Μάλιστα. Το ακούσαμε και αυτό. Το μπλε είναι «ευρύχωρο χρώμα» και η αυτοδυναμία είναι «ευρυχωρία». Ο πρωθυπουργός το είπε επιμένοντας στη στρατηγική της αυτοδύναμης κυβέρνησης της ΝΔ αλλά αυτή τη φορά… όχι απαραίτητα μόνο με βουλευτές της ΝΔ.

Είναι προφανές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει σινιάλο διεύρυνσης προς κάθε κατεύθυνση, όμως, όχι απαραίτητα και διεύρυνσης μέσω συνεργασιών κομμάτων πάνω σε προγραμματικές θέσεις και με συμπεφωνημένες πολιτικές.

Διότι, με δεδομένο ότι η ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ είναι ολική και δεν μπορεί να υπάρξει μετεκλογική συνεργασία (ειδικά με τον κ. Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία) με ποιους άλλους θα μπορούσε να συνεργαστεί η Νέα Δημοκρατία;

Με το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ 25; Σε καμιά περίπτωση. Με την Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου θα μπορούσε ίσως σε μια συνεργασία ωστόσο που θα έμενε στην ιστορία ως «μαύρη κηλίδα».

Στο κάτω – κάτω δεν μπορείς να συνεργάζεσαι με ψεκασμένους, κουστουμαρισμένους ακροδεξιούς, ψευτοπατριώτες μόνο και μόνο για την καρέκλα.

Η κυβερνητική ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ δείχνει το δρόμο για το τι δεν πρέπει να συμβεί σε αυτήν τη χώρα… Δεν μπορεί η Ελλάδα να επιστρέψει (και να επιτρέψει) να αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης ανεύθυνοι πολιτικοί γυρολόγοι και νταραβεριτζήδες που μόνο για μπίζνες ενδιαφέρονται.

Επομένως, ποια είναι η «ευρυχωρία» που βλέπει στο μπλε της ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης;

Είναι μια προφανής πρόσκληση σε όλους εκείνους που ανήκουν πλέον στην πλευρά των αναποφάσιστων, των απογοητευμένων από τη Νέα Δημοκρατία, όσων σκέπτονται να ψηφίσουν κάτι άλλο, εγκαταλείποντας τον «μεσαίο χώρο» όπως αυτός ορίστηκε το 2019 από τη ΝΔ.

Και είναι και όσοι θα εγκατέλειπαν τη ΝΔ για να μετακινηθούν δεξιότερα αυτής και με την «απειλή» της ακυβερνησίας ή της επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, καλούνται να επιστρέψουν στο «μαντρί» την κρίσιμη ώρα.

Κι αν δεν βγαίνουν, όμως, τα κουκιά; Αν χρειάζονται αρκετοί βουλευτές για να έχει αυτοδυναμία ο κ. Μητσοτάκης; Μήπως η «ευρυχωρία» του σημαίνει αποστασίες από άλλα κόμματα;

Μήπως σημαίνει ένα ευρύ προσκλητήριο προς εκείνους που ονειρεύονται υπουργικά κοστούμια με αντάλλαγμα το «ξεπούλημα» του κόμματός τους; Και δεν είναι και λίγοι εκείνοι που δεν ορρωδούν προ ουδενός και θα ξεπουλούσαν εύκολα αγώνες, προσπάθειες, ιδεολογίες για να σπάσουν τις κομματικές γραμμές και να μπουν στο γαλάζιο «μαντρί».

Όπως είχα γράψει παλιότερα, τους γενίτσαρους πολλοί αγάπησαν, τον γενιτσαρισμό ουδείς, κι αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα. Τις αποστασίες δε πολύ περισσότερο.

