Το έργο Ολυμπιακός χωρίς σκηνοθέτη-σκακιστή δεν παίζεται

Άπταιστες διαδρομές στην εξαντλητική Ευρωλίγκα δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρχουν. Από τον κανόνα δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε η πιο γοητευτική, η πιο αποτελεσματική ομάδα της φετινής διοργάνωσης και μια από τις πιο καλές όλων των εποχών. Ο Ολυμπιακός έχασε στο Βελιγράδι από την πιο φορμαρισμένη ομάδα τη δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά δεν έγινε απολύτως τίποτα. Το πλεονέκτημα έδρας είναι δεδομένο και η πρώτη θέση (απολύτως) στο χέρι του, έχοντας να παίξει με ομάδες που μπορεί να κερδίσει (σχετικώς) σβηστός. Παρ’ όλα αυτά η ήττα από την Παρτίζαν έχει μηνύματα που πρέπει να διαβαστούν σωστά.

Βασικότατο: Χωρίς τον σκακιστή δουλειά δεν γίνεται. Όσο κι αν αντεπεξήλθε σε δύσκολους αγώνες με κομβικές απουσίες τραυματιών, η απουσία του προπονητή από τον πάγκο (συνθήκη πρωτόγνωρη) δεν καλύπτεται όσο κι αν συσπειρωθεί η ομάδα. Ιδίως όταν ο πολυτιμότερος σε αυτό το συγκεκριμένο δημιούργημα είναι σταθερά ο κόουτς Μπαρτζώκας με εναλλαγή πρωταγωνιστών. Αυτό το έργο χωρίς σκηνοθέτη δεν παίζεται.

Επίσης, αυτό το έργο δεν παίζεται χωρίς τρίποντο. Στη βραδιά που τα σουτ δεν θα μπουν, θα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Όταν η στατιστική γράφει «μηδέν» στα… (βάλτε διψήφιο), οι ασίστ και οι πόντοι από το ζωγραφιστό δύσκολα θα καλύψουν το κενό, τουλάχιστον όσο η μοιρασιά εντός και εκτός σουτ είναι στο 40-60 ή στην καλύτερη περίπτωση στο 50-50. Πόσο συχνά μπορεί να συμβεί αυτό με τους συγκεκριμένους σουτέρ; Όχι συχνά. Σίγουρα όχι σε μια σειρά best of five.

Γίνεται ,όμως, σε έναν νοκ-άουτ ημιτελικό ή τελικό που η μπάλα ζυγίζει μερικά κιλά παραπάνω. Μπορεί ο επιθετικός να έχει το πλεονέκτημα απέναντι ακόμη και στον καλύτερο αμυντικό του κόσμου, αλλά υπάρχουν συνθήκες που το πλεονέκτημα πάει περίπατο. Ακόμα για το χιλιοτραγουδισμένο passing game λειτουργήσει άψογα, όπως λειτούργησε ακόμη και εχθές.

Το συγκεκριμένο σενάριο του σκακιστή-σκηνοθέτη-σεναριογράφου δεν παίζεται χωρίς γρανιτένια άμυνα. Οι 90 πόντοι παθητικό δεν επιτρέπονται σε καμία περίπτωση. Θα μου πείτε ότι η συγκεκριμένη ομάδα μπορεί να βάλει και 100. Και 110 λέω εγώ. Αυτή η συνθήκη ,όμως, δεν είναι ο κανόνας.

Απέναντι σε ομάδες που πασάρουν επίσης εξαντλητικά γρήγορα, πάνε σε διεισδύσεις με τέλειες αποστάσεις, όπως κάνουν οι ομάδες του Ομπράντοβιτς, η άμυνα πρέπει να είναι… σφιχτή. Η διάθεση στο κόκκινο και τα μάτια… δεκατέσσερα. Σε άμυνα και επίθεση ακόμα και αυτός ο multi-star Ολυμπιακός χρειάζεται τον πραγματικά καλό Σλούκα.

Η πλήρης αλήθεια είναι ότι ο κανονικός Ολυμπιακός του 2023 δεν έχει να φοβάται τίποτα. Εντούτοις, από τις ομάδες που διεκδικούν την όγδοη θέση, αν ήμουν Μπαρτζώκας, δεν θα ήθελα την Έφες, κι ας λέει ο Αταμάν τα δικά του, ότι δηλαδή η πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν θα παίξει playoffs. Αυτά μας τα έχει πει και ο Ομπράντοβιτς στο παρελθόν και σήκωνε κούπες ως δήθεν… «καταϊδρωμένος». Και αφού ήρθε η κουβέντα στον Ζοτς, δεν θα ήθελα ούτε την Παρτίζαν.

Εξουδετερώνει το spacing, έχει ταχύτητα, έχει σουτ, διαβάζει γρήγορα όλες τις καταστάσεις (αυτό έλειπε), έχει ενθουσιασμό και υψηλότατο κίνητρο. Για να γίνει αυτό το συναπάντημα ,βέβαια, ο Ολυμπιακός πρέπει να τερματίσει δεύτερος, γιατί η χθεσινή αντίπαλος των ερυθρόλευκων δεν… προλαβαίνει να είναι όγδοη. Εκτός αν το επιδιώξει. Σας διαβεβαιώ ότι τα σταυρώματα θα προκύψουν την ύστατη ώρα της τελευταίας αγωνιστικής. Όταν θα τελειώσει και το τελευταίο χρονικά παιχνίδι.

Και για ακόμα μια φορά κάποιος θα διαλέξει αντίπαλο (ξέρουμε τους συνήθως υπόπτους) και για ακόμα μια φορά θα βρίζουμε την Ευρωλίγκα που δεν ορίζει τις αναμετρήσεις της τελευταίας αγωνιστικής ίδια ημέρα και ώρα. Στου κουφού την πόρτα ,βέβαια, πάρε την πόρτα και φύγε. Σε κάθε περίπτωση η ομάδα του Ομπράντοβιτς δεν είναι παίξε-γέλασε. Όταν μάλιστα τον βλέπω σχετικώς ήρεμο (για τα δικά του στάνταρ), αντιλαμβάνομαι ότι κάτι καλό βλέπει να έρχεται.

Εν κατακλείδι, τα συμπεράσματα της ήττας στο Βελιγράδι πρέπει να μην αγνοηθούν. Όχι ότι έγινε κάτι, αλλά η χθεσινή βραδιά μπορεί να δημιουργήσει δεύτερα και τρίτα πλάνα για την αντιμετώπιση μη προβλεπόμενων καταστάσεων, όταν θα κρίνονται όλα. Τον Απρίλιο και τον Μαϊο. Και κάτι ακόμα, για να μην μας έρθει τίποτα ξαφνικό. Στην Ευρωλίγκα δεν κατακτά πάντα το τρόπαιο ούτε ο πρώτος της regular season, ούτε ο πιο… γοητευτικός, ούτε ο πιο καινοτόμος, ούτε αυτός που αλλάζει τον τρόπο που παίζεται το σπορ. Έχουν υπάρξει φορές που έχει σηκώσει κούπα ο πιο απεχθής, αντιπαθής, αντι-μπασκετικός, που πάντως φορμαρίστηκε την κατάλληλη ώρα και πήρε τις… σωστές νίκες. Η διοργάνωση τώρα αρχίζει!

Υ.Γ: Αυτές οι (σχεδόν) ατελείωτες «μπασκετικές» αναλύσεις με τους διαιτητές εν μέσω αγώνα πολύ μου αρέσουν. Και τι δεν θα έδινα να ακούσω τί λένε…