Περί εθνικών ομάδων και… Greeks Abroad

Ουτοπικό ή αφελές, θα κάνουμε μια προσπάθεια να ορίσουμε τι είναι (ή τι πρέπει να είναι εν πάση περιπτώσει) μια εθνική ομάδα ακόμα και εν έτη 2023. Εθνική ομάδα, λοιπόν, είναι ο καθρέφτης του σπορ στην εκάστοτε χώρα, το άθροισμα των ατόμων που την εκπροσωπούν σε διεθνές επίπεδο και αποτελούν προϊόντα της εγχώριας παραγωγικής διαδικασίας. Μακριά από εμένα η «εθνική/φυλετική καθαρότητα» κι άλλα… συναφή.

Οι συμμετέχοντες πάντως θα πρέπει να προέρχονται από την εγχώρια παραγωγική-αναπτυξιακή διαδικασία. Παραδείγματος χάριν, οι εθνικές ομάδες μπάσκετ θα πρέπει να απαρτίζονται από αθλητές που έμαθαν το άθλημα εντός συνόρων, από μια οργανωμένη παραγωγική-αναπτυξιακή διαδικασία. Αφού πρώτα αποφασίσουμε τί και πώς θέλουμε να παίξουμε (άλλη μεγάλη συζήτηση), ποιοι, πώς και που θα μεταλαμπαδεύσουν τη δική μας ταυτότητα. Σε διαφορετική περίπτωση εθνικές ομάδες και σύλλογοι δεν θα έχουν καμία απολύτως διαφορά.

Διαβάσαμε ότι ο Κώστας Τσαρτσαρής (υπεύθυνος του αναπτυξιακού προγράμματος της ΕΟΚ) και ο Γιάννης Καλαμπόκης θα ταξιδέψουν στις ΗΠΑ στο πλαίσιο του προγράμματος Greeks Abroad, για να ανακαλύψουν ταλέντα με ελληνικές ρίζες που θα μπορούσαν κάποια στιγμή να… ριζώσουν στην επίσημη αγαπημένη. Δυο τινά: Είτε έχουμε οργανώσει τέλεια το δικό μας αναπτυξιακό και πάμε να βρούμε κάποια διαμάντι που κατεργάζονται οι κορυφαίοι, είτε το δικό μας αναπτυξιακό έχει τόσα κενά που πρέπει να προχωρήσουμε σε στελέχωση με αθλητές που έχουν ανακαλύψει αυτοί που ξέρουν πολύ μακριά από τα σύνορά μας.

Υπάρχει και μια τρίτη ανάγνωση, που ίσως προσεγγίζει περισσότερο την αλήθεια. Εδώ και αρκετά χρόνια η ανάπτυξή μας στο μπάσκετ είναι… υπανάπτυκτη, μεγάλα ταλέντα δεν υπάρχουν και όταν κάτι δεν υπάρχει πρέπει είτε να το ανακαλύψεις, είτε να το εφεύρεις. Είναι αλήθεια ότι η τελευταία  αξιόλογη φουρνιά στο σύνολό της βαδίζει στην τέταρτη και τελευταία δεκαετία του αθλητικού της βίου, ενώ οι μεμονωμένοι αξιόλογοι είναι στα μέσα της τρίτης.

Πριν, λοιπόν, την ανακοίνωση για το εντυπωσιακό πρόγραμμα Greeks Abroad, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο να ακούσουμε πέντε πράγματα για την εσωτερική οργάνωση, ώστε να μην υπάρξει μια τεράστια τρύπα στον χωρο-χρόνο για το ελληνικό μπάσκετ. Εκτός κι αν πιστεύετε ότι το σούπερ ταλέντο -με επακριβώς ή στο περίπου ελληνικές ρίζες- δεν θα αξιοποιηθεί από τις ΗΠΑ και θα το αφήσουν σε εμάς τους… έξυπνους. Σκεφτείτε πόσο άγχος έχουμε κάθε καλοκαίρι αν θα παίξει ή όχι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στην εκάστοτε διοργάνωση. Κι όταν έρχεται, ποιοι θα είναι οι όροι και οι προϋποθέσεις συμμετοχής του. Στα δικά μου μάτια εδώ εντοπίζεται και μια από τις βασικές αιτίες που κάθε χρόνο, από το 2009 μέχρι σήμερα, η «επίσημη αγαπημένη» πηγαίνει από στραπάτσο σε στραπάτσο. Σημειώνω μάλιστα (για να μην έχουμε παρερμηνείες και παρεξηγήσεις) ότι στην περίπτωση Αντετοκούνμπο συζητάμε για καθαρά ελληνικό «προϊόν». Τιμή, καμάρι και περηφάνια μας!

Το μπάσκετ που διαχρονικά παρήγαγε μεγάλους αθλητές, το μπάσκετ που παίζεται σε όλες τις γειτονιές, σε όλα τα σχολεία, πάσχει πλέον σοβαρά στην παραγωγική διαδικασία του και ως εκ τούτου συντόμως θα πάσχει και στη βιτρίνα του που σήμερα συντηρεί λαμπερή με νύχια και με δόντια, γιατί ο Έλληνας αγαπάει το άθλημα. Γιατί; Διότι το αναπτυξιακό ήταν ξεχασμένο (μας έφαγε η εργώδης ενασχόληση με τη διαιτησία στην ΕΟΚ) και οι ομάδες της μεγάλης κατηγορίας πλέον δεν συμμετέχουν στην ανάδειξη νέων παικτών. Συγκρίνετε ομάδες και ρόστερ της δεκαετίας του 80, του 90 και της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα με τα σημερινά.

Προτού, λοιπόν, ασχοληθούμε με τους Greeks Abroad (που στα σίγουρα θα τους αξιοποιήσει η φιλοξενούσα χώρα και θα μας τους παραχωρεί ότε και αν…) , καλό θα ήταν να ασχοληθούμε με τους Interior Greeks. Για να μην ξαναπέσουμε ποτέ στην ανάγκη «αστεριών» τύπου… Τσακαλίδη ή αστεριών τύπου Ντόρσι που κάποτε έβαζε όρους και προϋποθέσεις, μετά σχεδόν παρακαλούσε, αργότερα την… έκανε και τελικώς ελάχιστα βοήθησε επί της ουσίας. Σκεφτείτε πως όσοι υποστηρίζουν (σωστά) ότι μια ομάδα υψηλού επιπέδου πρέπει να φτιάχνει και να στηρίζεται σε ελληνικό κορμό, διαπιστώνουν με τρόμο ότι δεν υπάρχει υλικό για περισσότερες των… δυο ομάδων. Και αν…

Φυσικά η συζήτηση της παραγωγικής διαδικασίας και της ανάπτυξης πρέπει κάποια στιγμή να ανοίξει για το σύνολο του ελληνικού αθλητισμού. Όταν βρουν χρόνο οι πολυάσχολοι αρμόδιοι. Μην έχετε αμφιβολία, τα περισσότερα αστέρια μας αναδεικνύονται στηριζόμενα σε μεγάλο βαθμό στην τύχη. Ή σε κάποιους ελάχιστους εμπνευσμένους (σσ «βιτσιόζους») δασκάλους που ψάχνουν για… διαμάντια στα σκουπίδια και στον υπόνομο.