτρεψε στον ελληνικό σιδηρόδρομο να λειτουργεί με όρους… καρβουνιάρη θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή των επιβατών.

Ξεχάσαμε κι ότι έχουμε προ των πυλών μια παγκόσμια κρίση που ξεκινά από τις τράπεζες και δεν αποκλείεται να διαχυθεί παντού.

Εχουμε ξεχάσει (;) και την τσέπη μας, τα προβλήματα της κοινωνίας, την απαξίωση των θεσμών, τα πλήγματα που δέχεται η δημοκρατία μας, τον φόβο της ακροδεξιάς που σηκώνει και πάλι κεφάλι.

Σοβαρά τώρα; Οι πολίτες ενδιαφέρονται για τα πολιτικά νταραβέρια των κομμάτων;

Ενδιαφέρεται για τα αλισβερίσια στους διαδρόμους της Βουλής και των γραφείων και μπαρ πέριξ του Κολωνακίου (και των Εξαρχείων λόγω ΠΑΣΟΚ;)

Νοιάζεται ο πολίτης για το μοίρασμα της εξουσίας, όπως αυτό προκύπτει σε κάθε κυβέρνησης συνεργασίας; «Πάρε εσύ αυτό, να πάρω εγώ εκείνο» ή την ποσόστωση στις θέσεις του κρατικού μηχανισμού;

Σε καμιά περίπτωση. Ο κόσμος βλέπει και κρίνει. Είδε τους πολιτικούς αρχηγούς κι έβγαλε τα συμπεράσματά του. Όμως τα πραγματικά προβλήματα είναι διαφορετικά.

Τα ουσιαστικά διακυβεύματα των εκλογών είναι αλλιώτικα, σε σχέση με αυτά που σχεδιάζουν τα κόμματα.

Κι όσο βλέπουν οι πολίτες να σκοτώνονται στα τηλεπαράθυρα οι πολιτικοί για το ποιους είναι καλύτερος νταραβεριτζής, ποιος θα πάει με ποιον και ποιος είναι καλύτερος γαμπρός για την πολύφερνη νύφη, τόσο εξοργίζονται.

Ολη αυτή η πολιτική αντιπαράθεση γύρω από τις μετεκλογικές συνεργασίες, το αν θα είναι ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης ή κάποιος άλλος πρωθυπουργός, είναι παντελώς ανούσια και στην τελική απαξιώνει το ίδιο το πολιτικό σύστημα.

Τι σημαίνουν όλα αυτά στα 17χρονα παιδιά που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά με το βλέμμα στο άδηλο μέλλον τους;

Τι να πει στη γενιά Ζ, τους 20άρηδες «αιχμαλώτους» του διαδικτύου που τρέχουν να προλάβουν να σπουδάσουν, να κάνουν μεταπτυχιακά, να βρουν δουλειά, να επιβιώσουν σε ένα κόσμο που είναι εχθρικός απέναντί τους;

Όχι, ο κόσμος θέλει διαφορετικά πράγματα από τους πολιτικούς, κι όχι να σκοτώνονται περί όνου σκιάς.

Θέλει Δικαιοσύνη, ζητά να μην γίνονται τέτοια εγκλήματα όπως στα Τέμπη, απαιτεί να γκρεμιστεί το κράτος και να φτιαχτεί από την αρχή.

Αναλαμβάνοντας και κάθε πολίτης την ευθύνη που του αναλογεί.

Αλλά θέλει και προγράμματα, λύσεις στα προβλήματα, διεξόδους στα αδιέξοδα που έχουν σωρευτεί την τελευταία δεκαετία.

Και δυστυχώς προγράμματα δεν ακούμε από τα κόμματα μέσα στην υπερβολική οχλαγωγία. Τα κόμματα, οι πολιτικοί αρχηγοί πυροβολούν τα πόδια τους εμφανιζόμενοι ως νταραβεριτζήδες για την εξουσία.

Κι όταν πυροβολείς τα πόδια σου, απλά σκάβεις το λάκκο και του πολιτικού συστήματος, κι εν τέλει της χώρας που συνεχίζει να βρίσκεται σε τέλμα. Πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, αξιακό.

Κι αυτό να είστε σίγουροι δεν είναι το μέλλον που θέλουμε για τα παιδιά μας.

Headlines