Στο φως η αλήθεια για τα εγκλήματα πολέμου

Η νεοαποικιακή δυτική προπαγάνδα αποπειράθηκε αφενός να στιγματίσει ως δικτάτορα τον Καντάφι, που ανέτρεψε την μοναρχία του Ιντρίς και αφετέρου να εγκαταστήσει, μετά τη δολοφονία του στη διακυβέρνηση της Λιβύης, αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες. Το μόνο που χωρίς αμφιβολία κατόρθωσε ήταν να οδηγήσει την κανταφική λιβυκή τζαμαχιρία (δημοκρατία) από ένα κράτος υποδειγματικής ανάπτυξης και κοινωνικής πρόνοιας σε δύο εμφυλίους πολέμους με 30.000 νεκρούς μέσα σε περίπου 10 χρόνια (2011-2020).

Η με ένταλμα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ) ποινική δίωξη του Καντάφι και η εγκατάλειψή του στο έλεος του εμφύλιου αλληλοσπαραγμού, οδήγησε στη δολοφονία του από μίσθαρνα κακοποιά στοιχεία μιας κατ’ επίφασιν θρησκευτικής ομάδας φανατισμένων ισλαμιστών. Η πράξη αυτή είχε έντονο εκδικητικό χαρακτήρα και για τη φιλοφεμινιστική συμπεριφορά του Καντάφι, που τον ανέδειξε σε πρότυπο προστάτη του γυναικείου απελευθερωτικού κινήματος, στο σύνολο σχεδόν του αραβικού κόσμου, όπου το γυναικείο φύλλο συγκροτεί μια καταπιεσμένη και με μειωμένα συνταγματικά δικαιώματα κοινωνία.

Θα μπορούσε κανείς ν’ απαριθμήσει εκατοντάδες κρούσματα στυγνής και χυδαίας καταπάτησης των δικαιωμάτων της γυναίκας σ’ αυτή την ταλαίπωρη ισλαμική κοινωνία, με την καλπάζουσα ανθρωπιστική οπισθοδρόμηση, ή να συμμαχήσει για την αυτοσυντήρησή του με αυτό το βάρβαρο κοινωνικό καθεστώς.

Όμως, «δυοίν κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον βέλτιστον». Ανάμεσα λοιπόν σε δύο κακά το μη χειρότερο είναι το καλύτερο, μαθαίναμε από την αξέχαστη γραμματική του Αχιλλέως Τζαρτζάνου στο μάθημά του για τον «δυϊκό αριθμό». Το μη χειρότερο λοιπόν είναι η υπενθύμιση του τι έχασε το κομμάτι του αραβικού κόσμου που συνέζησε σε καθεστώς πολλαπλής ευημερίας, με τις επεμβάσεις του Νικολά Σαρκοζί και της Χίλαρι Κλίντον, αντιστοίχως προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας και υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ.

Όταν ευεργετούν την κοινωνία εκείνοι που διαπομπεύονται ως «εγκληματίες πολέμου»

Ήταν καλοκαίρι του 1988, όταν προσκεκλημένος της λυβικής Δημοκρατίας, μέσω της πρεσβείας της στην Αθήνα παρακολούθησα για λογαριασμό της «Ελευθεροτυπίας», τις εργασίες της Παναφρικανικής Διάσκεψης Κορυφής, στην Τρίπολη της Λιβύης.

Σε κεντρικό κυβερνητικό μέγαρο που φιλοξένησε την εκδήλωση αυτή κυριαρχούσαν πελώρια πανό με το σύνθημα στη γαλλική γλώσσα “L’ Afrique aux Afriquens” (Η Αφρική ανήκει στους Αφρικανούς»).

Με τη μεικτή ελληνογαλλική δημοσιογραφική συντροφιά προμηθευτήκαμε και το κρατάμε ακόμη ως κειμήλιο το «Πράσινο δίτομο βιβλίο» με τις πολιτικές υποθήκες του Μοαμάρ Καντάφι που ήταν και η πεμπτουσία του πολιτικού «πιστεύω» του άραβα ηγέτη.

Από τη μελέτη του βιβλίου αυτού, αλλά και τις συζητήσεις με λύβιους συναδέλφους συγκεντρώσαμε πληροφορίες για το που βασίζεται η κοινωνική ευημερία εκείνης της περιόδου. Σταχυολογώ μερικά από τα ενδιαφέροντα αυτά στοιχεία, όπως:

1) Το 1945 η Λιβύη του μονάρχη Ίντρις είχε χαρακτηρισθεί ως η φτωχότερη χώρα του κόσμου.

