Μια συγκλονιστική συνέντευξη παραχώρησε ο Παντελής Τουτουντζής στο Antivirus και στον Βασίλη Θανόπουλο.

Ο γνωστός make-up artist μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και το bullying που βίωσε λόγω της σεξουαλικότητάς του.

Πότε άρχισες να αντιλαμβάνεσαι τη σεξουαλικότητά σου;

Από πάντα, από ηλικία «μηδέν». Ο εγκέφαλός μου μπήκε αμέσως στον προγραμματισμό του τί είναι αυτό που μου συμβαίνει. Αυτό, όμως, ξεκίνησε παράλληλα και την αγωνία του να το αποκωδικοποιήσω, σε μια πολύ εχθρική κοινωνία. Κάτι πολύ βίαιο και πολύ σκοτεινό για την ψυχολογία ενός παιδιού.

Επίσης, μιλάμε και για μια εποχή που δεν υπήρχαν τα σωστά ερεθίσματα, όποτε όλο αυτό για μένα ξεκίνησε με μια έντονη σιωπή. Θυμάμαι να προσεύχομαι κάθε βράδυ και να λέω πως «αν αυτό που αισθάνομαι, Θεέ μου, είναι κακό, σε παρακαλώ κάν’ το να φύγει». Για μια περίοδο δεν ήξερα αν έπρεπε να το δεχτώ ή να το πολεμήσω.

Έχεις μιλήσει και για τον εκφοβισμό που έχεις βιώσει στο παρελθόν

Ναι, είναι μια πληγή που έχω δουλέψει. Θυμάμαι διάφορα περιστατικά. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό ήταν στο σχολείο, όταν στο κλείσιμο της χρονιάς οι δάσκαλοι σήκωναν όλους τους μαθητές και τους ρωτούσαν σχετικά με το τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Κάθε παιδί έδινε τη δική του απάντηση. Άλλος δάσκαλος, άλλος πολιτικός μηχανικός κ.λπ. Εγώ είχα σκεφτεί να απαντήσω «ζωγράφος», γιατί ζωγράφιζα καλά και μου άρεσε πολύ.

Όταν, όμως, ήρθε η σειρά μου και ο δάσκαλος με ρώτησε: «Παντελή, εσύ τι θες να γίνεις;», πετάχτηκε ένα άλλο παιδί και φώναξε μπροστά σε ολόκληρο το σχολείο «πο@@@». Το μόνο που θυμάμαι μετά είναι να τρέχω πίσω στο σπίτι, να ξαπλώνω στο κρεβάτι και να ρίχνω την κουβέρτα πάνω από το κεφάλι μου. Πέρασαν οχτώ ώρες για να την κατεβάσω και να βγάλω το κεφάλι μου έξω. Έκτοτε, σκοτείνιασα και έχασα όλη την κοινωνικότητα που είχα ως παιδί. Εκεί ήταν που ήρθε και μια πολύ έντονη προεφηβική κατάθλιψη, με έντονη μοναξιά και κακές σκέψεις. Ήταν φρικτή περίοδος, κυρίως γιατί δεν είχα τον τρόπο να επικοινωνήσω αυτό που μου συνέβαινε. Ήταν πολύ δύσκολο για ένα παιδί που περνούσε δύσκολα, που ήδη πάλευε για την αποδοχή και που ήδη φοβόταν, να το ξεφωνίσουν έτσι μπροστά σε ένα ολόκληρο σχολείο.

Οπότε, το τέλος της εφηβείας σε βρίσκει πιο ανοιχτό και ενδυναμωμένο…

Ναι, και τότε είναι που κατάλαβα πόσο πιο δύσκολο είναι να ζεις ως συνειδητοποιημένος άνθρωπος από το να κρύβεσαι. Πλέον είσαι εκτεθειμένος. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Τότε ήταν της μόδας – τη δεκαετία του ’90- η ρέιβ μουσική και τα τέκνο πάρτι. Θυμάμαι μια φορά που πήγα σε ένα τέτοιο πάρτι, έχοντας βάψει έντονα τα μάτια μου για να ταιριάξω στην όλη ατμόσφαιρα. Ενώ προχωρούσα για να φτάσω στο σημείο που γινόταν το πάρτι, σταματάει ένα αμάξι μπροστά μου, κατεβαίνουν δύο άτομα και με σπάνε στο ξύλο. Θυμάμαι να με χτυπούν και εγώ να λέω στο εαυτό μου «ότι θα περάσει».

Όταν ξαναμπήκαν στο αμάξι και έφυγαν, άρχισα να τρέχω για να κρυφτώ. Ακόμη και τότε, προσπαθούσα να το διώξω γρήγορα από το μυαλό μου, να μην το «σωματικοποιήσω» και φοβηθώ. Δεν ήθελα να επιτρέψω στο σώμα μου να το βιώσει ξανά. Ήθελα να το βγάλω από το σύστημά μου, γιατί φοβόμουν ότι θα με καθορίσει.

Headlines