Το μυστικό της ευτυχίας; Αγκαλιάστε το βαρετό, διεκδικήστε το τετριμμένο, χαρείτε την επανάληψη

Πάνω σε ένα κουτί που περιείχε κάποια φανταχτερά συμπληρώματα κολλαγόνου, έγραφε: «Η ζωή είναι πολύ σύντομη για χάπια που δύσκολα καταπίνονται και για βαρετές σκόνες». Αυτή δεν είναι η αλήθεια, αναρωτιέται ο Τσιλς, συνεργάτης της βρετανικής εφημερίδας και συνεχίζει: Πόσες φορές έχω σκεφτεί να καταπιώ ένα δισκίο παρακεταμόλης ή έχω ανακατέψει κουραστικά κάποιες πολυβιταμίνες σε νερό και έχω θρηνήσει απελπισμένα γιατί η ζωή είναι απλά πολύ μικρή για τέτοιες δουλειές; Ποτέ, προφανώς.

Ακολουθώντας παρόμοιο τρόπο σκέψης, έχετε φορτιστή ηλεκτρικού οχήματος στο σπίτι; Μήπως, ξέρετε, το έχετε βαρεθεί λίγο; Εννοώ, γιατί να μην το βαρεθείτε; Μην ανησυχείτε. Υπάρχει λύση.

Μια εταιρεία που ειδικεύεται σε πιο «συναρπαστικούς φορτιστές, με συνδυασμούς χρωμάτων και φινιρίσματος για να διαλέξετε», σας προσκαλεί να «πείτε αντίο στους βαρετούς φορτιστές».

Φανταστείτε τη σκηνή: Όλη η οικογένεια, με το σκύλο, συγκεντρωμένη στο αυτοκίνητο για να αποχαιρετήσει τον παλιό φορτιστή. Φόρτιζε πολύ ωραία, αλλά ήταν πολύ βαρετός. Ο άνθρωπος από την «Φανταχτεροί Φορτιστές Α.Ε» μόλις τοποθέτησε έναν συναρπαστικό νέο και παίρνει τον βαρετό παλιό. Τον αποχαιρετάτε για το τελικό του ταξίδι, πιθανότατα προς τη χωματερή. Φουλ του συναισθήματος.

Που είναι το κακό;

«Το μεγαλύτερο μέρος μου απελπίζεται από την απόλυτη ανοησία» απελπίζεται ο Τσιλς. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να θαυμάζεις απρόθυμα την εφευρετικότητα ή το ξεδιάντροπο θράσος να παίρνεις ένα προϊόν που αποτελεί εμπόρευμα και να προσπαθείς να το πουλήσεις ως αντικείμενο επιθυμίας. Η Hunter Boots (αρχικά η North British Rubber Company) υπήρχε για πάνω από έναν αιώνα πριν οι κλασικές και ελαφρώς άχαρες γαλότσες της γίνουν ξαφνικά hot αξεσουάρ μόδας. Η Joseph Joseph πέτυχε κάτι παρόμοιο με τα μαγειρικά σκεύη.

«Σεβασμός, υποθέτω. Δεν έγινε τίποτα κακό» συμπληρώνει ο Τσιλς.

Από την άλλη, η απέχθεια για το βαρετό και το καθιερωμένο είναι η ρίζα πολλών κακών πραγμάτων.

Από την εποχή της Νότιας Θάλασσας στις αρχές του 18ου αιώνα, η έπαρση των μεγάλων επενδυτικών αποδόσεων μλας έχει οδηγήσει στην άγρια επιθυμία και σε πολλές οικονομικές κρίσεις.

Μακάρι να μέναμε σε βαρετές επενδύσεις σε βαρετές εταιρείες που υπόσχονται βαρετά μέτριες αλλά σταθερές αποδόσεις. Αλλά όχι – απλά είναι πολύ βαρετό.

Μιλούσα με έναν πρώην τραπεζίτη για την οικονομική κρίση του 2008. «Έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά» είπε. «Εμείς ήμασταν που οδηγούσαμε το αυτοκίνητο όταν αυτό συνετρίβη, αλλά υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στο πίσω κάθισμα που μας παρότρυναν να πηγαίνουμε όλο και πιο γρήγορα».

Ας γίνουμε σαν τον Μικ Τζάγκερ

Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο πιστεύω ότι το μυστικό της ευτυχίας είναι η ικανότητα να αγκαλιάζεις το βαρετό, να διεκδικείς το τετριμμένο και να χαίρεσαι την επανάληψη.

Στις υποθέσεις της καρδιάς και του πορτοφολιού, στις σχέσεις και την οικογενειακή ζωή, αλλά και στον εργασιακό χώρο, θα απολαμβάναμε μεγαλύτερα διαστήματα διαρκούς επιτυχίας αν σταματούσαμε να βαριόμαστε το βαρετό, αν σταματούσαμε να αναζητούμε αυτό που λέμε στον εαυτό μας ότι είναι το επόμενο συναρπαστικό πράγμα. Εξάλλου, όλα γίνονται βαρετά στο τέλος –αν τα αφήσουμε.

Κάποτε πήγα σε μια λειτουργία το βράδυ της Δευτέρας σε μια τεράστια εκκλησία στην Bury New Road στο Μάντσεστερ. Ήμασταν μόνο έξι άτομα, συν τον ιερέα που έκανε ένα σύντομο αλλά λαμπρό κήρυγμα. Στη συνέχεια, απαντώντας σεμνά στις φιλοφρονήσεις μου, μου είπε ότι είχε χειροτονηθεί σχεδόν ακριβώς 40 χρόνια πριν.

«Αντιμετωπίζω κάθε λειτουργία σαν να είναι η πρώτη ή η τελευταία μου», είπε. Ναι, σκέφτηκα, αυτό είναι το μυστικό. Στο λεωφορείο για το σπίτι, για κάποιο λόγο μου ήρθε στο μυαλό ο Μικ Τζάγκερ. Δεν είμαι φανατικός οπαδός των Stones, αλλά σκέφτηκα πόσες χιλιάδες φορές είχε ερμηνεύσει το Satisfaction ή το Sympathy for the Devil. Και κάθε φορά, το κάνει σαν να είναι η πρώτη ή η τελευταία φορά.

Σκέφτηκα όλα τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα που έχω γκρινιάξει, έχοντας τολμήσει να τα έχω βαρεθεί λίγο όλα αυτά. Και πόσες φορές έχω παραπονεθεί για την αγγαρεία του να αλλάζω πάνες, να χτενίζω τις κόνιδες, να βλέπω ξανά και ξανά τα Tweenies, να οδηγώ τα παιδιά και ούτω καθεξής.

Εύχομαι τόσο πολύ να ήμουν πιο Μικ ή πιο ιερέας και να αντιμετώπιζα τα πάντα σαν να ήταν η πρώτη ή η τελευταία φορά που τα έκανα.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην theguardian.com