«Πεταλούδες στο στομάχι»: Είναι, τελικά, ο έρωτας ναρκωτικό;

Έρωτας. Το πιο όμορφο συναίσθημα στον κόσμο. Ή τουλάχιστον αυτό θέλουμε να πιστεύουμε. Έχουμε, όμως, ποτέ αναρωτηθεί τι είναι στην πραγματικότητα ο έρωτας;

Κι αν απλά όσο είμαστε ερωτευμένοι νιώθουμε ευφορία επειδή είμαστε υπό την επήρεια ναρκωτικών; Αυτό το ερώτημα θέτει ο Κωνσταντίνος Ρήγος στην παράσταση «Πεταλούδες στο στομάχι», η οποία παίζεται στην κεντρική σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου.

Ο τίτλος της παράστασης παραπέμπει στο συναίσθημα που νιώθουμε όταν ερωτευόμαστε: Τις πεταλούδες στο στομάχι, ένα συναίσθημα που έχει την εξήγησή του στη χημεία του οργανισμού μας.

Οι πεταλούδες στο στομάχι… υπάρχουν

Όταν ερωτευόμαστε κάποιον νιώθουμε αυτό που αποκαλούμε «πεταλούδες» να πετούν και να χορεύουν στο στομάχι σας.

Αυτό προκαλείται από την αδρεναλίνη, η οποία πλημμυρίζει το σώμα σας κατά τη διάρκεια καταστάσεων αντίδρασης κατά την πτήση ή την πάλη.

Ο έρωτας ως ναρκωτικό

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος και η Έρη Κύργια παρομοιάζουν τον έρωτα με ένα ναρκωτικό, το «L», το οποίο όποιος πάρει θα βιώσει ένα συναίσθημα, σαν αυτό που νιώθουμε όταν ερωτευόμαστε πραγματικά.

«Ναι αλλά στη ζωή σου ερωτεύεσαι πραγματικά μια με δύο φορές, το L μπορείς να το παίρνεις κάθε βράδυ» λέει η Κάθριν και… το πάρτι ξεκινά!

Gen Z, Millenials, Generation X, οι γενιές των ηλεκτρονικών υπολογιστών, των social media, οι γενιές της ψηφιακής επανάστασης, νέοι που μεγαλώνουν και μαθαίνουν να ερωτεύονται μέσα από τις οθόνες των κινητών τους κάνοντας… swipe.

Με αυτά τα θέματα, καθώς και με τη… βάση του έρωτα καταπιάνεται στην εν λόγω ψυχεδελική performance του ο Κωνσταντίνος Ρήγος, ο οποίος αξιοποιώντας όλα τα εκφραστικά μέσα των έξι ηθοποιών δημιουργεί ένα πλαίσιο, μέσα στο οποίο προσπαθεί να απαντήσει τα ερωτήματα που προκύπτουν όταν κάποιος βιώνει τον έρωτα στην πιο δυνατή του μορφή. Και στη συνέχεια το τέλος…

Η ιστορία

Κεντρικό πρόσωπο ο Ρ.Α και γύρω του πέντε άνθρωποι που ερωτεύτηκε, αγάπησε, πρόσδωσε, τον πρόδωσαν, πλήγωσε και τον πλήγωσαν…

Ο Ρ.Α είναι ένα ναρκισσιστής ποιητής του Instagram, που δηλώνει pansexual και αποζητά απεγνωσμένα να αγαπηθεί, χωρίς, όμως να δείχνει εξίσου διατεθειμένος να αγαπήσει.

Από τη μέρα που γεννήθηκε ο Ρ.Α (ο εξαιρετικός Κωνσταντίνος Μπιμπής) αναζητά τον έρωτα, την πραγματική και ολοκληρωτική αγάπη. Για να φτάσει σε αυτή δοκιμάζει τον έρωτα σε κάθε πιθανή εκδοχή του (ακόμα και ως ναρκωτικό L), όμως κάθε φορά που πιστεύει πως τον βρίσκει, βγάζει τον χειρότερο εαυτό του και καταλήγει μόνος του.