Ο κάθε πολιτικός έχει δικαίωμα να μετακινηθεί, όπου νομίζει. Ακόμη κι αν αυτό συνιστά ξεπούλημα της ιδεολογίας του. Όμως, αυτό πρέπει να το κάνει πριν από τις εκλογές. Δεν μπορεί να κατεβαίνεις με ένα κόμμα που έχει συγκεκριμένες θέσεις και αρχές, να ψηφίζεσαι από τον κόσμο που πιστεύει σε σένα και στο πρόγραμμα του κόμματός σου και αμέσως μετά τις κάλπες να πηγαίνεις σε άλλο, αντίπαλο κόμμα.

Το βλέπουμε το σκηνικό να έρχεται. Κάποιοι θα δίνουν συνεντεύξεις τύπου και θα δικαιολογούν την αποστασία τους. «Δεν πρέπει η χώρα να μείνει ακυβέρνητη, δεν μπορεί η Ελλάδα να μπει σε κίνδυνο, μας απειλούν οι Τούρκοι, έρχεται και νέα κρίση κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ….»

Και ξέρετε. Αυτό ισχύει και για τα δύο κόμματα εξουσίας…

Ναι, η χώρα χρειάζεται σταθερές κυβερνήσεις. Πιθανότατα οι αυτοδυναμίες να είναι λύση σε μια χώρα αδύναμη όπως η Ελλάδα και σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο.

Ισως και οι κυβερνήσεις συνεργασίας να κάνουν καλή δουλειά για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και με συγκεκριμένες θέσεις και προγράμματα που θα εφαρμόζονται στο ακέραιο. Το βλέπουμε παντού στην Ευρώπη.

Όμως, η Ελλάδα του 2023 δεν χρειάζεται κυβερνήσεις που θα στηρίζονται σε επιλήσμονες, αποστάτες και πολιτικούς που έχουν το αλισβερίσι ως μοναδικό στόχο τους. Και σε πολιτικούς που την προδοσία θα την ονομάσουν «διεύρυνση για το καλό του τόπου».

Οποιος θέλει να φύγει από το κόμμα του και να ασπαστεί τις θέσεις άλλου ας το κάνει τώρα, όχι μετά τις κάλπες. Διότι τότε θα είναι προδοσία της εμπιστοσύνης του κόσμου που τον ψήφισε κάτω από τη σημαία μιας συγκεκριμένης παράταξης.

Κι αν συζητάμε εν έτει 2023 με όρους της δεκαετίας του 1960, την ευθύνη την έχει το πολιτικό σύστημα που αδυνατεί να αφουγκραστεί τα αιτήματα της κοινωνίας.

Που αδυνατεί να καταλάβει την οργή των περιθωριοποιημένων νέων, που δεν μπορεί να αντιληφθεί τις ολοένα και περισσότερο απαιτήσεις των πολιτών για μια καλύτερη ζωή, για κλείσιμο των κοινωνικών ανισοτήτων.

Παντού στην Ευρώπη υπάρχει μια εμφανής δυσαρέσκεια για τους πολιτικούς χωρίς όραμα, για τους πολιτικούς διαχειριστές, για εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει ένας βουβός κοινωνικός «οργασμός» που μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις.

Κι όλα αυτά είναι επικίνδυνα διότι εύκολα μπορούν να οδηγήσουν στα άκρα. Ο λαϊκισμός μπορεί κάθε στιγμή να νικήσει τη σύνεση, τη σοβαρότητα, τον ορθό λόγο.

Εδώ στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ευθύνη για τα πολιτικά αδιέξοδα, αλλά και η ΝΔ που δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες του κόσμου. Και αυτό που τώρα χρειαζόμαστε είναι καθαρές θέσεις, καθαρούς ανθρώπους, καθαρά προγράμματα.

Το μόνο που δεν χρειαζόμαστε, λοιπόν, είναι οι «ευρυχωρίες» που δεν στηρίζονται σε πολιτικές θέσεις προγράμματα και οράματα, αλλά σε νταραβέρια για τη νομή της εξουσίας. Κι αυτό ισχύει για όλους…

Headlines