Πώς επηρεάζει το «ούτε-ούτε» την βάση του ΠΑΣΟΚ 

Η απόφαση για «ούτε Μητσοτάκη ούτε Τσίπρα» στην θέση του πρωθυπουργού δημιουργεί ένα πλαίσιο για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ που επιτρέπει στα στελέχη του να μιλούν για αλλαγή υποδείγματος όσον αφορά τις κυβερνήσεις συνεργασίας -καθώς στο τραπέζι της συζήτησης μπαίνουν τόσο οι προγραμματικές συγκλίσεις όσο και τα πρόσωπα που θα εφαρμόσουν την συμφωνία ανάμεσα στα κόμματα.

Για την βάση του ΠΑΣΟΚ, που έχει τραυματική εμπειρία από προηγούμενες συγκυβερνήσεις, η κόκκινη γραμμή για τον πρωθυπουργό λειτουργεί ως μια νέα αρχή. Καθόλου τυχαία, ο Νίκος Ανδρουλάκης στην τελευταία του συνέντευξη ξεκαθάρισε πως το ΠΑΣΟΚ δεν είναι συμπλήρωμα -μια φράση που είχε αποδέκτες τόσο εκτός όσο και εντός του κόμματός του.

Σύμφωνα με τις μετρήσεις που γίνονται στους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους, τόσο αυτή την περίοδο όσο και παλαιότερα, εκείνοι εμφανίζονται να υποστηρίζουν τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Οσοι αυτοπροσδιορίζονται ιδεολογικά ως προοδευτικοί κεντρώοι θεωρούν πως, με τις σωστές προϋποθέσεις, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να μπει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ. Η αντιδεξιά πτέρυγα δεν θα ήθελε να ακούει για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, βλέποντας ως καλύτερη επιλογή συνεργασίας τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει, βέβαια, και εκείνη η πλευρά που έχει επιλέξει να στηρίξει το ΠΑΣΟΚ ό,τι κι αν γίνει -είναι η ίδια μαγιά ψηφοφόρων που το κράτησε όρθιο και εντός Βουλής την «πέτρινη δεκαετία». Αυτές οι τρεις πλευρές έχουν κοινή αναφορά την αυτονομία της παράταξής τους -συσπειρώνονται, επομένως, σε ένα πιο ενεργό μείγμα, βλέποντας πως η διαφοροποίηση από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα είναι και συμβολική.

Ενδεχομένως πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως η βάση που σχηματίζεται, στην βάση αυτής της πολιτικής επιλογής, μπορεί να μην φτάνει τα δημοσκοπικά ανώτατα όρια που είδαμε το προηγούμενο διάστημα, είναι όμως περισσότερο συμπαγής. Και αυτό θα βοηθήσει ιδιαίτερα την Χαριλάου Τρικούπη, ειδικά αν στην πρώτη Κυριακή δεν προκύψει κυβέρνηση και η χώρα μπει σε τροχιά επαναληπτικών καλπών με ενισχυμένη αναλογική, πράγμα που με μαθηματική βεβαιότητα προδιαγράφει επιπλέον πόλωση.

Παρότι τα πρώτα δείγματα αυτής της αλλαγής γίνονται ήδη εμφανή σε κάποια έμπειρα στελεχικά μάτια, η επιλογή ενδεχομένως δεν θα είναι το ίδιο κατανοητή στους ενδιάμεσους ψηφοφόρους με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ -οι οποίοι δεν αποκλείεται πάνω στην κάλπη να προτιμήσουν την αντίπαλη πλευρά, υπό τον φόβο μιας νέας διαδικασίας με αβέβαιο αποτέλεσμα. Αυτούς τους ψηφοφόρους η Χαριλάου Τρικούπη έχει επιλέξει να τους προσεγγίζει ως «δύναμη σταθερότητας», παίρνοντας πάνω της την δημιουργία κυβέρνησης από την πρώτη Κυριακή, με την προϋπόθεση του ισχυρού διψήφιου ποσοστού που θα επιτρέψει στο ΠΑΣΟΚ να επιβάλλει τις προγραμματικές του προτεραιότητες.

Σ’ αυτούς, είτε κοιτούν προς τη μεριά της ΝΔ είτε προς του ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ απευθύνεται ως πολιτική δύναμη που εντός κυβέρνησης μπορεί να λειτουργήσει σαν «ελεγκτικός μηχανισμός», σιγουρεύοντας πως δεν θα επαναληφθεί το μοντέλο διακυβέρνησης της σημερινής, αλλά και της προηγούμενης κυβέρνησης. Παίρνοντας ως δεδομένο πως, για να είναι αμφιταλαντευόμενοι, αυτοί οι ψηφοφόροι έχουν διακρίνει ψεγάδια στον τρόπο που διοίκησαν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ.