Τι φοβάται ο ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο προς τις εκλογές

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ συμφώνησαν σε κάτι την εβδομάδα που πέρασε: Πως ο αρχηγός του πρώτου κόμματος θα είναι και ο Πρωθυπουργός και αυτός θα είναι είτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είτε ο Αλέξης Τσίπρας. Και αυτό ήταν μια άμεση απάντηση στη «ζαριά» του Νίκου Ανδρουλάκη για τον άγνωστο Χ Πρωθυπουργό που θα επιβάλει ένας ισχυρός τρίτος πόλος (δηλ. το ΠΑΣΟΚ).

Από τη μεριά της Κουμουνδούρου βλέπουμε αυτές τις ημέρες να επαναλαμβάνουν τη στρατηγική του πρώτου κόμματος, τη σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων και τις δυνατότητες που διαμορφώνει η απλή αναλογική της πρώτης κάλπης. Ακόμη και εσωτερικοί αντίπαλοι του Αλ. Τσίπρα υπογραμμίζουν τον ίδιο ως επικεφαλής αυτής της ανατροπής και μάλιστα με σαφήνεια. Ξορκίζουν δε τον άγνωστο Χ ως πρόσωπο που θα προέλθει από «μεταδημοκρατικές διαδικασίες», που δεν θα σέβεται εν συνόλω τη λαϊκή βούληση, συχνά δείχνουν σε άλλες πολιτικές περιόδους με τεχνοκράτες ή μη πολιτικά πρόσωπα που ηγήθηκαν της χώρας. Εδώ στον πυρήνα θα έλεγε κάποιος πως υπάρχει η στρατηγική της αυτονομίας της πολιτικής έναντι σεναρίων άλλων κύκλων. Το ΠΑΣΟΚ θα έλεγε πως απλώς οι δύο μεγάλοι πόλοι του πολιτικού συστήματος επιλέγουν ο ένας τον άλλον για το προεκλογικό τάνγκο.

Στον ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν πως ένα ενδεχόμενο αγνώστου Χ όπου ο εταίρος ΠΑΣΟΚ θα μπορεί να επιβάλει (προφανώς με την προϋπόθεση πως η Χαριλάου Τρικούπη θα πάει σε καλό διψήφιο) ρευστοποιεί και το ίδιο το κόμμα τους, διαμορφώνει έναν πολιτικό κύκλο χωρίς τον Τσίπρα. Τυπικά ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έχει πει κάτι πέραν της λογικής. Αν λάβει διερευνητική εντολή το κόμμα του, θα αναζητήσει συναινέσεις με τον πρώτο για πρόσωπο κοινής αποδοχής. Δεν θα επιβάλει ή δεν μπορεί να τον κάνει Πρωθυπουργό. Μπορεί να συνδιαμορφώσει την επόμενη ημέρα της χώρας (πάντα επαναλαμβάνουμε με την προϋπόθεση του ισχυρού διψήφιου ποσοστου).

Πυρά κατά ΠΑΣΟΚ

Η λογική της σοβαρής σφήνας στον δικομματισμό είναι εύλογη. Η ΝΔ απαντά με το αφήγημα της αυτοδυναμίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με αυτό της προοδευτικής διακυβέρνησης. Και τα δύο τελευταία έχουν ως όρο την πρωτιά του κάθε κόμματος. Ετσι, εδώ εγγράφονται και τα πρώτα πυρά κατά του ΠΑΣΟΚ από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ πιο σκληρά. Η Κουμουνδούρου πιο στοχευμένα πυρά λόγω και όμορης δεξαμενής των δύο κομμάτων. Τον τόνο έδωσε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας από το συνέδριο του ΕΝΑ: «Εχει πρόβλημα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά όχι με τις πολιτικές Μητσοτάκη;» συμπληρώνοντας ότι τις κυβερνήσεις και τον Πρωθυπουργό τούς ορίζουν η λαϊκή ετυμηγορία. «Αν θέλουμε πολιτική αλλαγή, αν θέλουμε άλλη κυβέρνηση και άλλο Πρωθυπουργό πέραν του κ. Μητσοτάκη, πρέπει να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός που μπορεί να κερδίσει τον κ. Μητσοτάκη είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η προϋπόθεση» ανέφερε επίσης. Εδώ υπάρει έμμεση και άμεση παραδοχή πως αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ΝΔ του Μητσοτάκη. Και πως υπάρχει η πρόθεση της Κουμουνδούρου να ανατρέψει το αφήγημα του «ασθενούς δικομματισμού», αλλά να πείσει για την εναλλαγή στην εξουσία με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και κεντρικό πρόσωπο τον Τσίπρα.