2) Με τις γεωτρήσεις για τους υδρογονάνθρακες, στην εποχή του Καντάφι, εκτοξεύτηκαν στα ύψη τα λαϊκά εισοδήματα. Έτσι το κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα το 1970 ήταν 1.830 $ και το 1975 ξεπέρασε τα 4.000 $. Στις παραμονές της δολοφονίας του Καντάφι το κατά κεφαλήν εισόδημα ήταν 8.678 $.

3) Το 1977 ο αναπτυξιακός προϋπολογισμός της Λιβύης ήταν τετραπλάσιος από τον μέσο προϋπολογισμό στον αραβικό κόσμο.

4) Το 1969 που κατελύθη η λιβυκή μοναρχία, η ανωτάτη εκπαίδευση είχε μόνον 3.000 φοιτητές ενώ το 1977 οι φοιτητές ξεπέρασαν τις 20.000 και  μάλιστα οι περισσότεροι ζούσαν σε πανεπιστημιουπόλεις.

Ο πετρελαϊκός πλούτος της Λιβύης καλά κρατεί, παρά τις συνεχιζόμενες θερμοπολεμικές ρήξεις μεταξύ των αντιπάλων δυνάμεων.

5) Δεν υπήρχαν λογαριασμοί ρεύματος. Ο ηλεκτρισμός παρεχόταν δωρεάν για όλους τους πολίτες.

6) Τα τραπεζικά δάνεια ήταν άτοκα, με μηδενικό επιτόκιο.

7) Τα νεόνυμφα ζευγάρια έπαιρναν από το κράτος περίπου 50.000 δολάρια (60.000 δηνάρια) από το κρατικό ταμείο για την αγορά ιδιόκτητου διαμερίσματος και για την κάλυψη των πρώτων αναγκών.

8) Η Παιδεία και η Υγεία εντελώς δωρεάν.

9) Κατά την περίοδο της μοναρχίας ο αναλφαβητισμός έφτανε στο 75%. Με τη μετάβαση στη λιβυκή τζαμαχιρία το ποσοστό των εγγράμματων (ανάγνωση και γραφή) ξεπέρασε το 83%.

10) Εκείνοι που αποφάσιζαν να γίνουν αγρότες έπαιρναν δωρεάν αγροτική γη, αγροτική κατοικία και δωρεάν εξοπλισμό για το αγρόκτημά τους.

11) Όσοι έπρεπε, για ειδικές περιπτώσεις ιατρικής περίθαλψης να πάνε στο εξωτερικό, έπαιρναν από το κράτος ποσό ανάλογο με τις ανάγκες της νοσηλείας, συν 2.300 $ το μήνα για έξοδα διαμονής.

12) Το κρατικό ταμείο επιδοτούσε το 50% για την απόκτηση αυτοκινήτου Ι.Χ.

13) Το 1988 η τιμή του λίτρου της βενζίνης ήταν 0,14 $.

Δεν υπάρχει σημείο του ανατολικού ευρωμεσογειακού χώρου χωρίς την ένοπλη τουρκική παρουσία. Στη φωτογραφία τούρκοι στρατιώτες στη Λιβύη με την τουρκική σημαία.

14) Στην εποχή του Καντάφι η χώρα είχε μηδενικό χρέος και τα συναλλαγματικά αποθέματα της Λιβύης έφταναν τα 150 δις $. Τα κεφάλαια αυτά έχουν σήμερα παγώσει παγκοσμίως.

15) Ένα μέρος από το τίμημα των πωλήσεων του πετρελαίου της χώρας πιστωνόταν απευθείας στους τραπεζικούς λογαριασμούς όλων των πολιτών.

16) Κάθε μητέρα έπαιρνε 10.000 $ για κάθε νεογέννητο παιδί.

Θέλετε κι άλλα; Συμβουλευτείτε την ευεργέτρια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα…

Και τώρα το ερώτημα:

Στοιχειοθετείται ή όχι η αντικειμενική υπόσταση των εγκλημάτων πολέμου για τους επικεφαλής των αντιμαχόμενων πολιτικών φατριών που οδήγησαν στο θάνατο πάνω από 30.000 λύβιους πολίτες με δύο εμφυλίους πολέμους μέσα σε μια 10ετία; Είναι ή όχι υπόλογος και ο πανταχού παρών στις αναμπουμπούλες της ανατολικής Μεσογείου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος τροφοδοτούσε τις εμφύλιες σφαγές στη Λιβύη με δικά του τάγματα μισθοφόρων; Παραπέμπεται ή όχι και ο Ερντογάν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο γι’ αυτή την … ευεργετική του πολυπραγμοσύνη;