Η ελληνική οικονομία έχει κάνει ένα σημαντικό άλμα ανάπτυξης την τελευταία τριετία. Αυτό είναι σαφώς μετρήσιμο και προφανώς πιστώνεται στα θετικά της σημερινής κυβέρνησης. Το θέμα είναι αν αρκεί για να καλύψει το κενό που δημιούργησε η οικονομική κρίση. H πιο ασφαλής απάντηση είναι να το μετρήσουμε συγκρινόμενοι με τις χώρες που ανήκουν και αυτές στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την ευρωζώνη, όπως και εμείς. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία το κατά κεφαλήν ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) της Ελλάδας σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης από το 62% της Ευρωπαϊκής Ενωσης που ήμασταν το 2020, ανεβήκαμε στο 67,8% το 2022. Καλύψαμε μέρος του χαμένου εδάφους. Το πρόβλημα είναι ότι το χαμένο έδαφος είναι τεράστιο.

Γίναμε κατά τι πλουσιότεροι, αλλά συνολικά στην πανευρωπαϊκή κατάταξη είμαστε οι τρίτοι φτωχότεροι. Τρίτοι από το τέλος. Για την ακρίβεια, 24 χώρες είναι πλουσιότερες. Το σπουδαιότερο είναι ότι βρισκόμαστε σε χαώδη απόσταση από το 2009. Τότε το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είχε φθάσει στο 95,3% της ΕΕ των 27, δηλαδή είχαμε πετύχει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη «σύγκλιση εισοδημάτων» με την Ευρώπη, έστω και αν, όπως σωστά επισημαίνει σε ανάλυσή της η Eurobank, «αυτός ο βαθμός σύγκλισης δεν ήταν διατηρήσιμος λόγω των μεγάλων ανισορροπιών». Δηλαδή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και των ελλειμμάτων στο εμπορικό ισοζύγιο.

Το 2009 είχαμε από κάτω μας στην κατάταξη 13 χώρες, μεταξύ των οποίων και την Πορτογαλία. Το 2022 έχουμε με το ζόρι τη Σλοβακία και τη Βουλγαρία. Ολες οι υπόλοιπες, συμπεριλαμβανομένων της Ρουμανίας, της Σλοβενίας, της Ουγγαρίας και λοιπών… ανατολικών δυνάμεων, βρίσκονται πιο πάνω. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας (γύρω στις 30 μονάδες, αν το μετρήσουμε με όρους κατά κεφαλήν ΑΕΠ) για να επιστρέψουμε στο σημείο όπου βρισκόμασταν πριν από τη μεγάλη κρίση. Στο σημείο που ήταν και το ζητούμενο, με την είσοδό μας στον στενό πυρήνα της ευρωζώνης.

Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα. Και επειδή έρχονται εκλογές καλό είναι να την έχουμε στο μυαλό μας. Να μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιο είναι το σημαντικό και ποιο είναι το ασήμαντο. Για κάποιον λόγο όλες αυτές οι χώρες μας πέρασαν. Με κάποιον τρόπο το έκαναν οι κυβερνήσεις που εξέλεξαν.

Προφανώς μετράει και η άμβλυνση των ανισοτήτων που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν μετράνε μόνο αυτές. Τι να τις κάνεις τις μειωμένες ανισότητες αν είμαστε όλοι φτωχοί. Το ζητούμενο είναι πρώτα να μεγαλώσει η «πίτα». Να αυξηθεί η εγχώρια παραγωγή. Να μεγιστοποιηθεί ο πλούτος που μπορεί να μοιραστεί στους πολίτες. Και η αλήθεια σε αυτό το θέμα είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση έκανε μια καλή αρχή. Ωστόσο έχουν ακόμα πολλά να γίνουν.

Αν το 2019 η μείωση των φόρων ήταν το διακύβευμα των εκλογών, προκειμένου να πάρουν ανάσα οι πολίτες και οι επιχειρήσεις, το 2023 το ζητούμενο είναι η οικονομική μεγέθυνση και μέσω αυτής η ισόρροπη αύξηση των εισοδημάτων. Ολα αυτά, μπορεί να γίνουν μόνο από μια κυβέρνηση που πιστεύει και μπορεί να πετύχει την αύξηση των επενδύσεων και των εξαγωγών…

Headlines