Κοκόρια

Τα αγόρια είναι κοκόρια, το γράφει και ο Γιάννης Ρίτσος.

Καυχιούνται, διαλαλούν τα κατορθώματά τους. Στην παιδική τους ηλικία καμαρώνουν για τις επιδόσεις τους στο πλέι στέισιον, στο ποδόσφαιρο. Με την μπάλα στα πόδια τους επελαύνουν προς το αντίπαλο τέρμα και ταυτοχρόνως περιγράφουν σαν σπορ κάστερ την επίθεσή τους – «περνάει ο Καραγεωργίου έναν, δύο, τρεις αμυντικούς, κάνει την ντρίμπλα, σουτάρει και γκολ»! Στην εφηβεία τους επαίρονται για τις ερωτικές τους κατακτήσεις. Διηγούνται στις παρέες τους τα ραντεβού τους με λεπτομέρειες, χωρίς αιδώ, εκθέτοντας ανεπίτρεπτα τα κορίτσια, αντιμετωπίζοντάς τα σαν τρόπαια. «Της ξεκούμπωσα εκείνο, μου κατέβασε το άλλο…». Συχνά υπερβάλλουν ή και ψεύδονται κατάφωρα – αλίμονο όμως αν τους χαμπαριάσουν οι ομόφυλοί τους, θα τους πάρουν στο ψιλό.

Ολα τα αγόρια; Καθώς περνούν τα χρόνια, ολοένα και λιγότερα. Εάν στα τριάντα, στα σαράντα σου έχει μείνει το χούι να ενημερώνεις για όσα συμβαίνουν στο κρεβάτι σου, μέχρι και οι κολλητοί σου θα σε κράξουν. Θα σε επαναφέρουν στην τάξη, στην αξιοπρέπεια. «Ο,τι είδε η αγκαλιά μου δεν το έμαθε κανείς», αρχή απαράβατη για τους κυρίους. Στο πρόσωπό μας άλλωστε αποτυπώνεται πόσο ερωτικά χορτάτοι ή πόσο λιγούρηδες είμαστε.

Η θλιβερότερη κατηγορία; Οι ακόρεστοι. Εκείνοι που αγωνιούν να ανακουφίσουν με το σεξ τα ψυχικά ελλείμματά τους, να ξεγελάσουν μια ανίατη αίσθηση μειονεξίας και μοναξιάς. Η οποία οδηγεί σε σκοτεινά, μέχρι και σε ποινικώς κολάσιμα μονοπάτια. Μην παρεξηγηθώ. Αλλο να εξομολογείσαι στον φίλο σου τον έρωτά σου. Αλλο να μιλάς ή να γράφεις ή να τραγουδάς για τη δέσποινα των λογισμών σου… Και άλλο να κάνεις φιγούρα. Με την εντύπωση ότι αυτοδιαφημιζόμενος θα αποκτήσεις αίγλη μεγάλου εραστή. Γελοίος θα καταντήσεις – μα τι λέω; – γελοίος είσαι ήδη.

Και στα πενήντα του και στα εξήντα του ακόμα, ο άνδρας οφείλει να περιφρουρεί διά της σιωπής την ιδιωτική του ζωή. Οταν όμως έχει περάσει τα εβδομήντα; Οταν έχει πατήσει τα ογδόντα;

«Το γήρας, η εσχάτη των ποινών» αποφαινόταν η γιαγιά μου. Ακόμα και αν οι γιατροί σε βρίσκουν υγιέστατο, ακόμα κι άμα σε συγχαίρουν για τη χαμηλή σου πίεση – λίγο και θα σε προέτρεπαν να κορνιζάρεις τις αναλύσεις αίματος και να τις κρεμάσεις στον τοίχο -, ο οργανισμός σου σού σκαρώνει διαρκώς μικρά καψόνια. Ετσι κι ένα πρωί ξυπνήσεις και δεν πονάς πουθενά, θα σημαίνει ότι έχεις πεθάνει… Μα το χειρότερο δεν είναι οι οσφυαλγίες που σε αναγκάζουν να φοράς έμπλαστρα, να σούρνεσαι σαν ανάποδο γαμώτο. Ούτε οι κρίσεις δυσπεψίας – όποτε τρως βράδυ να το σκυλομετανιώνεις.

Είναι ο καθρέφτης. Που αντανακλά μία καρικατούρα του εαυτού σου. Τα αφτιά και η μύτη σου έχουν μεγαλώσει, η σάρκα σου έχει κρεμάσει, πλέεις μες στα ρούχα του ή ξεχειλίζουν τα ξύγκια του. Ετσι σε βλέπουν άραγε και οι άλλοι; Ναι. Σηκώνονται για να καθίσεις, σου μιλάνε σεβαστικά δήθεν, συγκαταβατικά στην πραγματικότητα. «Δεν είμαι εγώ αυτό το χούφταλο!» διαολίζεσαι. Αγωνιώντας να ξορκίσεις τον χρόνο που σαν οδοστρωτήρας σε συνθλίβει, ξεχνάς τις αρχές σου, τους τρόπους σου. Ανασύρεις πικάντικα περιστατικά, απ’ τον καιρό που είχες και δύναμη και λόγο και ομορφιά. Διηγούμενός τα τα ξαναζείς.

Εφριξε το πανελλήνιο με τις ερωτικές αναμνήσεις των δύο σιτεμένων πετεινών. Με τα κρεμμυδάκια τους έκαναν οι μέντορες της ηθικής και της καλαισθησίας που λυμαίνονται τα τηλεοπτικά πρωινάδικα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εάν μια ηλικιωμένη κυρία – αναρωτιέμαι – μιλούσε για τους εραστές της νιότης της, θυμόταν στιγμιότυπα και επιδόσεις, θα την αντιμετώπιζαν εξίσου σκαιά; Ή θα την έβρισκαν χαριτωμένη, σκαμπρόζα, διασκεδαστικά ελευθερόστομη; Ο χρόνος και βαραίνει και ελαφραίνει. Τα πάθη εξατμίζονται, τα αισθηματικά ολισθήματα παραγράφονται, αφήνουν πίσω τους ένα νοσταλγικό άρωμα.

Ας είμαστε επιεικείς με τους πρεσβύτερους. Ανεκτικοί, συγχωρετικοί. Από στοιχειώδη, αν μη τι άλλο, πρόνοια. Εκεί που είναι, θα βρεθούμε. Κι όπως τους κρίνουμε, θα κριθούμε.