Η επόμενη μέρα

Ο τελευταίος, όσες φορές έχει ερωτηθεί προσφάτως για μια ενδεχόμενη ήττα του χώρου του και για την επόμενη ημέρα του ίδιου, έχει απαντήσει με όρους συλλογικών διαδικασιών του κόμματος. Ατύπως εδώ η απάντηση θα προέλθει – σε περίπτωση νέας ήττας – από το μέγεθος της διαφοράς των ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Μια συζήτηση που δεν γίνεται προφανώς τώρα. Και σήμερα κομματικά όλες οι τάσεις και τα ρεύματα της Κουμουνδούρου στοιχίζονται με τον πρόεδρο τους και προφανώς δεν θέλουν να πιστωθούν μια εσωστρέφεια – ακόμη και η περίπτωση Πολάκη εδώ εγγράφεται. Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ κόβει και συλλογικά κάθε συζήτηση για κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς Τσίπρα.

Βοηθάει και ο συσχετισμός που έχει διαμορφωθεί εντός ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία τριετία – αλλά και με τομή το συνέδριο – που είναι προφανώς φιλοπροεδρικός. Αλλά και στην άλλη όχθη και παρά το γεγονός πως η ανθρωπογεωγραφία είναι εντελώς διαφορετική από του ΣΥΡΙΖΑ, η σημερινή ΝΔ είναι κυρίως ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα.

Και οι δύο βασικοί πόλοι του συστήματος «διαβάζουν» ως «μικρομεγαλισμό» τη στρατηγική του Νίκου Ανδρουλάκη για επόμενη ημέρα χωρίς τον έναν εκ των δύο αρχηγών. Οχι τυχαία το επιτελικό σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ θέτει συν τις άλλοις το δίλημμα «Μητσοτάκης ή Τσίπρας» σε αντίστιξη με τον Ανδρουλάκη που κάνει διμέτωπο και στους δύο. Το μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα διαβάζει ως μόνο πρωθυπουργήσιμο τον πρόεδρο του. Ακόμη και οι θεματοφύλακες ενός πιο συλλογικού κόμματος δεν το αμφισβητούν – αυτό φάνηκε και στο συνέδριο. Μέρος των παλιών βλέπουν πως η μετά Τσίπρα εποχή θα επιβεβαιώνει τον «μισό δικομματισμό» για καιρό και παρά το γεγονός πως έχουν ξεχωρίσει νέα στελέχη από τη νεότερη φρουρά. Ο εδώ χώρος έχει μεγαλύτερη δυσκολία δε στις διαδοχές και στις νέες μεταβάσεις από την κεντροδεξιά παράταξη.

Σήμερα και στις λιγότερο από 50 ημέρες που απομένουν για την κάλπη, ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει το χαρτί της κυβέρνησης συνεργασίας που θα επιφέρει σταθερότητα και αποκατάσταση των ανισοτήτων, δημοκρατία και κράτος δικαίου. Μια κυβέρνηση «νικητών» όπως λένε πια όλα τα κορυφαία στελέχη του, δηλαδή με πρώτο κόμμα το δικό τους και άρα με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα. Κανένα άλλο σενάριο δεν βλέπουν και δεν θέλουν τώρα, αφού σε αυτή την οδό βλέπουν και την ίδια την πολιτική επιβίωση, τη δική τους.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