Προεκλογικό Θέατρο Σκιών

Η πατρίδα μας, από την εποχή του Ιωάννη Κωλέττη μέχρι σήμερα κλυδωνίζεται από τις τεκτονικές λιθοσφαιρικές πλάκες της νομιμότητας και νομιμοφάνειας αλλά και της ασυγκάλυπτης απάτης.

Βασική αιτία αυτής της αστάθειας η αμφίδρομη σχέση της συνήθως νομιμοφανούς ηγεσίας, με πλατιές λαϊκές μάζες που ομνύουν στο όνομα του ρουσφετιού. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το ρουσφέτι (γέννημα και θρέμμα του πελατειακού κράτους) χρεώνεται ως ηθική παθογένεια κατά το πλείστον στις ηγεσίες, αλλά ισομερώς και στον ίδιο το λαό μας…

Έτσι, «δεν γνωρίζει η μάνα το παιδί», όπως κάποιες φορές συμβαίνει στα ομαδικά γεννητούρια, όπου μπερδεύονται στις θερμοκοιτίδες των μαιευτηρίων οι γονείς με τα νεογνά τους. Όλη αυτή η ιστορία της ακαθόριστης πατρότητας στο τέλος εξισώνει και εξιλεώνει ηθικά θύτες και θύματα μιας ασπόνδυλης Βαβυλωνίας.

«Διόρισε εδώ και τώρα το γιό μου»

Οι παραπάνω σκέψεις μοιάζουν με τα συμπεράσματα που αποκομίζει κάθε πολίτης προβληματισμένος από τη σοβαροφάνεια πολλών εκλογικών αναμετρήσεων, μηδέ της σημερινής αναμέτρησης, εξαιρουμένης… Δεν απαιτείται περίσσευμα φαιάς ουσίας για ν’ αντιληφθεί κανείς ότι η τελική πορεία προς τις φετινές κάλπες θα προσδιορίζεται από την ταυτότητα αμέτρητων ψηφοφόρων που περιφρονούν την έννοια των κομμάτων αρχών, αλλά στο πρόσωπο και των πιο επιστημονικά και κοινωνικά καταρτισμένων υποψηφίων-οποιουδήποτε κόμματος-βλέπουν τον αυριανό κερδισμένο στην κάλπη βουλευτή, ως απλό διεκπεραιωτή του βασικού εθνοσωτηρίου αιτήματος «Διόρισε εδώ και τώρα το γιό μου στο δημόσιο και την κόρη μου στο προσωπικό του Δήμου μας».

Η απλή αναλογική έχει δύο ερμηνείες: Η ελπίδα για δημοκρατική πολυφωνία ή συμπτώματα ασυνεννοησίας και ακυβερνησίας…

Στη μακρά δημοσιογραφική μου θητεία, από τη δεκαετία του ’60 μέχρι τώρα, ακόμη και οι πιο ηπίων τόνων υποψήφιοι βουλευτές, με κοσμοπολιτικό αέρα, όταν ανεβαίνουν στην πολιτική παλαίστρα, όπου κυριαρχεί το «ο θάνατός σου η ζωή μου» σε κάνουν να θρηνείς αλλά και να ξελιγώνεσαι στα γέλια…

Λίγα 24ωρα πριν από την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων έχουν καταληφθεί, από τις καπαρωμένες θέσεις του Δημοσίου και της Αυτοδιοίκησης, οι περισσότερες! Οι εναπομείνασες θέσεις είναι τα ψίχουλα για τους πληβείους, χωρίς «μπάρμπα στην Κορώνη». Έτσι μεθοδεύεται η ληξιαρχική πράξη θανάτου του νόμου Πεπονή για το ΑΣΕΠ, από κάποιους δήθεν αναμορφωτές του επαναστατικού αυτού νομοθετήματος (Διαβάστε δηλώσεις Θεοδωρικάκου).

«Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε»!

Έτσι ακριβώς, στη δεκαετία της μεγάλης οικονομικής κρίσης (2010), πάνω από 560.000 ελληνόπουλα 17 έως 34 χρόνων, τα βρόντηξαν εγκαταλείποντας την μητέρα πατρίδα και διασκορπιζόμενοι στα 4 σημεία του παγκόσμιου ορίζοντα. Χωρίς βέβαια απτά δείγματα παλιννοστήσεων στους μητρικούς κόλπους, όσο και αν κατά καιρούς διαδίδονται κάποια μέτρα για την επιστροφή τους οίκαδε…

Η εμβληματικότερη μορφή του ελληνικού θεάτρου σκιών ο Ευγένιος Σπαθάρης, ξεκαθάρισε το συνηθέστατο προεκλογικό ελληνικό τοπίο με τη φράση «Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε»!

Ο Ευγένιος Σπαθάρης, πίσω από το άσπρο σεντόνι του θιάσου σκιών έδωσε, κατά καιρούς σπαρταριστά δείγματα σκηνοθετικής και υποκριτικής ευφυΐας, σε τρόπον ώστε κάποιες φράσεις του με τη γαργαλιστή φωνή του να αποτελούν σλόγκαν, κάτι σαν λαϊκό απόφθεγμα. Με τον αείμνηστο Ευγένιο συνδέθηκα φιλικά στα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια, αλλά και στη σκιά της επτάχρονης χούντας των συνταγματαρχών, όπου τα θέατρα για να μεταδώσουν το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα σκαρφίζονταν ευφυέστατες διεξόδους από τα λογοκριτικά αδιέξοδα. Από την άποψη αυτή, θα μου μείνει αξέχαστο το ρεφραίν, η τελική επωδός στα περισσότερα έργα του που ήταν η φράση που κόλλαγε στον τοίχο και τους σκληρότερους λογοκριτές και τους άφηνε άφωνους με τη φράση «Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε»! Καθώς φαίνεται η Ιστορία επαναλαμβάνεται…