Στο τέλος αποφασίσει να αυτοκτονήσει κι αυτό δεν είναι σπόιλερ, αφού αυτή είναι η πρώτη σκηνή της παράστασης. Ενώ πρώτα τον έχουμε δει να αυνανίζεται μπροστά σε μια κάμερα.

Μια διαφορετική παράσταση

Οι «Πεταλούδες στο στομάχι» είναι σίγουρα κάτι πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα.

Δεν αποτελεί την χαρακτηριστική περίπτωση ενός θεατρικού κειμένου, όπως το έχουμε συνηθίσει, είναι περισσότερο ένα σχόλιο, ή κάποιες σκόρπιες σκέψεις, οι οποίες «χρεώνονται» στον κεντρικό ήρωα, προκειμένου να δημιουργηθεί μια ιστορία και στη συνέχεια αυτή να παρουσιαστεί σε μια θεατρική σκηνή.

Παράλληλα, το κείμενο είναι διανθισμένο με τσιτάτα και σχόλια για την εποχή, τα οποία διαβάζουμε κάθε μέρα σε Facebook, Instagram και TikTok.

Κάπου εκεί όμως χάνεται και το νόημα. Ανάμεσα στις σκηνές της ψυχεδέλειας, τους χορούς, τα τραγούδια, τα τσιτάτα του Facebook, τις εναλλαγές των σκηνών και τα (ευφάνταστα) εφέ χάνεται το πραγματικό νόημα της παράστασης και το κυρίαρχο ερώτημα του τι είναι στην πραγματικότητα ο έρωτας…

Παρ’ όλα αυτά, η παράσταση βασίζεται εξ ολοκλήρου στους ηθοποιούς – performers με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή να ξεχωρίζει για ακόμα μια φορά για το ταλέντο του και την Κλέλια Ανδριολάτου (την οποία μάθαμε μέσα από το Maestro του MEGA) να δείχνει ότι ήρθε για να μείνει.

Πολύ καλοί και οι Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Ίντρα Κέιν και Δωροθέα Μερκούρη.

Σε ποια γενιά αναφέρεται;

Φεύγοντας από την παράσταση αναρωτιόμουν σε ποια γενιά αναφερόταν στην πραγματικότητα η παράσταση. Προσωπικά, ανήκω στην γενιά των Millennials και δεν μπορώ να πω ότι ταυτίστηκα.

Το μόνο κομμάτι που πραγματικά ένιωσα οικείο ήταν αυτό του έρωτα και πως αυτός μπορεί να λειτουργήσει ως το καλύτερο παραισθησιογόνο.

Κι όπως λέει και η πανέμορφη και ολόφρεσκη Κλέλια Ανδριολάτου στην παράσταση: Αυτό είναι όλο; Κι αν αυτό είναι όλο, τότε ας συνεχίζουμε να χορεύουμε!

ΥΓ. Κάποτε σκηνές, όπως ο αυνανισμός πάνω στη σκηνή θεωρούνταν πρωτοποριακό θέατρο. Θέατρο που σπάει τα τετριμμένα. Σήμερα, κατά τη γνώμη μου είναι πολύ πασέ. Ειδικά όταν δεν προσδίδει κάτι στην παράσταση. Προσωπική μου άποψη.

• Εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε εδώ

Συντελεστές

• Σύλληψη, σκηνοθεσία, σκηνικός χώρος: Κωνσταντίνος Ρήγος
• Κείμενο: Έρι Κύργια
• Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου
• Κοστούμια: Ελλάδα Δαμιανού
• Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
• Βίντεο: Βασίλης Κεχαγιάς
• Βοηθός σκηνοθέτη: Άγγελος Παναγόπουλος
• Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
• Creative Team at Visual Arts & Graphics: Linear Creative Content Company

Παίζουν

• Κλέλια Ανδριολάτου,
• Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου,
• Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος,
• Ίντρα Κέιν,
• Δωροθέα Μερκούρη,
• Κωνσταντίνος Μπιμπής