Τον Ερρίκο Λίτση τον γνώρισα μέσα από τις ταινίες «Σπιρτόκουτο» και «Η ψυχή στο στόμα». Είτε ως «Δημήτρης», είτε ως «Τάκης» ο ηθοποιός κατάφερνε πάντα να διαπρέπει μέσα στο σύμπαν του Γιάννη Οικονομίδη. Ίσως γιατί ένιωθε οικεία.
Μάλιστα μέχρι και σήμερα σχεδόν 20 χρόνια μετά, πολλές ατάκες από εκείνες τις ταινίες τις χρησιμοποιούμε ακόμα στην καθημερινότητά μας, όπως για παράδειγμα εκείνη τη θρυλική σκηνή από την ταινία «Η ψυχή στο στόμα» με τον… μ@λ@κ@ Τάκη, που λέω ακόμα και σήμερα με την παρέα μου.
Δείτε το βίντεο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι (σκληρή γλώσσα)
17 χρόνια και πολλές θεατρικές και τηλεοπτικές επιτυχίες μετά, φέτος συναντούμε την Ερρίκο Λίτση (ο οποίος μίλησε στο in) στο θέατρο του Νέου Κόσμου στον μονόλογο «Μάκης» σε μια ερμηνεία που… θυμίζει σε αρκετές στιγμές τον Ερρίκο Λίτση από το σύμπαν του Γιάννη Οικονομίδη.
Πάντα μου άρεσαν οι μονόλογοι. Θεωρώ ότι είναι το πιο δύσκολο και συναρπαστικό είδος θεάτρου. Είναι ένας ηθοποιός πάνω στη σκηνή και απέναντί του το κοινό. Κανένας άλλος.
Ακριβώς όμως για αυτούς του λόγους, οι μονόλογοι είναι και πάρα πολύ δύσκολοι. Απαιτούν πολύ μεγάλη ικανότητα, ταλέντο, ένα πολύ δυνατό κείμενο και καλή σκηνοθεσία.
Όλα τα παραπάνω (και ίσως περισσότερα) διαθέτει ο Μάκης.
Ένα δυνατό χαστούκι
Λένε πως ο σκοπός της τέχνης είναι να προβληματίσει και ενίοτε να αφυπνίσει.
Παρακολουθώντας τον Μάκη μου ήρθε στο μυαλό η γιαγιά μου, η οποία πέθανε τέτοιες μέρες πριν από δύο χρόνια.
Της φέρθηκα καλά τους τελευταίους της μήνες; Τι να σκεφτόταν όταν έβλεπε τη ζωή να την προσπερνάει; Να καταλάβαινε την ενόχληση και την κούρασή μου κάθε φορά που μου ζητούσε να την βοηθήσω σε κάτι κι εγώ με τα χίλια ζόρια το έκανα γιατί (το τελευταίο διάστημα κυρίως) είχα κουραστεί;
Μήπως θεωρούσε ότι την αδικούμε; Μήπως πίστευε ότι θέλουμε να την βάλουμε σε γηροκομείο; Μήπως θεωρούσε ότι ήταν βάρος και ήθελε να φύγει για να μην μας δυσκολεύει;
Αυτές και άλλες εκατομμύρια (χωρίς καμία υπερβολή) σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό μου για πολλές ώρες μετά το τέλος της παράστασης.
Και δεν ήμουν μόνο εγώ. Και η παρέα μου, θυμήθηκε κάποιον δικό της ηλικιωμένο άνθρωπο που έχει φύγει από τη ζωή και σίγουρα πολλοί άνθρωποι μέσα στην αίθουσα, αν κρίνω από τα βλέμματα κατά τη διάρκεια της εξόδου από το θέατρο του Νέου Κόσμου.
Η μοναξιά της τρίτης ηλικίας
Η παράσταση αφορά τον παππού μιας οικογένειας. Είναι καλοκαίρι (σε έναν απροσδιόριστο χρόνο) και η υπόλοιπη οικογένεια έχει πάει διακοπές. Εκείνος είναι μόνος του στο σπίτι με μοναδική παρέα τον «Μάκη», το χρυσόψαρο της οικογένειας, για το οποίο φαίνεται οι υπόλοιποι να νοιάζονται περισσότερο απ ότι νοιάζονται για τον παππού.
