Πώς θέλει η κυβέρνηση να αντιστρέψει το επιχείρημα των μετεκλογικών συνεργασιών

Με συνέχεια στις κατά μέτωπο επιθέσεις προς τον Αλέξη Τσίπρα, το Μαξίμου βάζει στο στόχαστρο εκ νέου και τον Νίκο Ανδρουλάκη, καθώς τα πρωθυπουργικά «καρφιά» δίνουν τη σκυτάλη σε ευθείες επιθέσεις των κυβερνητικών προς τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Οι τοποθετήσεις του πρωθυπουργού και κυβερνητικών στελεχών σκιαγραφούν μια (νέα) προσπάθεια να αντιστραφεί το επιχείρημα των μετεκλογικών συνεργασιών.

Το βλέμμα της κυβέρνησης είναι στραμμένο στην (αναγκαία) συσπείρωση της γαλάζιας βάσης καθώς και στη συγκράτηση των κεντρογενών ψηφοφόρων, οι οποίοι γενικότερα θέλουν πολιτική σταθερότητα. Στο πλαίσιο αυτό το Μαξίμου θεωρεί ότι ασκεί πιέσεις σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ζητώντας δημόσια δύο «απαντήσεις»: Να ανοίξουν τα χαρτιά τους όσοι πιστεύουν στην «προοδευτική διακυβέρνηση» και να μιλήσουν με ονόματα και κόμματα όσοι υπερασπίζονται την απλή αναλογική.

Οι κυβερνητικοί κινούνται με το σκεπτικό ότι οι θέσεις Ανδρουλάκη είναι «θολές» στα μάτια των πολιτών και ότι τα επιχειρήματα περί συνεργασιών δεν είναι ξεκάθαρα, σε αντιπαραβολή, όπως πιστεύουν, με τις δικές τους «καθαρές» θέσεις. «Αυτά που λέμε εμείς δεν μπορούν να κατηγορηθούν ότι αποτελούν παράγοντες αστάθειας», όπως σχολιάζει κυβερνητικός παράγοντας.

Πρώτα ο Κυριάκος Μητσοτάκης μέσω της συνέντευξής του στον Alpha κάλεσε όσους υπερασπίζονται την κάλπη της απλής αναλογικής, δηλαδή κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, να πουν ανοιχτά ποιες θα είναι οι επιλογές τους πριν – «όχι μετά» – από τις εκλογές. Και στη συνέχεια, κοιτάζοντας κυρίως προς το ΠΑΣΟΚ, διατύπωσε τη δική του ερμηνεία της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης: η πρώτη κάλπη θα βγάλει τον επόμενο πρωθυπουργό και η δεύτερη θα υποδείξει πως πρέπει να κυβερνηθεί η χώρα – είτε σε σκηνικό αυτοδυναμίας είτε με αναζήτηση συνεργασιών.

«Μήπως έχει προαποφασίσει…»

Με αφορμή τη συνέντευξη του Ανδρουλάκη στην ERT, στην κυβέρνηση δείχνουν να επιστρέφουν σε… ταυτίσεις των αρχηγών της Κουμουνδούρου και της Χαριλάου Τρικούπη. Δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Στο παρελθόν και με διάφορες αφορμές το Μαξίμου έχει βάλει το ΠΑΣΟΚ στο κάδρο της κριτικής με φράσεις όπως «ο άνθρωπος (σ.σ ο Ανδρουλάκης) θέλει να συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ, να το γνωρίζουν αυτό οι πολίτες οι οποίοι ενδεχομένως θα εμπιστευτούν το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές» ή «πολλοί φίλοι του ΠΑΣΟΚ αναρωτιούνται εάν ψηφίσουν Ανδρουλάκη θα τους προκύψει Τσίπρας».

Σήμερα ο κυβερνητικός πορτ παρόλ χρέωσε ξανά στον Ανδρουλάκη «ασάφεια» και «επιδερμικές προσεγγίσεις», σχολιάζοντας τις πρόσφατες τοποθετήσεις του. «Δεν μπορεί για το θέμα του πρωθυπουργού να παραπέμπει στον «άγνωστο Χ»» είπε «εκτός αν το κόμμα του αναζητά απλά την ψήφο διαμαρτυρίας ή αν θέλει να θολώνει τα νερά και να μην πει την προειλημμένη απόφαση που έχει στο μυαλό του η διασταύρωση στην αρχή και η συμπόρευση στη συνέχεια με τον κ. Τσίπρα στο πλαίσιο, όπως λένε, της προοδευτικής διακυβέρνησης».

Ρίχνουν τη μπάλα της αδυναμίας συνεννόησης

Ουσιαστικά από την κυβέρνηση θέλουν να ρίχνουν στον αρχηγό του τρίτου κόμματος τη μπάλα (της ευθύνης) για την αδυναμία συνεννόησης. Ερωτηθείς για τα σενάρια των μετεκλογικών συνεργασιών στον απόηχο του «όχι» από τον Ανδρουλάκη είτε στον Μητσοτάκη είτε στον Τσίπρα για πρωθυπουργό σε ένα σχήμα συνεργασίας, o υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος μίλησε (Πρώτο Πρόγραμμα) για τον «πυρήνα του προβλήματος» των πολιτικών συνεργασιών, που «τελικά αποκαλύπτεται ότι δεν έχουν ένα σαφές προγραμματικό περιεχόμενο και έχουν τελικά μεγάλο κίνδυνο να καταλήξουν σε μία ακυβερνησία στη χώρα». Κατά τον Σκέρτσο, η κυβέρνηση «έχει αποδείξει» ότι δεν είναι κατά των συνεργασιών καθώς ο Μητσοτάκης έχει απευθύνει καλέσματα σε δυνάμεις που δεν κινούνται εντός ΝΔ ωστόσο «δεν μπορούν να μπαίνουν όροι στο παιχνίδι που προσβάλλουν την ίδια την έννοια, την ουσία της δημοκρατίας».

Ακολούθησε ο Οικονόμου, διερωτώμενος αν υπάρχει στην Ελλάδα «η πολιτική ύλη» ώστε μέσα από κυβερνήσεις συνεργασίας να αντιμετωπίζονται οι προκλήσεις. Το μήνυμα αυτό προδιαγράφεται ότι θα μεταφέρει με κάθε ευκαιρία προς τους πολίτες η κυβέρνηση, με την ελπίδα ότι ενισχύεται η δική της ρητορική για «συμπαγείς» κυβερνήσεις.