Εκείνος έχει μείνει μόνος του. Και συζητάει. Συζητάει με τον μοναδικό του φίλο πλέον, ένα χρυσόψαρο.
Τόσο θλιβερό μα τόσο αληθινό. Τόσο αληθινό για την τρίτη ηλικία. Τους ανθρώπους που η κοινωνία περιθωριοποιεί. Τους αφήνουν να νοσταλγούν, αλλά τους απαγορεύουν -πια- να ποθούν.
Έτσι κι ο παππούς. Αδυνατεί να παραδεχτεί ότι έχει ξοφλήσει. Κι όταν τελικά το κάνει, το κάνει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη φασαρία.
Ο παππούς δεν είναι τέλειος. Αντιθέτως, είναι γεμάτος ατέλειες, όπως άλλωστε είναι και τα γηρατειά. Όποιος έχει ζήσει για αρκετά χρόνια με ηλικιωμένο, είναι σίγουρο πως θα ταυτιστεί.
Η παράσταση αυτή σε σκηνοθεσία Βασίλη Κατσικονούρη και Ερρίκου Λίτση δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει καμία κατάσταση. Κοιτάζει στα μάτια τη σκληρή αλήθεια και προσπαθεί να αναμετρηθεί μαζί της.
Σε αυτό το οδοιπορικό του, εντός ενός δωματίου, στο άδειο σπίτι ο παππούς ξετυλίγει τους φόβους και τις ανησυχίες όλων των ηλικιωμένων. Αυτά που εκείνοι φοβούνται, ή δεν θέλουν να μας πουν. Ή μπορεί και να μας τα λένε, απλά εμείς να μην θέλουμε να τα ακούσουμε…
Άλλωστε, αυτό που τείνουμε να ξεχνάμε οι άνθρωποι είναι πως κι εμείς μια μέρα θα φτάσουμε σε αυτή την ηλικία…
Βγαίνοντας από την παράσταση είχα μόνο μια σκέψη: Και τι δεν θα έκανα για να μπορούσα να μιλήσω για 10 λεπτά στη γιαγιά μου και να της πω όλα αυτά που κάποτε δεν θωρούσα σημαντικά.
Info
H παράσταση Μάκης του Βασίλη Κατσικονούρη, σε σκηνοθεσία Βασίλη Κατσικονούρη και Ερρίκου Λίτση θα παίζεται μέχρι τις 9 Απριλίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Το «Βραβείο Cinema Vanguard», που θα λάβουν οι Έιντριεν Μπρόντι και Γκάι Πιρς, απευθύνεται στους ηθοποιούς που έχουν αναλάβει καλλιτεχνικό ρίσκο και συμβάλλουν σημαντικά στον κινηματογράφο.
Ο Σάσα Βεζένκοφ ήταν καλεσμένος στο podcast της Stoiximan GBL «Man to Man» και μίλησε μεταξύ άλλων για όλα όσα θέλει να πετύχει με την «ερυθρόλευκη» φανέλα και τα ινδάλματά του
Κάτω από το κατώφλι της φτώχειας είναι ο μισθός για έναν στους τέσσερις εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Ο φόρος εισοδήματος αυξήθηκε 49% την τελευταία τετραετία, και το εισόδημα 14,25%
Μια μια ηχηρή απουσία, του περιφερειάρχη Αττικής Νίκου Χαρδαλιά συνεδριάζουν από το πρωί σήμερα 18 Νοεμβρίου οι Περιφερειάρχες της χώρας στην Αλεξανδρούπολη.
Μετά από 24 χρόνια αναμονής, ο «Μονομάχος» επέστρεψε στις σκοτεινές αίθουσες. Το θέμα είναι αν το sequel του Ρίντλεϊ Σκοτ θα φανεί αντάξιο της ιστορίας του.
